I a un fach important dins l’acabament d’aquel afar, que tenguèt l’atencion del país dempuèi lo 28 d’abril: las FARC presentèron de desencusas per aver qualificat Romeo Langlois de presonièr de guèrra. “Es important que precisen que la premsa es pas un enemic”, çò comentèt lo jornalista de Vilafranca de Roergue. Dempuèi la siá liberacion, lo jornalista roergàs foguèt criticat per l’èx-president colombian Álvaro Uribe Vélez (sosten del president actual Juan Manuel Santos, del partit conservador). Aquel se questionèt sus son compte Twitter: “Langlois, que fasiá en Colómbia, quina relacion aviá amb las FARC?”, o “Langlois liure, defensa del terrorisme, espectacle de las FARC e oblit del sergent assessinat” (en referéncia al sergent de l’armada colombiana tuat al moment del raubatòri de Langlois).
 
Las FARC pareguèron en 1964. Se son desvolopadas fins ara, amb de moments d’aplant e d’expansion. Dempuèi 2002, la lucha s’es intensificada jos la presidéncia d’Álvaro Uribe Vélez, e s’es apitada una vertadièra guèrra entre las FARC e de milícias paramilitaras. Consideradas com una organizacion terrorista pels Estats Units, Canadà, la Nòva Zelanda e l’Union Europèa, las FARC s’afirman coma movement politic rural, amb un projècte de modernizacion de l’economia, de desvolopament del sector public e de reforma agrària contra la granda proprietat agricòla.