Un lòng chamin d’amistat me liava a Ives Roqueta, poèta e escriveire occitan, mòrt lhi a pauc de jorns. Aquel chamin comencèc enti luenhs ans 70, a l’Universitat Occitana d’Estiu de Vilanuèva d’Òlt, en Gasconha. Mi enlora èro una mendia plena d’estupor per aver descubèrt que la lenga parlaa dins nòstras Valadas, çò que fins a l’arribada de Francés Fontan sonàvem simplament e incorrèctament “a nòstra mòda”, èra una lenga anciana e prestigiosa, parlaa dins un vast territòri que s’estendia d’a las Alps ai Pirenèus.
 
Aquel istat aguèro mon batesme occitan, amb una immersion dins sas problemàticas e una ocasion de conoissença di personatges, ben di quals se’n son ja anats, qu’an contribuit a donar una viraa decisiva e irrevocabla a mon percors de vita.
 
D’aquela experiéncia a l’Universitat de Vilanuèva d’Òlt, ente anèro acompanhaa de Francés Fontan, en afrontant mon premier viatge lòng en tren, m’enaviso las discussions enfuecaas e apassionaas, d’ente sortian amb fòrça las personalitats e las tèsis ideològicas des diferentas personas. Fontan en premiera fila, personatge un pauc descomòde dal qual èro discipla; Lafont, fin intellectual environat da si disciples estudiants. Roqueta, sanguin e sople a l’escout de l’autre e bòn de chambiar vejaire s’en lhi demostrava la fondatesa d’un devís. E d’aquel istat m’enaviso decò Enric Estieu, decò el mòrt dins aquesti jorns, e puei lhi grands escriveires Joan Bodon e Bernat Manciet, tota una fola qu’encuei lhi es pas pus. A tuchi lor vai sovent mon pensier e a lor sio reconoissenta per la dralha que m’an mostraa.
 
Mas en tornant a Ives Roqueta, bèla se nos veíem pas sovent, nòstri chamins se son jamai perduts de vista. Venguèc un baron de bòts dins las Valadas e sempre se destrièc, coma tuchi lhi grands, per una disponibilitat a la collaboracion estupefasenta. Un bòt que venguèc amb son Fraire Joan Larzac lhi demandèro de m’escriure un tèxt per una visita guidaa a la glèisa d’Elva (www.chambradoc.it/laGleisaEHansClemer.page) e a Joan de léser lhi tèxts, fins enlora restats inèdits, de la dança màcabra de la chapèla de Sant Pèire de l’Arma  (www.chambradoc.it/danzeMacabre-macra.page), en mai de m’escriure decò el un tèxt per una visita guidaa. O faguèron tuchi dui dins un virat de man e dins l’ocasion visitèrem ensem una baron d’autras chapèlas amb de pinturas de valor. Avíem formulat tot un programa de trabalh que puei per de rasons econòmicas poguèrem pas continuar.
 
Lo darrier bòt que passèrem de temps ensem, un bèl pauc e de granda qualitat, foguèc al Prèmi Ostana 2010. Sa preséncia an aquel Prèmi foguèc benaürosa amb las causas que diguèc e, gràcias al trabalh documentari complit per Daniele Landra per la Chambra d’Òc e la comuna d’Ostana, avèm encuei l’oportunitat de butar a disposicion de tuchi çò que representa un vertadier testament esperital.
 
Coma aquò ai demandat a Daniele Landra de tirar fòra dei archius lo material àudio e vidèo registrat en aquela ocasion e es amb orguelh que des Valadas Occitanas ven aqueste contribut que butam a disposicion de tuchi a fin que nos polem un bòt de mai norrir a una fònt qu’encuei lhi es pas pus, mas qu’a Occitània a donat tant, per recéber sovent en chambi tròp gaire.
 

Ives Roqueta al Prèmi Ostana 2010 — materials àudio e vidèo (archius: Daniele Landra & Chambra d’Òc)
 
Un preciós testimoniatge inèdit reculhit per Fredo Valla



 
Moments en amistat – Se Chanta

 

La lenga d’òc, patrimòni de l’umanitat


 

Moments de convivéncia a la Galabèrna
 

 

En nom de la Chambra d’Òc, de la comuna d’Ostana, de tuchi lhi amís qu’Ives avia dins las Valadas Occitanas, planho mon dòl pus sentit, ren formal, mas substancial, a la frema Maria Roanet, a son fraire Joan Larzac e a tota la familha. Avèm perdut un poèta, un amís, una guida, encuei que n’avèm pus que mai besonh.




Ines Cavalcanti
Chambra d'Òc