En agost de 1994, IBM metèt en venda lo Simon Personal Communicator, un telefòn portatil e agenda personala que, sens o saber, seriá considerat dos decennis puèi coma lo primièr “esmartfòn” (smartphone) o telefòn intelligent de l’istòria. En plena epòca de dispositius intelligents, cal remembrar que fa vint ans, la multinacionala IBM lancèt ja un mobil amb qualques foncions al delà del telefòn qu’a l’ora d’ara son plan abitualas: agenda electronica, espaci per de nòtas, alarma e calendièr, clavièr virtual, messatges de corrièr e fax.
 
Las semblanças s’acaban aquí, pr’amor que ni lo dessenh, ni lo pes ni l’autonomia de la batariá son pas brica semblables als “esmartfòns” actuals: aviá un ecran LCD verd e tactil, pesava mièg quilo e la batariá teniá pas qu’una ora.
 
E mai se lo prètz èra car (899 dolars de l’epòca), se’n vendèt cinquanta mila unitats entre agost de 1994 e febrièr de 1995.