Una suspresa electorala

Los sondatges semblavan d’afavorir l’Union Sionista de Yitzhaq Herzog (centresquèrra) mas, en despièch del començament de la vesprada electorala del 17 de març qu’anonciava l’egalitat entre l’Union Sionista e lo Likud, es aqueste partit de drecha, lo del primièr ministre Benjamin Netanyahu, qu’a ganhat.

Al parlament israelian, la Knesset, lo Likud tendrà 30 deputats (contra sonque 20 en 2013) e son rival, l’Union Sionista, nonmàs 24. Puèi qu’a la Knesset, que sos 120 membres son elegits a l’escrutini proporcional, cal aver una majoritat absoluda de 61 deputats, serà necessària una coalicion, e probable lo Likud capitarà melhor que l’Union Sionista. D’efièch a mai d’aliats potencials: los centristas de Kulanu (10 sètis),  los partits josieus ultraortodòxes del Shas (7 sètis) e del Judaïsme Unit de la Torà (6 sètis), lo partit d’extrèma drecha laïc Israel Beitenu (6 sètis) e lo religiós L’Ostal Josieu (8 sètis). Encara que los centristas de Kulanu se dison prèstes per governar tant amb Netanyahu coma amb Herzog, los espèrs de l’Union Sionista son prims, e l’esquèrra del Meretz a sonque obtenguts 4 deputats, 2 de mens a respècte de las eleccions legislativas de fa 2 ans.

Amb una participacion electorala del 75% mai nauta qu’en 2013, la victòria de Benjamin Netanyahu es una suspresa. Los especialistas cresián que l’avián usat sos tres mandats anteriors coma primièr ministre israelian. Elegit lo primièr còp en 1996,  qualques meses après l’assassinat del primièr ministre trabalhista e Prèmi Nobel de la Patz Yizhaq Rabin jos las balas d’un josieu extremista, Benjamin Netanyahu, nascut en 1949, tornèt èsser lo cap del govèrn israelian de 2009 a 2013, puèi un autre còp de 2013 enlà. Se se confirma sa designacion coma primièr ministre d’Israèl, o serà per un quatren mandat. Sonque David Ben Gurion (1886-1973), fondador de l’estat e primièr cap de govèrn, capitèt melhor.
 

La mobilizacion dels arabis israelians

L’autra suspresa de las eleccions legislativas israelianas es lo resultat dels partis arabis. Mentre que los arabis israelians representan lo 20% de la populacion, lors partits, malgrat lors divergéncias ideologicas —recampan de comunistas, de laïcs e de religioses—, se son amassats pel primièr còp dins una lista unica. Temián que lo lindal del 3,25% dels vòtes los eliminèsse de la Knesset; aquò podiá èsser d’aitan mai catastrofic, de segur, pels dreches de la comunautat aràbia israeliana que Benjamin Netanyahu voliá definir Israèl, ont l’arabi es la segonda lenga oficiala, coma un estat josieu. Sembla, doncas, que los arabis israelians se sián fòrça mobilizats: la lista unica aràbia a obtengut 14 deputats, çò es 3 de mai a respècte de 2013 (amb de partits separats, totun), e es ara la tresena fòrça del parlament, çò qu’es un eveniment istoric.
 

S’aluènha l’espèr de patz?

Los progrèsses simultanèus del Likud e dels arabis israelians son benlèu l’indici d’una radicalizacion comunautària. S’encapa que lo succès de Netanyahu s’explica en bona part per un discors mai dur, que s’atrasiá l’ostilitat del president estatsunidenc Barack Obama mas que permetèt al Likud de levar de vòtes a de partits ultranacionalistas. Benjamin Netanyahu a promés, pendent sa campanha electorala, que s’èra tornar-mai lo cap del govèrn israelian, o fariá tot per empedir que Palestina foguèsse un estat independent.

Oblidem pas los acaraments sagnoses de l’estiu passat entre l’Hamas e l’armada d’Israèl que costèron la vida a 2131 palestinians e a 71 israelians. 22 ans après los Acòrdis d’Òslo qu’avián portat lo pantais d’una reconciliacion justa entre los dos pòbles, e lo meteis an del 20n anniversari de l’assassinat del primièr ministre Rabin, la reeleccion de Benjamin Netanyahu sembla d’alonhar l’espèr d’una patz justa.

Se la solucion per Palestina e Israèl vendrà de la comunautat internacionala? Los palestinians, sembla que compten fòrça amb una reconeissença de l’estat palestinian per l’ÒNU e los autres païses.