Mentre que la situacion dels ròms provòca sovent en cò nòstre de reaccions complèxas, quora de malfisança e d’ostilitat, quora al contrari d’apièja e de solidaritat, es important de ramentar un episòdi sorn de nòstra istòria, los dos camps de ròms plaçats dins nòstre país pendent la Segonda Guèrra Mondiala.
Lo 6 d’abril de 1940, lo govèrn de la republica francesa aviá decidit mejançant un decret-lei que los “nomadas” foguèran internats entrò a la fin de la guèrra, per de rasons oficialas de seguretat, mas n’i aguèt nada aplicacion abans l’aveniment del regim autoritari de Philippe Pétain. Sonque dos camps foguèron creats, totes dos en Occitània.
Lo primièr foguèt lo de Lanamesa, dins lo parçan de Nebosan, en Gasconha, en abril de 1941, dins un espital desafectat; la gendarmariá lo susvelhava e foguèt dobèrt entrò en 1946. Lo segond se situava en Provença, mai precisament en Camarga, sus la comuna d’Arle e pròche lo vilatge de Saliers al qual deu son nom; creat lo 25 de març de 1942 e barrat lo 15 d’octòbre de 1944, se compausava de cabanas qu’imitavan las dels gardians de braus. Dins cada camp cabián aperaquí 700 “nomadas” o “bomians”, segon la terminologia de l’epòca, valent a dire essencialament de ròms o de gitanos. Malgrat una incertesa sus las chifras exactas, fòrça moriguèron a causa del freg, de malautiás, de condicions sanitàrias insalubras, de la manca d’accès a l’aiga potabla o de la malnutricion.
Lo camp de Saliers es lo mai famós. Lo 17 d’agost de 1944, los avions anglosaxons, que l’avián confondut amb un terren d’entraïnament alemand, lo bombardèron. Foguèt lo decòr del filme de 1952 d’Henri-Georges Clouzot, Lo Salari de la paur (“Le Salaire de la peur”) ont jogava l’actor marselhés Ives Montand. Puèi lo dinamitèron per lo rasar. En 2006, li consagrèron un memorial a Arle, realizat per l’escultor arlatenc Joan-Claudi Guerri e inaugurat lo 2 de febrièr per las autoritats localas e estatalas que lo reconeguèron coma un camp de concentracion vertadièr.
Encara uèi, lo camp de Saliers e lo de Lanamesa noirisson la necessària reflexion sul genocidi que patiguèron los ròms en Euròpa.
GJB
Lo 6 d’abril de 1940, lo govèrn de la republica francesa aviá decidit mejançant un decret-lei que los “nomadas” foguèran internats entrò a la fin de la guèrra, per de rasons oficialas de seguretat, mas n’i aguèt nada aplicacion abans l’aveniment del regim autoritari de Philippe Pétain. Sonque dos camps foguèron creats, totes dos en Occitània.
Lo primièr foguèt lo de Lanamesa, dins lo parçan de Nebosan, en Gasconha, en abril de 1941, dins un espital desafectat; la gendarmariá lo susvelhava e foguèt dobèrt entrò en 1946. Lo segond se situava en Provença, mai precisament en Camarga, sus la comuna d’Arle e pròche lo vilatge de Saliers al qual deu son nom; creat lo 25 de març de 1942 e barrat lo 15 d’octòbre de 1944, se compausava de cabanas qu’imitavan las dels gardians de braus. Dins cada camp cabián aperaquí 700 “nomadas” o “bomians”, segon la terminologia de l’epòca, valent a dire essencialament de ròms o de gitanos. Malgrat una incertesa sus las chifras exactas, fòrça moriguèron a causa del freg, de malautiás, de condicions sanitàrias insalubras, de la manca d’accès a l’aiga potabla o de la malnutricion.
Lo camp de Saliers es lo mai famós. Lo 17 d’agost de 1944, los avions anglosaxons, que l’avián confondut amb un terren d’entraïnament alemand, lo bombardèron. Foguèt lo decòr del filme de 1952 d’Henri-Georges Clouzot, Lo Salari de la paur (“Le Salaire de la peur”) ont jogava l’actor marselhés Ives Montand. Puèi lo dinamitèron per lo rasar. En 2006, li consagrèron un memorial a Arle, realizat per l’escultor arlatenc Joan-Claudi Guerri e inaugurat lo 2 de febrièr per las autoritats localas e estatalas que lo reconeguèron coma un camp de concentracion vertadièr.
Encara uèi, lo camp de Saliers e lo de Lanamesa noirisson la necessària reflexion sul genocidi que patiguèron los ròms en Euròpa.
GJB
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari