Sus sièis caps de lista anonciats, èran pas que tres fin finala a respondre a la crida del malhum mondin d’associacions occitanas: Pierre Cohen (PS, cònsol màger actual), Antoine Maurice (EELV) e Joan-Luc Moudenc (UMP). Al nivèl dels tres autres previstes, Christine de Veyrac (SE) èra retenguda per son mandat de deputada europèa e èra representada per la cantaira occitana Marie-Ange Bouzinac; e Jean-Pierre Plancade (SE), desencusat tanben per de rasons professionalas, èra representat pel militant occitanista Vincenç Rivière. Es de notar que Jean-Christophe Sellin (FDG), el, se presentèt pas, sens justificar son abséncia pr’aquò, causa pas tant espantata —qu’aquel braç dreit de Mélenchon trantalha pas a se revendicar publicament “jacobin e ufanós d’o èsser”— e a l’encòp estranha, compte tengut qu’es el qu’assumís la presidéncia del Conservatòri Occitan de Tolosa fins a la fin del mandat en cors.

Lo debanament de la serada
 
Aprèp una corta presentacion de la plataforma de 35 demandas mandadas als candidats pel president de Convergéncia Occitana, Joan‑Francés Laffont, los candidats o lors representants aguèron cadun 10 minutas per presentar las lors proposicions, abans de respondre a las questions d’un public mens nombrós que sièis ans fa, mas ça que la plan present dins una Sala del Senescal als tres quarts comola.
 
 
D’una meteissa votz...
 
Mai d’una de las proposicions de Convergéncia faguèron l’unanimitat, especialament en çò que concernís l’ensenhament, tant dins lo public (amb lo retorn a l’engatjament de la dobertura d’una classa bilingüa per annada de mandat), coma dins lo malhum Calandreta (amb la reafirmacion de totes los candidats de trapar una solucion per perennizar la Calandreta de Còsta Pavada, per ara menaçada, coma la volontat d’ajudar al desvolopament del malhum de las escòlas associativas immersivas occitanas); mas tanben se parlèt d’ajudar a assegurar una continuitat de l’ensenhament, dempuèi la debuta de la vida escolara (amb de projèctes d’experiments de gardariás bilingüas e mai de preséncia de la lenga dins lo temps parascolar) en passant pel collègi e fins al licèu.
 
Foguèt çò parièr per la necessitat d’ajudar a la transmission, quite d’incitar mai los emplegats comunals e los elegits a aprene la lenga e a soscar cossí, en aprigondir la visibilitat; tanben parlèron d’espandir la competéncia “lenga occitana” a l’ensems de la metropòli mondina e de refortir la transversalitat, en tot afortir lo ròtle de l’encargat de mission (que representa per ara un mièg temps, e que deuriá passar a un emplec sencer, e mai a mai d’un).
 
Malgrat l’abséncia del sieu president, lo Conservatòri Occitan foguèt tanben al centre de las discussions, amb una volontat de reforma prigonda d’aquela institucion, per la faire tornar a sas missions primièras de transmission, a l’encòp de la cultura e de la lenga.
 
La proposicion de Convergéncia de montar un centre de la memòria de las civilizacions latinas, sul sit de l’anciana preson Sant Miquèl, faguèt l’unanimitat... contra ela, cada candidat avent un autre projècte de montar dins lo bastiment classat, ça que la amb la promessa de soscar a un endreit per implantar aquel centre.
 
 
...Mas pas sul meteis ton
 
Ça que la, s’un consens semblèt de se dessenhar, cadun i anèt de son biais amb doas tendéncias bèlas.
 
D’un costat, los professionals de la politica: amb un Antoine Maurice botant endavant la necessitat de se virar cap al sud (especialament via de projèctes d’embessonatges), de trabalhar mai amb Catalonha e de se gardar del parisenquisme, en tot s’apiejar sus l’actual elegit en carga de l’occitan de Tolosa, lo verd Jean-Charles Valadier qu’es dins sa lista; amb un Pierre Cohen qu’espepissèt son bilanç en tot demorar sus sa posicion de “Tolosa arc de coneissença” e la necessitat de mesclar la cultura occitana amb las culturas de l’immigracion per s’enclavar pas, soslinhant tanben lo fach que lo movement Bastir èra present a son costat; amb un Jean-Luc Moudenc que remembrèt qu’es el, lo cònsol màger, que botèt en plaça las placas de carrièras e qu’inauguret l’Ostal d’Occitània, en tot s’apiejar sus son implicacion coma deputat dins las recentas batèstas a l’escala nacionala, (especialament la de la Lei Peillon), e que sortiguèt ça que la de son capèl una promessa de mesa a disposicion d’un terren per un collègi o un licèu en collaboracion amb lo departament o la region, e lo nom d’un elegit en carga de l’occitan en cas de victòria en la persona de Jean-Michel Lattes.
 
E de l’autre costat, los nòuvenguts: amb una Marie-Ange Bouzinac que semblèt pas tròp a l’aise (parlèt mens de cinc minutas sus las dètz acordadas), contant subretot d’anecdòtas personalas e se gardant de faire de proposicions, tornant díser la necessitat de non pas daissar crebar la lenga en escometent sul torisme; amb Vincenç Rivière enfin, que multipliquèt las promessas, anant fins a èsser lo sol a s’engatjar sus una quòta de 10% de programacion culturala en occitan dins los luòcs finançats per la comuna, en cas qu’En Plancada ganhèsse, e el seriá nomenat “elegit en carga de l’occitan”. Es de notar qu’aqueste darrièr foguèt lo sol a faire sa presentacion tota en occitan, explicant que la sieuna lista èra la ont i aviá lo mai d’occitanofòns, en començant pel cap de lista En Plancada; aquò li valguèt un còp de pè de l’ase de Pierre Cohen, que faguèt remarcar que “seriá estat aisit pels autres de se faire representar per de gents que parlan la lenga, mas que li pareissiá mai important d’aver la preséncia de caps de lista per balhar de sens e d’oficialitat als engatjaments”.
 
 
Una serada sens carn ni peis
 
Se fin finala aquela serada semblèt un succès, tant per la tenguda del discors coma per la qualitat de las questions, òm pòt notar dins cèrts participants un sentit d’inacabat, benlèu degut a una manca de presa de risc, tant del costat de las presas de posicions dels candidats coma benlèu dins las demandas dels occitanistas.
 
Bilanç final: lo 30 de març venent de ser, ont la o lo que ganharà las claus del Capitòli deuriá veire tre l’endeman los militants li venir remembrar que lo temps de la campanha es ara acabat e que las promessas an d’èsser tengudas.
 
 
 
 
Cedric Rousseu 





municipales toulouse occitanper france3midipyrenees