“Dream ends in tears”, tal èra lo títol dimenge de matin de la pagina del Sunday Times consacrada a la mièja finala Anglatèrra-Nòva Zelanda: “Lo sòmi s’acaba dins las lagremas”.
 
E òc, èran plan fièr, lo public anglés a una minuta de la fin de la partida a cantar, picar de las mans e se congostar ja de l’afrontament amb los Cangorós del dissabte venent a Manchester, a somiar de totas las cervesas de beure per festejar l’eveniment, quand Shaun Johnson atudèt lo tot per sa traucada decisiva.
 
Sus la partida, èra vertadièrament del 50-50: levat la marca, malaisit de dire qu’una esquipa èra la mai fòrta sus la pelena. Lo tot tenguèt a un rebomb de pauma, una apreciacion de l’arbitre, un pè pausat (o pas) de qualques centimètres sus la linha blanca de tòca... Los angleses prenguèron d’iniciativas ofensivas, escartèron de paumas mas capitèron pas de passar per las alas (Tuivasa-Sheck puntèt, el, dos còps). Los avants plaquèron, petèron e anèron al farnat sens relambi. Sam Burgess s’ameritèt plan d’èsser designat coma òme de la partida, decisiu sus dos ensags amb una liberacion de pauma e una carga elefantesca, mas son besson, lo George, faguèt la deca de tròp: lo placatge naut sus Sonny Bill Williams que menèt a la darrièra cadena negra, negra coma una cachavièlha! Los Blancs daissèron pas d’espaci a l’SBW per s’exprimir. A la manòbra, Kevin Sinfield alternèt l’excellent amb las errors catastroficas: la transformacion pro ben aisida mancada de l’ensag de Watkins, la montada en punta sul darrièr balon neozelandés que dobriguèt la pòrta a son correspondent. Sam Tomkins se mostrèt actiu, mas non decisiu, e baissèt de ritme.
 
Fin finala (o puslèu fin mièja finala), sus la partida, se pòt faire de repròchis de detalhs als òmes de la Ròsa, e pas mai, coma se pòt saludar lor valentesa e lor enveja dins la melhora partida que joguèron dins lo torneg.
 
Non, las rasons de la desfacha son de cercar endacòm mai (levat la qualitat segura dels Kiwis). La Rugby League teniát aquela Copa del Monde coma un objectiu bèl e organizèt un programa per l’esquipa nacionala amb d’estagis, los rescontres contra la seleccion dels melhors jogaires estrangièrs de Superliga, un agach sus l’avenir amb los Cavalièrs... Mas manquèt a la seleccion d’èsser una esquipa vertadièra. L’entraïnaire MacNamara capitèt pas l’alquimia: cadun pensèt mai a el qu’a l’enjòc collectiu. Aquò se vei per las mesuras disciplinàrias presas per indisciplina o pels jogaires que daissèron lo grop e que s’entornèron a l’ostal, malcorats de pas jogar tala o tala partida. James Chase se n’anèt atal a la velha de la mièja finala! Un còp la partida de dobertura perduda contra Austràlia, Anglatèrra se mostrèt pas sobeirana dins las autras partidas e, en particular, dins lo quart contra los Blaus. Es dins aquela manca d’èime collectiu que se devon cercar las rasons de l’eliminacion.
 
Per contra, es ara segur (i pas mai de plaças en venda per la finala de dissabte: “General admission tickets for Saturday’s Rugby League World Cup Final are sold out”, precisa lo site dels organizaires) que lo debanament de la Copa del Monde es una reüssida populara e mediatica pel XIII. La Rugby League ne deurà tirar leiçons per tornar balhar vam a sos rendètz-vos, en particular per las pelhòfas del campionat que coneguèron pas un nombre fòrt d’espectators ongan. Mas, un còp lo bilanç fait de la competicion e las leiçons tiradas, se va reglar benlèu (e lèu) lo cas de l’entraïnaire per partir cap a un objectiu novèl: l’an 2017 per arribar de tornar en finala de la competicion mondiala e daissar pas tota la supremacia tretzista a l’emisfèri sud.
 
 
Rebombs de pauma
 
— Austràlia-Fiji. Petero Civoniceva jogava a Wembley, al pòst de pilar dels fijians, sa darrièra partida internacionala fàcia als Cangorós que ne portèt mai d’un còp lo malhòt.
 
— Fiji-Austràlia. Lo centre australian Hayne joguèt la mièja finala de 2008 jos las colors de Fiji.
 
 
 
 
Alan Roch