Lo primièr ministre italian, Enrico Letta, presenta uèi sa demission, coma o anoncièt ièr de ser al president de la republica, Giorgio Napolitano, dins l’enena crisi politica italiana. Lo renonciament de Letta arriba just après que lo sieu pròpri partit, lo Partit Democratic (PD), aguèsse aprovat ièr de ser una proposicion que met en evidéncia que vòl un nòu govèrn per Itàlia, sens Letta.
 
Lo secretari general del PD, Matteo Renzi, actual cònsol de Florença amb solament 39 ans, es considerat l’estigador d’aquela demission. Fasiá qualques jorns que Renzi aviá dich qu’Itàlia aviá de besonh d’un remodelament del govèrn, mas ièr forcèt la direccion del PD a sosténer la proposicion de formar un nòu govèrn en Itàlia. La declaracion recebèt 136 vòtes en favor, setze contra e doas abstencions.
 
Lo document, segon La Repubblica, merceja Letta “pel notable trabalh realizat davant lo govèrn executiu de servici, nascut en un moment delicat” per Itàlia. Mas defend “lo besonh e l’urgéncia de dobrir una fasa nòva, amb un executiu nòu qu’aja la fòrça politica per afrontar los problèmas del país amb un orizont de legislatura partejada amb la coalicion actuala de govèrn e amb un programa dobèrt a las instàncias representadas per las fòrças socialas e economicas”. Letta preferiguèt anar pas a la reünion de l’executiu del sieu partit.
 
La direccion del PD a seguit la linha marcada per Renzi dins lo sieu discors esperat, ont metèt en evidéncia que Letta a pas mai lo sosten del sieu partit.
 
 
Renzi, probable tresen primièr ministre consecutiu d’Itàlia sens èsser elegit
 
Renzi, que serà probable lo tresen primièr ministre consecutiu qu’òm aurà pas elegit, après Monti e Letta, foguèt encargat de presentar e defendre la proposicion que lo PD aprovèt e que causèt la demission de Letta. “Sèm a un caireforc amb dos camins possibles: tornar far d’eleccions o transformar aquesta legislatura en una Assemblada Constituenta”, çò diguèt.
 
Malgrat que la via de las eleccions genère una cèrta fascinacion, segon sas paraulas pròprias, Renzi defendèt la segonda opcion, pr’amor que la reforma electorala es pas encara aprovada e que, doncas, lo vòte poiriá pas garentir “la certitud de la victòria”. De mai, las eleccions aurián “una valor purificativa mas resolverián pas los problèmas del país”, çò apondèt.
 
Per aquò, considerèt que l’opcion d’un nòu govèrn, e mai s’es “riscada e malaisida perque aquel parlament a demostrat los sieus limits”, es la melhora opcion. Dins aquel sens, expliquèt que la tòca es 2018, es a dire, d’“acabar lo mandat actual, e mentretant de far una reforma electorala e constitucionala”.
 
Als que l’acusan d’aver una “ambicion desmesurada”, Renzi lor a dich qu’es vertat: “i a una ambicion desmesurada que nos cal aver, de ieu fins al darrièr inscrich”, perque “Itàlia pòt pas viure dins una situacion d’incertitud e d’instabilitat”.