La gleisòta de Sant Antòni de Ficalba èra tròp pichona per aculhir totes los qu’èran venguts rendre un darrièr omenatge a lor “país” e amic pels unes e lo mèstre “es occitan” pels autres: Marcèu Esquieu.
 
Son amiga, Terèsa, rampelèt totes los “tiri-liri” de bonaür qu’aviá semenat al cors de sa vida, aquestes periòdes que, coma “lo temps de las cerièras”, son cortets mas tornan cada annada ça que la.
 
Lo que, après d’estudis superiors classics —francés, latin, grèc— a Tolosa, s’entornèt ensenhar al ras de chas el a Vilanuèva d’Òlt.
 
A sa passion per aquestas umanitats, n’ajustava un quatrena: la lenga e la cultura occitanas. Lor consagrèt tota son energia aitant dins son ensenhament coma dins sas activitats extrascolaras.
 
Un de sos complices de longa, Joan Rigosta, manquèt pas de o senhalar e Bernat Berger tanben, que foguèt pendent qualques annadas lo president de l’associacion, fondada per Marcèu, l’Escòla Occitana d’Estiu. L’òme-orquèstra qu’èra a l’encòp diseire, contaire, paraulièr, traductor, mas tanben escrivan, poèta, òme de teatre, etc. s’es calat de segur mas sa votz restontirà longtemps encara demest los sieus.
 
Après la benediccion balhada pel Paire J. Hennessy, la despolha de Marcèu faguèt los qualques quilomètres que lo separavan del cementèri familial a Sant Just jos un solelh de primtemps, lo quite jorn qu’un solelh negre, partit de Charlie Hebdo, a París, rajava sus França e tot lo planeta.
 
 
 
 
Andriu de Gavaudan