La votz de Loló Nicollin carrejava una emocion pauc costumièra del personatge. Dins lo parcatge reservat als milierats de suportaires eraureses, los estadièrs luchavan per contenir las èrsas blavas e iranjas, de mond depassats e uroses. Aprèp una partida que se poguèt pensar s'acabariá pas jamai, lo MHSC acabèt per s'impausar, e per trapar enfin lo sièu primièr títol.

 

Dimenge, totes los ingredients èran amassats per passar una serada tenduda. Que Montpelhièr e París, los dos clubs en corsa pel títol foguèron menats, rapidament. Ja sasits per l'enjòc, los eraureses vegèron l'afar se complicar encara quand los suportaires borguinhons comencèron d'exprimir amb violéncia la frustracion apilada dempuèi la debuta de la sason. A Aussèrra com a Lorient, las partidas trencadas capitèron pas de cambiar lo fat, pasmens. París s'impausèt a Lorient, sens convéncer mas en tornar a casa amb lo sentit que tot èra estat intentat. Ne caliá mai per far cabussar Montpelhièr, que sapiguèt passar la siá emocion e anar prene los tres ponches necessaris, per dos gòls d'Utaka.

 

La nuèch foguèt braca, aprèp. Tornats lèu a Montpelhièr, festegèron e saborèron, fins al vrespe de diluns, que Frederic Thiriez balhèt oficialament la copa. Los jugadors del MHSC son los eròis d'un país amassat dimenge sus la plaça de la Comedia, incarnacions modèrnas de mitis secularis, e prims espers e rais de lutz dins un monde esportiu rodilhat pels sòus e los interesses financièrs. Montpelhièr, amb un budget relativament modèste, dos ans aprèp aver pujat en L1 e amb fòrça jogadors joves, es campion de França, malgrat las trapèlas e la poténcia economica dels sieus concorrents.