Tèxte legit
Fa mai de trenta cinc ans que lo grop musical, a l’entorn de Danièl Loddo, existís. Nasquèt en 1979 e desempuèi a pas arrestat de crear e de virar (en Occitània e dins lo Mond). Aqueste disc novèl deu èsser lo quinzen o lo setzen qu’espelís. Cal ben dire que lo grop La Talvera es dins la cançon e la musica occitanas, mai qu’una excepcion; es un fenomèn; un fenomèn cultural, de gaire un fenomèn de societat! D’efièch, es probablament, amb Nadau per companh, lo sol grop espelit dins las annadas 1970 a aver pas jamai arrestat de produsir e que produsís encara. A traversat los decennis sens prene la mendre rufa. I a pas qu’a escotar aqueste Solelh solelhaire per se’n mainar. Mentre que planes se son calats, La Talvera polsa encara.
Coma de costuma tocant los disques de La Talvera, òm se maina de tira, tre lo primièr tròç, que la votz en mesa endavant. Aquò’s pas coma çò que se fa dins certans grop sensats cantar en occitan, que cantan —aquò rai!— mas que lors paraulas son inausiblas. Atanplan, qualques còps, plan desgordit lo que poiriá dire dins quina lenga cantan. La Talvera es pas costumièra d’amagar sa lenga darrèr d’orquestracions del tron de Dieu. Per ieu, que prèsi mai que tot la cançon occitana, lo grop cordiòl demòra una referéncia.
Per aitant que ne poguèsse jutjar (soi pas musician), las orquestracions de La Talvera son plan variadas e plan ordenadas. Quand se tracta d’aires de danças, son sovent al servici de las paraulas. Son aquí per sosténer los tèxtes. De mon vejaire d’amator es aquò la preciositat del trabalh de Danièl Loddo e de son grop. Dins aqueste disc coma dins los precedents, las paraulas, d’una poténcia bèla, son mesas en valor. Ne vòli per pròva Lo testament del pòrc que dobrís Solelh solelhaire. Dins aquela cançon, coma dins las autras, al moment del mesclatge, la votz es daissada sul davant de l’enregistrament.
Es de soslinhar, un còp de mai, las multiplas possibilitats e la remirabla expressivitat de la votz de Celina Ricard. Nos gratifica d’una votz naturalament clarinèla que pòrta e clantís remirablament al servici de paraulas poeticas e sautarèlas.
S’un disc de La Talvera clau totjorn qualques musicas a dançar, es abans tota causa un ramelet de tròces de creacion. Dins aqueste ai reconegut una borrèa sus de paraulas originalas (ne deu aver una sus cada disc). Atal se renovèla de contunh lo genre d’aquesta dança emblematica d’Occitània. Una autra marca de fabrica de La Talvera, aquò’s los tròces musicals longs. Se pòt dire que las cançons de La Talvera son pas de cançons per palmonistas, nimai per cantaires magres (segon l’expression consacrada). Se lo grop a durat tan de temps es per çò qu’a quicòm a dire e que o ditz plan. Lo public s’i engana pas que crompa sos disques.
Se retròban amassats sus aquesta darrièra liurason los musicaires atitolats del grop. Demest aquestes, Fabrici Rogièr e sa clarigòla pegada als pòts. I a tanben quelques novetats. Demest aquestas lo convit del musicaire brasilièr Silvério Passoa. Es pas de primièra vegada que jòga amb La Talvera. Aqueste còp participa a una cançon bilingüa occitan-portugués. Aquesta Minha ciranda es alestida sus una musica tipicament brasilièra. Es portada per una melodia que, fauta d’autre mot e de cultura musicala, qualificarai de remirablament exotica. Cantada en duo femenin-masculin, balha encara mai de fachin a la composicion musicala. L’aire es fòrça modulat, coma o sabon far los sud-americans.
Autra novetat d’aqueste disc, aquò’s l’entrada en scèna de la jove Aelís Loddo que compausèt la musica de Vòli pas morir. Una cançon doça e pertocanta. Aelís Loddo canta tanben dins mantuna cançon, sovent en duo amb Celina Ricard. Li arriba tanben de jogar del violon dins d’autres tròces. Compte tengut que los cocuts fan pas d’agaças, se poiriá plan d’aquesta joventa foguèsse l’avenidor de la cançon occitana.
Los tròces d’aqueste disc son plens de vam e de fòga. Per çò qu’es de las musicas, a dançar o pas, son festivas en diable que farián levar la camba a un garric. Lo fach de revistalhar de temps en quora de musicas tradicionalas o d’aires de dança, e mai se son arrengats a la mòda de Danièl Loddo, aquò pòt a la primièra escota, de còps, balhar l’expression d’una represa. Que non pas! Lo coneisseire s’i enganarà pas. La Talvera es un arcolan de creativitat, un fuòc sonòr d’artifici, una bolegadissa permanenta.
Çò qu’entre maitas causas me regaudís dins aqueste disc aquò’s l’imaginacion inagotabla del paraulièr. D’efièch, Danièl Loddo nos i escalcís, un còp de mai, qualquas cançons plan sentidas. Dins lo païsatge actual d’una cançon occitana que malurosament sembla en letargia, aqueste disc novèl es lo planvengut. Un disc de La Talvera es totjorn una felicitat. Per nos balhar vam, res de melhor que de butar un CD del grop albigés dins l’engoladisc. Òc ben, amb La Talvera, lo solelh solelheja. Lo grop nos ofrís un solelh solelhaire en plen ivèrn. Èra sol capable d’o far. Òsca!
Sèrgi Viaule
"Solelh Solelhaire", dernier album de La Talveraper france3midipyrenees
Coma de costuma tocant los disques de La Talvera, òm se maina de tira, tre lo primièr tròç, que la votz en mesa endavant. Aquò’s pas coma çò que se fa dins certans grop sensats cantar en occitan, que cantan —aquò rai!— mas que lors paraulas son inausiblas. Atanplan, qualques còps, plan desgordit lo que poiriá dire dins quina lenga cantan. La Talvera es pas costumièra d’amagar sa lenga darrèr d’orquestracions del tron de Dieu. Per ieu, que prèsi mai que tot la cançon occitana, lo grop cordiòl demòra una referéncia.
Per aitant que ne poguèsse jutjar (soi pas musician), las orquestracions de La Talvera son plan variadas e plan ordenadas. Quand se tracta d’aires de danças, son sovent al servici de las paraulas. Son aquí per sosténer los tèxtes. De mon vejaire d’amator es aquò la preciositat del trabalh de Danièl Loddo e de son grop. Dins aqueste disc coma dins los precedents, las paraulas, d’una poténcia bèla, son mesas en valor. Ne vòli per pròva Lo testament del pòrc que dobrís Solelh solelhaire. Dins aquela cançon, coma dins las autras, al moment del mesclatge, la votz es daissada sul davant de l’enregistrament.
Es de soslinhar, un còp de mai, las multiplas possibilitats e la remirabla expressivitat de la votz de Celina Ricard. Nos gratifica d’una votz naturalament clarinèla que pòrta e clantís remirablament al servici de paraulas poeticas e sautarèlas.
S’un disc de La Talvera clau totjorn qualques musicas a dançar, es abans tota causa un ramelet de tròces de creacion. Dins aqueste ai reconegut una borrèa sus de paraulas originalas (ne deu aver una sus cada disc). Atal se renovèla de contunh lo genre d’aquesta dança emblematica d’Occitània. Una autra marca de fabrica de La Talvera, aquò’s los tròces musicals longs. Se pòt dire que las cançons de La Talvera son pas de cançons per palmonistas, nimai per cantaires magres (segon l’expression consacrada). Se lo grop a durat tan de temps es per çò qu’a quicòm a dire e que o ditz plan. Lo public s’i engana pas que crompa sos disques.
Se retròban amassats sus aquesta darrièra liurason los musicaires atitolats del grop. Demest aquestes, Fabrici Rogièr e sa clarigòla pegada als pòts. I a tanben quelques novetats. Demest aquestas lo convit del musicaire brasilièr Silvério Passoa. Es pas de primièra vegada que jòga amb La Talvera. Aqueste còp participa a una cançon bilingüa occitan-portugués. Aquesta Minha ciranda es alestida sus una musica tipicament brasilièra. Es portada per una melodia que, fauta d’autre mot e de cultura musicala, qualificarai de remirablament exotica. Cantada en duo femenin-masculin, balha encara mai de fachin a la composicion musicala. L’aire es fòrça modulat, coma o sabon far los sud-americans.
Autra novetat d’aqueste disc, aquò’s l’entrada en scèna de la jove Aelís Loddo que compausèt la musica de Vòli pas morir. Una cançon doça e pertocanta. Aelís Loddo canta tanben dins mantuna cançon, sovent en duo amb Celina Ricard. Li arriba tanben de jogar del violon dins d’autres tròces. Compte tengut que los cocuts fan pas d’agaças, se poiriá plan d’aquesta joventa foguèsse l’avenidor de la cançon occitana.
Los tròces d’aqueste disc son plens de vam e de fòga. Per çò qu’es de las musicas, a dançar o pas, son festivas en diable que farián levar la camba a un garric. Lo fach de revistalhar de temps en quora de musicas tradicionalas o d’aires de dança, e mai se son arrengats a la mòda de Danièl Loddo, aquò pòt a la primièra escota, de còps, balhar l’expression d’una represa. Que non pas! Lo coneisseire s’i enganarà pas. La Talvera es un arcolan de creativitat, un fuòc sonòr d’artifici, una bolegadissa permanenta.
Çò qu’entre maitas causas me regaudís dins aqueste disc aquò’s l’imaginacion inagotabla del paraulièr. D’efièch, Danièl Loddo nos i escalcís, un còp de mai, qualquas cançons plan sentidas. Dins lo païsatge actual d’una cançon occitana que malurosament sembla en letargia, aqueste disc novèl es lo planvengut. Un disc de La Talvera es totjorn una felicitat. Per nos balhar vam, res de melhor que de butar un CD del grop albigés dins l’engoladisc. Òc ben, amb La Talvera, lo solelh solelheja. Lo grop nos ofrís un solelh solelhaire en plen ivèrn. Èra sol capable d’o far. Òsca!
Sèrgi Viaule
"Solelh Solelhaire", dernier album de La Talveraper france3midipyrenees
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari