De fach la primièra edicion d’aqueste obratge data de 1992, sempre a las edicions Perrin. Aquesta reedicion novèla es dins un format de pòcha, a plan melhor mercat que la precedenta. Pasmens, e aquò’s de notar, es d’un marrit confòrt de lectura rapòrt la talha pichona dels caractèrs. S’aviái un conselh practic a balhar al monde qu’i veson pas plan, seriá de cercar l’edicion iniciala. Vertat que me soi crebat los uèlhs a legir lo libre. Mas o regrèti pas, luènh d’aquí! Nos podèm quitament regaudir de tornar véser imprimir un obratge tan preciós per l’istòria medievala nòstra.
Aquel libre se presenta un pauc coma l’istòria del catarisme al femenin. Per aver gaireben legit totes los titols d’Anna Brenon, coneissiái ja sa sensibilitat femenina tirant bravament cap a un femenisme tras que senat e generós. Un femenisme ferme, pregond e doç que revèrta probablament la personalitat e lo temperament de l’autora. De fach, Anna Brenon causís per aqueste obratge d’aprigondir çò que foguèt la participacion de las femnas dins la glèisa catara. E aquò que siá del temps de la tolerància, abans l’envasiment de nòstre país per las chormas catolicofrancesas, o del temps de la persecusion. Teologicament, pels catars i podiá pas aver cap d’ambiguitat: la femna èra l’egala de l’òme. Aquò per una bona rason: l’envolopa carnala èra per eles pas que l’“òbra del mèstre de la matèria”, valent a dire l’òbra del diable. Alavetz, qu’aquesta materialitat age pres una forma mai o mens diferenta dins son modèl de femna o d’òme, aquò cambiava pas res de caporal. Çò primordial èra pels catars de salvar las anmas clausegudas dins los còsses. Per eles l’esperit aviá pas res a far amb las despolhas. Las anmas an pas de sèxe e son totas a salvar, sens cap de prioritat.
Es atal qu’Anna Brenon explica cossí, en catarisme, la femna valiá l’òme e recipròcament. Al contrari de Sant Pau qu’escriguèt “Lo capmèstre de tot òme, aquò’s lo Crist e lo capmèstre de la femna, aquò’s l’òme”, los catars trabalhavan sus l’uman sens se preocupar de sas subdivisions en sèxes diferents. Atanben se pòt dire que i agèt tantas perfièchas coma perfièches, almens estatisticament e segon çò que nos demorèt de libres inquisitorials.
Dins son libre, Anna Brenon nos descriu qualques retraches de femnas cataras amb una atencion quasi solidària. De longa, l’istoriana ensaja de se representar, de s’imaginar los personatges, comprés fisicament. A partir de las sorsas istoricas disponiblas, qualques còps plan magrostinas, ensaja de nos balhar a véser unas personas dins lor globalitat esperitala e fisica. Un qualqu’un que tanplan poiriá, a l’imprevista, desembocar a la cantonada d’una carrièra dins un barri medieval o dins las roïnas d’un castèl de l’epòca. E d’efièch, a legir son libre, las vesèm aquelas femnas secas e linjas a fòrça de marchar e dejunar. De femnas a l’agach suau e serenal. De femnas universalament aimantas.
Anna Brenon nos fa aquí tocar a una unamitat plasenta e rasseguranta. Nos balha a pensar que se lo fanatisme religiós existissiá pas dins aqueste monde, alavetz, aqueste monde poiriá tanplan semblar quicòm coma lo paradís.
Vòli insistir subre l’intelligéncia de l’autora. Intelligéncia dins la bastison de l’òbra mas tanben valentesa dins lo trabalh de recension dels elements istorics. Quand pensi a totes los semblaistorians, ideològs del jacobinisme, que se son lançats desempuèi mai d’un decenni dins un negacionisme ideologic rapòrt al catarisme e al movement nacional occitan. Quand pensi an aquestes felens de la glèisa papala (compte tengut que se ditz que França es la filha ainada de la glèisa), me disi que sèm astrucs d’aver Anna Breton. Una femna rica del poder que balha larguesa e engèni. Possedís una pluma encantarèla per çò qu’enfachilhanta. Anna Brenon es la femna que càmbia la vesion del monde a cò de sos legeires. Personalament, de sempre la lectura dels obratges d’Anna Brenon asuguèt ma sensibilitat d’èsser uman. Òm pòt pas èsser lo meteis a la debuta d’un libre d’Anna Brenon e a la seu fin. Per çò que l’autora, en ofrissent un trabalh istoric, balha tanben a legir una leiçon de vida. Es almens la conclusion que tiri de la meu experiéncia de legeire. Cossí aquò poiriá èsser possible? Es aquí que, justament, residís lo mistèri Anna Brenon.
Francament, o vos demandi, e mai se legissètz pas qu’un sol libre per an, començatz pels d’Anna Brenon. Cadun de sos obratges, dins un domèni qu’òm auriá pogut creire tecnic —l’istòria—, porgís un pauc mai de serenitat a l’umanitat. Una umanitat que per ma fe a plan besonh d’intelligéncia e de generositat d’aquestas passas.
Sèrgi Viaule
_____
BRENON, Anna. Les femmes cathares. Edicions Terrin. Colleccion “Tempus” n° 86, 2004. 410 paginas.
Aquel libre se presenta un pauc coma l’istòria del catarisme al femenin. Per aver gaireben legit totes los titols d’Anna Brenon, coneissiái ja sa sensibilitat femenina tirant bravament cap a un femenisme tras que senat e generós. Un femenisme ferme, pregond e doç que revèrta probablament la personalitat e lo temperament de l’autora. De fach, Anna Brenon causís per aqueste obratge d’aprigondir çò que foguèt la participacion de las femnas dins la glèisa catara. E aquò que siá del temps de la tolerància, abans l’envasiment de nòstre país per las chormas catolicofrancesas, o del temps de la persecusion. Teologicament, pels catars i podiá pas aver cap d’ambiguitat: la femna èra l’egala de l’òme. Aquò per una bona rason: l’envolopa carnala èra per eles pas que l’“òbra del mèstre de la matèria”, valent a dire l’òbra del diable. Alavetz, qu’aquesta materialitat age pres una forma mai o mens diferenta dins son modèl de femna o d’òme, aquò cambiava pas res de caporal. Çò primordial èra pels catars de salvar las anmas clausegudas dins los còsses. Per eles l’esperit aviá pas res a far amb las despolhas. Las anmas an pas de sèxe e son totas a salvar, sens cap de prioritat.
Es atal qu’Anna Brenon explica cossí, en catarisme, la femna valiá l’òme e recipròcament. Al contrari de Sant Pau qu’escriguèt “Lo capmèstre de tot òme, aquò’s lo Crist e lo capmèstre de la femna, aquò’s l’òme”, los catars trabalhavan sus l’uman sens se preocupar de sas subdivisions en sèxes diferents. Atanben se pòt dire que i agèt tantas perfièchas coma perfièches, almens estatisticament e segon çò que nos demorèt de libres inquisitorials.
Dins son libre, Anna Brenon nos descriu qualques retraches de femnas cataras amb una atencion quasi solidària. De longa, l’istoriana ensaja de se representar, de s’imaginar los personatges, comprés fisicament. A partir de las sorsas istoricas disponiblas, qualques còps plan magrostinas, ensaja de nos balhar a véser unas personas dins lor globalitat esperitala e fisica. Un qualqu’un que tanplan poiriá, a l’imprevista, desembocar a la cantonada d’una carrièra dins un barri medieval o dins las roïnas d’un castèl de l’epòca. E d’efièch, a legir son libre, las vesèm aquelas femnas secas e linjas a fòrça de marchar e dejunar. De femnas a l’agach suau e serenal. De femnas universalament aimantas.
Anna Brenon nos fa aquí tocar a una unamitat plasenta e rasseguranta. Nos balha a pensar que se lo fanatisme religiós existissiá pas dins aqueste monde, alavetz, aqueste monde poiriá tanplan semblar quicòm coma lo paradís.
Vòli insistir subre l’intelligéncia de l’autora. Intelligéncia dins la bastison de l’òbra mas tanben valentesa dins lo trabalh de recension dels elements istorics. Quand pensi a totes los semblaistorians, ideològs del jacobinisme, que se son lançats desempuèi mai d’un decenni dins un negacionisme ideologic rapòrt al catarisme e al movement nacional occitan. Quand pensi an aquestes felens de la glèisa papala (compte tengut que se ditz que França es la filha ainada de la glèisa), me disi que sèm astrucs d’aver Anna Breton. Una femna rica del poder que balha larguesa e engèni. Possedís una pluma encantarèla per çò qu’enfachilhanta. Anna Brenon es la femna que càmbia la vesion del monde a cò de sos legeires. Personalament, de sempre la lectura dels obratges d’Anna Brenon asuguèt ma sensibilitat d’èsser uman. Òm pòt pas èsser lo meteis a la debuta d’un libre d’Anna Brenon e a la seu fin. Per çò que l’autora, en ofrissent un trabalh istoric, balha tanben a legir una leiçon de vida. Es almens la conclusion que tiri de la meu experiéncia de legeire. Cossí aquò poiriá èsser possible? Es aquí que, justament, residís lo mistèri Anna Brenon.
Francament, o vos demandi, e mai se legissètz pas qu’un sol libre per an, començatz pels d’Anna Brenon. Cadun de sos obratges, dins un domèni qu’òm auriá pogut creire tecnic —l’istòria—, porgís un pauc mai de serenitat a l’umanitat. Una umanitat que per ma fe a plan besonh d’intelligéncia e de generositat d’aquestas passas.
Sèrgi Viaule
_____
BRENON, Anna. Les femmes cathares. Edicions Terrin. Colleccion “Tempus” n° 86, 2004. 410 paginas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Anne Brenon fa un brave trabalh istoric. Aital contribuís a la desintoxicacion necessària que l'istòria manipulada per la glèisa borrèla es encara plan espandida siá per de jacobins de marrida fe siá per d'arganhòls que fan visitar los sitis amb los contes de ma grand coma per explicacion istorica.
Quant a Sant Pau, coma tot novèl convertit, foguèt mai papista que lo Papa e s'inventèt de colhonadas qu'èron pas dins lo messatge de Crist. Es significatiu que li agen pas tirat l'espasa dins la representacion que se ne fa.
"las CHORMAS catolicofrancesas"...
Ieu tanben me senti "enauçat" legissent Anna Brenon e vostre article m'a fach una gaug qu'es pas de crèire ! Adonc gramaci !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari