Es la problematica qu’acampava leis occitanistas de Provença e d’alhors a Marselha la dimenjada passada, per un collòqui extraordinari organizat per la coordinacion Anem Òc. De sòcis de l’AELÒC, dau Felibrige, de l’IEO, de militants mai o mens coneguts de la lenga se retrobèron au Palais dau Faròt a Marselha. Mai de 300 personas inscrichas per avança, qu’e mai leis organizaires deguèron refusar 150 autrei demandas.
 
A aqueu collòqui, es una novetat, s’i rescontrèron d’elegits. Quauqueis elegits provençaus venguts escotar d’autreis elegits testimoniar dau trabalh engatjat per una politica lingüistica occitana.
 
D’en primier Dàvid Grosclaude anoncièt la creacion pròcha d’un ofici public de la lenga occitana, que seis estatuts son ja prèsts, faudrà esperar quauquei mes solament. Aquel ofici, segon lo conselhier regionau aquitan, deuriá permetre a l’Estat de considerar enfin la lenga occitana dins son unitat e doncas de donar mai de coeréncia ais accions engatjadas au nivèu exagonau. Totjorn segon Dàvid Grosclaude, lo govern farà un anonci per rapòrt ai lengas dichas regionalas abans la fin de l’annada civila.
 
Dins la meteissa dralha, Guilhèm Latruvèrsa prenguèt lo microfòn per presentar lo trabalh per la lenga efectuat per la region de Miegjorn-Pirenèus, l’ocasion de constatar lo retard gigant pres per la region de Provença-Aups-Còsta d’Azur, que serà ben lèu la sola region occitana qu’aja pas aderit a la carta interregionala en favor de l’occitan. O diguèt l’elegit locau Arvèi Guerrera: “En Provença, partèm de luenh”. Apondèt, esmogut per l’importància de l’eveniment: “avèm la responsabilitat de portar un projècte coerent, l’occitan deu crear la convivéncia”.
 
Franc dei testimoniages politics, de lingüistas foguèron tanben convidats per remembrar la pertinéncia d’una societat poliglòta. Lo renomat Claude Hagège, que fasiá pas l’unanimitat dins l’assisténcia per seis aproximacions, puei lo catalan Henri-José Deulofeu qu’intervenguèt per parlar de l’occitan dins la romanitat, amb l’ambicion de portar la lenga nòstra au còr dau metòde Eurom, que son objectiu es de raprochar lei lengas romanicas e coma aquò d’installar la lenga occitana dins una practica concreta.
 
Mai coma o precisèt Belkacem Lounès, se devèm pas justificar de voler sauvar e espandir l’occitan dins la societat, que l’existéncia d’aquela lenga sufís coma argument. L’encargat de l’occitan en Ròse-Aups a ben comprés qu’aquela acampada en Provença es una primiera, mai que ne faudrà d’autras: “Perqué pas cada dos mes?”, diguèt en galejant, deplorant mai seriosament la manca de visibilitat d’aquel eveniment dins la Ciutat Focèa. Fau dire que la premsa locala a pas ajudat a faire parlar d’aqueu collòqui. Foguèt denonciat per lo capolier dau Felibritge: franc dei representants occitanistas de La Marseillaise, ges de mèdia provençau se desplacèt. “Nos mesprèsan”, comentèt au microfòn.
 
Pasmens aquela jornada foguèt un succès. Leis elegits provençaus èran pas nombrós mai es un primier pas. Puei lei militants de la lenga, elei, s’acampèron, totei conscients de la necessitat d’oblidar lei garrolhas passadas e dau fai abans, coma se ditz a Marselha. Apelat per lo mot de la fin, Felip Langevin concluguèt d’un polit biais: “Siam pas d’acòrdi sus tot, mai nos empacha pas de nos acampar per faire de l’occitan una compausanta de basa de la societat”.
 
Lo Forum d’Òc, coma foguèt batejat, es ben partit. Deu èstre, segon Anem Òc, “l’acte primier d’una convergéncia dei politicas publicas e deis engatjaments associatius per bastir un plan d’accion credible per l’occitan. Un acte fondador doncas, e una aisina qu’es ara entre lei mans de cadun.
 
 
 
 
Matieu Casanòva