Es vertat d’aquesta setmana vos prepausi pas un obratge recent. Mas l’istòria del catarisme es talament ligada a l’istòria nacionala occitana que seriá damatge de passar a costat de las recèrcas istoricas d’Anna Brenon. E aquò’s pas forçadament e unicament de romantisme que de tornar sus aqueste episòdi clar-escur de l’Edat Mejana nòstra.
Aqueste obratge es una soma recapitulativa de las coneissenças que se podiá aver en 1988 sul catarisme (l’escrich es d’aquesta data). D’efièch, cadun sap qu’Anna Brenon foguèt la directritz-conservatritz del Centre Nacional d’Estudis Catars Renat Nelli e doncas probablament la melhora plaçada per èsser al fial de totas las descobèrtas que se podián far sul sicut. D’alhors, contunha son trabalh en cercaira independenta.
De mercés a la seu formacion de cartista, Anna Brenon, tot furgant, descobriguèt mantes tèxtes caporals se raportant al catarisme. Tèxtes plan sovent escampilhats als quatre caires de l’Euròpa occidentala e que lor estudi menimós es estat publicat en partida dins Heresis, la revista semestrala del Centre Nacional d’Estudis Catars. Malurosament sabi pas s’aquel periodic existís encara en 2014. Aquò per dire que se i a actualament de pel monde una persona entindada dins la recèrca istorica sul catarisme, aquò’s plan Anna Brenon. Occitània li deu un pan de son istòria.
Son libre es, adoncas, una soma actualizada de çò que se sap sul catarisme. Mas del catarisme esporgat de totes los fastasmas mitics e mistics. De bon drech anar, Anna Brenon fa aicí òbra d’istoriana. La tòca primièra de l’autora es de rendre familiars als lectors d’auèi aqueles occitanas e occitans d’aièr. Son escomesa avoada dins l’assaber, es resumida dins lo quiti titol del libre: La cara vertadièra del catarisme. E mai, tot legit e deschifrat, Anna Brenon met pas lo pè a costat de l’esclòp. De mercés a sos esfòrces rend palpables los personatges citats. Coma son “mèstre” Renat Nelli, Anna Brenon capita dins son obratge a reviscolar “La vida quotidiana dels catars al sègle XIIIn”.
Per far cortet se poriá dire que lo libre es una sintèsi actualizada, refortida e completada per qualques apòrts recents. Aquestes, posats a las sorsas de l’escrich e de l’arqueologia. L’obratge a lo meriti de far lo punt sul sicut en 1988. Aquò se sap ben pro, per progressar, es caporal, a mai indispensable, de recampar de temps en quora totes los elements coneguts d’una sciéncia quina que siague, d’un domeni quin que siague. Es quitament salutari per la perennitat de la recèrca entrepresa. Lo libre, o torni precisar, es encara d’actualitat en 2014. Se pòt encara crompar sus Internet.
Plan mens que s’o fan d’autres intellectuals occitans, m’a semblat, ça que la, que l’autora, dins certans passatges, minimiza lo chaple del pòble occitan al segle XIIIn. Urosament lo justifica pas coma o faguèt i a un vintenat d’annadas Jòrdi Passerat a la television a prepaus d’una emission sul catarisme (lo 19 de març de 1994 exactament). Justificar de crimes contra l’umanitat en 1994 jol pretèxte que se debanèron en 1200 e que las mentalitats èran diferentas, es quicòm d’inadmissible e pesi mos mots tant la causa es grèva
Autre tabó que los occitans embucats de jacobinisme refusan de transgressar, aquò’s lo de l’existéncia de la nacion occitana. Non solament refusan de reconéisser l’existéncia d’una nacion occitana auèi; mas a de mai refusan l’existéncia d’una nacion occitana al segle XIIIn. Pr’aquò quand Anna Brenon descriu lo chaple del 22 de julhet 1209 a Besièrs, es plan obligada d’escriure, a mai se o fa pudicament: “Çò que conven pasmens de soslinhar, aquò’s que las comunitats cataras èran pas ressentidas al dintre de Besièrs coma un «còs estrangièr» e que la populacion de la vila, majoritàriament catolica, èra collectivament «aparaira d’erètges» aitant coma lo vescomte escomenjat”. Davant lo perilh francés, los occitans, delà las divisions religiosas, fasián pas qu’un. Se reconeissián dins las valors de paratge. Se sabián aperténer a la meteissa entitat nacionala, e mai s’a n’aquela epòca las causas se formulavan pas atal.
Pichona informacion a l’atencion de l’editor, ai relevat de decas de picatge nombrosas, çò que me fa pensar que lo manescrit s’es benlèu publicat sens la mendra relectura. Ça que la, lo Francés Lobatièras nos aviá pas acostumat a tala maganha. Damatge per l’edicion occitana, foguèsse d’expression francesa.
Urosament las fotografias en negre e blanc de Joan-Loís Gasc son, coma de costuma, de qualitat. Certanas mapas plan escalcidas venon tanben sosténer lo tèxte. Permeton al legeire de situar geograficament l’accion e las evolucions dels eveniments.
Sèrgi Viaule
_____
BRENON, Anna. Le vrai visage du catharisme. Edicions Francés Lobatièras, 1991. 300 paginas.
Aqueste obratge es una soma recapitulativa de las coneissenças que se podiá aver en 1988 sul catarisme (l’escrich es d’aquesta data). D’efièch, cadun sap qu’Anna Brenon foguèt la directritz-conservatritz del Centre Nacional d’Estudis Catars Renat Nelli e doncas probablament la melhora plaçada per èsser al fial de totas las descobèrtas que se podián far sul sicut. D’alhors, contunha son trabalh en cercaira independenta.
De mercés a la seu formacion de cartista, Anna Brenon, tot furgant, descobriguèt mantes tèxtes caporals se raportant al catarisme. Tèxtes plan sovent escampilhats als quatre caires de l’Euròpa occidentala e que lor estudi menimós es estat publicat en partida dins Heresis, la revista semestrala del Centre Nacional d’Estudis Catars. Malurosament sabi pas s’aquel periodic existís encara en 2014. Aquò per dire que se i a actualament de pel monde una persona entindada dins la recèrca istorica sul catarisme, aquò’s plan Anna Brenon. Occitània li deu un pan de son istòria.
Son libre es, adoncas, una soma actualizada de çò que se sap sul catarisme. Mas del catarisme esporgat de totes los fastasmas mitics e mistics. De bon drech anar, Anna Brenon fa aicí òbra d’istoriana. La tòca primièra de l’autora es de rendre familiars als lectors d’auèi aqueles occitanas e occitans d’aièr. Son escomesa avoada dins l’assaber, es resumida dins lo quiti titol del libre: La cara vertadièra del catarisme. E mai, tot legit e deschifrat, Anna Brenon met pas lo pè a costat de l’esclòp. De mercés a sos esfòrces rend palpables los personatges citats. Coma son “mèstre” Renat Nelli, Anna Brenon capita dins son obratge a reviscolar “La vida quotidiana dels catars al sègle XIIIn”.
Per far cortet se poriá dire que lo libre es una sintèsi actualizada, refortida e completada per qualques apòrts recents. Aquestes, posats a las sorsas de l’escrich e de l’arqueologia. L’obratge a lo meriti de far lo punt sul sicut en 1988. Aquò se sap ben pro, per progressar, es caporal, a mai indispensable, de recampar de temps en quora totes los elements coneguts d’una sciéncia quina que siague, d’un domeni quin que siague. Es quitament salutari per la perennitat de la recèrca entrepresa. Lo libre, o torni precisar, es encara d’actualitat en 2014. Se pòt encara crompar sus Internet.
Plan mens que s’o fan d’autres intellectuals occitans, m’a semblat, ça que la, que l’autora, dins certans passatges, minimiza lo chaple del pòble occitan al segle XIIIn. Urosament lo justifica pas coma o faguèt i a un vintenat d’annadas Jòrdi Passerat a la television a prepaus d’una emission sul catarisme (lo 19 de març de 1994 exactament). Justificar de crimes contra l’umanitat en 1994 jol pretèxte que se debanèron en 1200 e que las mentalitats èran diferentas, es quicòm d’inadmissible e pesi mos mots tant la causa es grèva
Autre tabó que los occitans embucats de jacobinisme refusan de transgressar, aquò’s lo de l’existéncia de la nacion occitana. Non solament refusan de reconéisser l’existéncia d’una nacion occitana auèi; mas a de mai refusan l’existéncia d’una nacion occitana al segle XIIIn. Pr’aquò quand Anna Brenon descriu lo chaple del 22 de julhet 1209 a Besièrs, es plan obligada d’escriure, a mai se o fa pudicament: “Çò que conven pasmens de soslinhar, aquò’s que las comunitats cataras èran pas ressentidas al dintre de Besièrs coma un «còs estrangièr» e que la populacion de la vila, majoritàriament catolica, èra collectivament «aparaira d’erètges» aitant coma lo vescomte escomenjat”. Davant lo perilh francés, los occitans, delà las divisions religiosas, fasián pas qu’un. Se reconeissián dins las valors de paratge. Se sabián aperténer a la meteissa entitat nacionala, e mai s’a n’aquela epòca las causas se formulavan pas atal.
Pichona informacion a l’atencion de l’editor, ai relevat de decas de picatge nombrosas, çò que me fa pensar que lo manescrit s’es benlèu publicat sens la mendra relectura. Ça que la, lo Francés Lobatièras nos aviá pas acostumat a tala maganha. Damatge per l’edicion occitana, foguèsse d’expression francesa.
Urosament las fotografias en negre e blanc de Joan-Loís Gasc son, coma de costuma, de qualitat. Certanas mapas plan escalcidas venon tanben sosténer lo tèxte. Permeton al legeire de situar geograficament l’accion e las evolucions dels eveniments.
Sèrgi Viaule
_____
BRENON, Anna. Le vrai visage du catharisme. Edicions Francés Lobatièras, 1991. 300 paginas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#5 Miègjorn an picat, me cal alestir la menestra...
#4 S'i vei que la nocion de Miègjorn ('Midi') es tota relativa; digam las causas simplament e parlem d'Occitània! ;-)
http://www.ladepeche.fr/article/1999/01/17/233152-le-catharisme-est-ne-en-agenais.html
e aqui ça-sus aqueste còp
Trobaretz çai-jos un ligam sul catarisme dins l'airal de Carcin et autres.
http://www.occitanie-cathare.eu/le-catharisme-en-tarn-et-garonne-textes-de-ruben-sartori
#1 La nocion de "crime contre l'umanitat" es recenta (sègle XX) e a una utilitat concreta: jutjar de criminals. De segur, non podèm jutjar los criminals de l'epòca (Dieu o farà), mas vesi pas perque non poiriam parlar de crime contra l'umanitat per qualficar d'atrocitats passadas. O fasèm pel trafec negrièr, per exemple.
La complexitat de la Crosada èra a l'encòp un afar politic e religiós, Folquet de Marselha se posicionèt coma catolic e non coma "occitan", mas es interessant de veire que i aguèt una reaccion patriotica dins lo Comtat de Tolosa, coma se constata dins la segonda partida de la Cançon de la Crosada.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari