Actualitats
Besièrs, vila de l’Argeria francesa?
Son cònsol d’extrèma drecha, Robert Ménard, a batejat una carrièra amb lo nom d’un oficièr putschista d’Argièr
Un còp de mai, lo cònsol de Besièrs, Robert Ménard, elegit demercé l’apièja de l’FN, provòca la polemica per sas posicions publicas dobèrtament reaccionàrias. Ara fa debat un cambiament de nom d’una carrièra besierenca. Coma o a votat lo conselh municipal, la Carrièra del 19 de Març 1962 es ara la Carrièra del Comandant Denoix de Saint Marc, “eròi francés”, çò ditz la placa.
Se tracta d’una causida ideologica. Lo 19 de març de 1962 correspond d’efièch als Acòrdis d’Evian entre França e l’FLN qu’acabèron la Guèrra d’Argeria. Lo personatge del comandant Denoix de Saint Marc, el, s’assòcia al contrari als partisans de l’Argeria francesa. Occitan nascut a Bordèu l’11 de febrièr de 1922 e mòrt a La Garda-Ademar, en Tricastin, lo 26 d’agost de 2013, Hélie Denoix de Saint Marc s’illustrèt d’en primièr contra l’Alemanha nazi: s’engatgèt a 19 ans dins la Resisténcia, foguèt detengut a la frontièra espanhòla après una denóncia en 1943, puèi cugèt morir dins lo terrible camp de concentracion de Langenstein-Zwieberge. Coma militar, combatèt los independentistas pendent la Guèrra d’Indochina, mas son ròtle mai polemic foguèt en Argeria. Amb lo batalhon que comandava, se jonguèt al putsch dels generals de 1961 qu’acceptavan pas la volontat del president francés, De Gaulle, de bailar a Argeria son independéncia. Detengut, puèi condemnat, Hélie Denoix de Saint Marc expliquèt dins son procès que voliá pas que s’abandonèsse los harkis coma s’èra abandonat los supletius vietnamians. De Gaulle lo gracièt en 1966 e lo comandant foguèt reabilitat de sos dreches civils e militars en 1978.
Dissabte 14 de març, Robert Ménard, nascut a Oran, aprofechèt lo cambiament de nom de la carrièra per organizar una ceremònia de nostalgia de l’Argeria coloniala. I venguèron de pènegres e de militants d’extrèma drecha, en particular identitària, al mièg dels cants militars. “Argeria es nòstre paradís”, çò diguèt lo cònsol d’extrèma drecha dins son discors que glorificava lo colonialisme francés.
En fàcia, s’organizèt una contramanifestacion venguda de l’esquèrra, e i a aguèt fòrça tension entre los dos camps. “Ièr volguèron l’Argeria argeriana; vòlon pas uèi de la França francesa”, çò comentèt Robert Ménard a prepaus dels contramanifestants, en tot acabar son discors. Fins ont anarà l’alienacion occitana?
Midi Libre: Béziers : Ménard débaptise une rue et ravive la nostalgie de l'Algérie française
Se tracta d’una causida ideologica. Lo 19 de març de 1962 correspond d’efièch als Acòrdis d’Evian entre França e l’FLN qu’acabèron la Guèrra d’Argeria. Lo personatge del comandant Denoix de Saint Marc, el, s’assòcia al contrari als partisans de l’Argeria francesa. Occitan nascut a Bordèu l’11 de febrièr de 1922 e mòrt a La Garda-Ademar, en Tricastin, lo 26 d’agost de 2013, Hélie Denoix de Saint Marc s’illustrèt d’en primièr contra l’Alemanha nazi: s’engatgèt a 19 ans dins la Resisténcia, foguèt detengut a la frontièra espanhòla après una denóncia en 1943, puèi cugèt morir dins lo terrible camp de concentracion de Langenstein-Zwieberge. Coma militar, combatèt los independentistas pendent la Guèrra d’Indochina, mas son ròtle mai polemic foguèt en Argeria. Amb lo batalhon que comandava, se jonguèt al putsch dels generals de 1961 qu’acceptavan pas la volontat del president francés, De Gaulle, de bailar a Argeria son independéncia. Detengut, puèi condemnat, Hélie Denoix de Saint Marc expliquèt dins son procès que voliá pas que s’abandonèsse los harkis coma s’èra abandonat los supletius vietnamians. De Gaulle lo gracièt en 1966 e lo comandant foguèt reabilitat de sos dreches civils e militars en 1978.
Dissabte 14 de març, Robert Ménard, nascut a Oran, aprofechèt lo cambiament de nom de la carrièra per organizar una ceremònia de nostalgia de l’Argeria coloniala. I venguèron de pènegres e de militants d’extrèma drecha, en particular identitària, al mièg dels cants militars. “Argeria es nòstre paradís”, çò diguèt lo cònsol d’extrèma drecha dins son discors que glorificava lo colonialisme francés.
En fàcia, s’organizèt una contramanifestacion venguda de l’esquèrra, e i a aguèt fòrça tension entre los dos camps. “Ièr volguèron l’Argeria argeriana; vòlon pas uèi de la França francesa”, çò comentèt Robert Ménard a prepaus dels contramanifestants, en tot acabar son discors. Fins ont anarà l’alienacion occitana?
Midi Libre: Béziers : Ménard débaptise une rue et ravive la nostalgie de l'Algérie française
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Foten una cara de porcasses aquestes faches. Som estat a Besiers e la trobet una ciutat interessanta sense pas poder-se dire polida. E tamben hai conegut un ped negre aquí, es veu que cade proper d'Alger.,e era una persona completament oposada a la lenga catalana propia de Mallorca, hai d'ele un mal record. Visca l'Algeria liure !
Sus aquel sicut, ieu tròbi la perifrasa de Lafont interessanta : "masse sociologique habitant l'espace d'oc" (Lafont, 1989).
Recomandi tanben la lectura de l'estudi sociologic de Maria-Clara Viguièr (anciana cercaira al CNRS), "Occitans sens o saber ?", publicat en 1980 en çò de Vent Terral. Malgrat sos defauts evidents (coma una contextualisacion e una objectivacion discutablas), porgís de grilhas de lectura pro complètas sus la percepcion, la recepcion e la representacion (politica) de l'èsser occitan en çò dels occitanistas eles-meteisses.
#7 Dins totei lei pòbles, dins totei lei comunautats umanas, i a de gents bònas e de gents marridas.
#6
Aderissi a la definicion inclusiva de la definicion d'èsser occitan. La nòstra malastrada coma pòble es la quantitat d'occitans alienats. L'autre problèma es la quantitat d'occitans "conscients" de lor occitanitat mas que sabon/pòdon/vòlon pas dire qu'Occitània es una nacion e los occitans un pòble.
Aquò dit me raca lo còr de me dire que Mohammed Merah èra un occitan, quitament s'es un alienat (als dos sens de la paraulas!).... Mas bon supausi que raca lo còr dels mususlmans de se dire qu'el èra musulman.
#5 Devèm inclure tanben dins leis "occitans" leis individús qu'aderisson a la cultura occitana e que la sostenon, e mai se vivon a l'estrange. Es una posicion dau laboratòri politic Iniciativa per Occitània.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari