Fasiá temps que vos voliái parlar de poesia en general e de la poesia de Miquèl Decòr en particular. Mas sabètz cossí van las causas, un libre d’actualitat ne buta un autre. E mai se n’i aurà pas jamai pro, i a tantas flors literàrias qu’espelisson que son de mal remirar totas a l’encòp. E sovent, malaürosament, la poesia passa darrièr. Es un genre literari qu’aprèp aver senhorejat al sègle darrièr sembla d’aver perdut de terren dempuèi la debuta d’aqueste. Aquò rai! Cadun pagèla l’alba al sieu lugar e me maini que plan son los poètas que se son atudats definitivament, o calats temporàriament, al moment de la virada del millenni. Aprèp la fèsta nos demòra de nos regaudir de çò qu’avèm e de nos tornar organizar pacientament per ofrir una seguida a la poesia occitana. Miquèl Decòr, el, a pas jamai arrestat d’escriure.
Entre L’Estofat que Mitona, un recuèlh paregut a las edicions 4 Vertats en 1974 e que foguèt presat a l’epòca, e La Camèla Blanca, recuèlh paregut dins la colleccion Vendémias en 2012, vos parlarai uèi de Lo Pastre de las Estelas. Es totjorn ora de parlar d’un ramelet de poesias que son de flors que tenon mai que lo temps d’una prima. I aurà pas jamai d’ora cava per l’emocion dels mots.
Aver de vam de promòure las letras occitanas e far viure Occitània, ieu ne coneissi un que n’es pas desprovesit. Aquò’s l’Alan Roch. Aquí ne un que res lo farà pas desencrancar del mast que supòrta la bandièra occitana. Dempuèi totjorn, fa, entre mantas occupacions, mestièr d’editor. Es a el que devèm aqueste recuèlh de Miquèl Decòr qu’es una coedicion Vendémias e Messatges.
Lo Pastre de las Estelas es un quatre-quarts, se pòdi gausar l’allusion culinària. Vòli dire per aquí qu’es la soma de quatre registres mai o mens diferents. “A boca de nuèit”, que dobrís lo talh, es a mon vejaire la pèça pus fòrta dins la densitat poetica. Los tèxtes en pròsa que clau deslargan una flaira espessa e autentica. Aquí ben una escritura poetica originala dins son biais de rajar e carrejar l’essencial de la sensibilitat umana. Teni aquela mena d’arcolan pertocant coma quicòm de novèl dins las letras occitanas.
“Colhon de la luna” n’es la pèça segonda. Aquò’s completament desparièr de la primièra part. E mai la diferéncia es tan marcada que lo legeire ne pòt èsser un momenton estabosit. De fach, “Colhon de la luna” son de peçòtas leugièras ont los jòcs de mots se disputan l’espaci amb de rimas ninòias e mai ninoietas. Aqueles poèmas an de veire amb çò que soi acostumat d’apelar los “poèmas minuta”. Pr’aquò aquestes son particularament ben capitats e mai se d’unes son qualques còps estonants dins lor contengut. Aquò’s lor curiositat que fa lor embelinament e lor fòrça. Son petejants e escarrabilhats.
Amb “Fraire de degun” e “Coma un astre perdut” demoram dins l’intimitat d’un òme en cèrca, non pas d’ideal, mas d’aplants sus imatge:
“T’i menarai
dins l’aire
cande
matin d’espèr
al cap de l’an.”
Imatges de sentits e de vidas al plural estant que cadun viu mai d’una vida a l’encòp, foguèsse poèta o pas. Fa gaug de legir al ritme de Miquèl Decòr. Me pensi —mas aquò’s subjectiu— que l’autor a trapat la cadéncia exacta que conven entre la polsada de son èime e la lenga nòstra coma veïcul. Es aquí que residís, çò me sembla, tot l’engèni d’un poèta: trapar a pic la distància e lo ritme entre çò que cal irrepressiblament exprimir e lo mejan emplegat per o exprimir, valent a dire la lenga. Miquèl Decòr i capita, a mon vejaire, plan. E mai semblariá —aquò se sentís d’arrèu— qu’o capitèssa amb aisança.
Un recuèlh que recomandi arderosament. E mai, e a pus fòrta rason, als que son acostumats a far la bèba tanlèu qu’ausisson parlar de poesia.
Sèrgi VIAULE
DECÒR, Miquèl, 1993, Lo Pastre de las Estelas, colleccion Messatges nº 70, Institut d’Estudis Occitans, 60 paginas
Entre L’Estofat que Mitona, un recuèlh paregut a las edicions 4 Vertats en 1974 e que foguèt presat a l’epòca, e La Camèla Blanca, recuèlh paregut dins la colleccion Vendémias en 2012, vos parlarai uèi de Lo Pastre de las Estelas. Es totjorn ora de parlar d’un ramelet de poesias que son de flors que tenon mai que lo temps d’una prima. I aurà pas jamai d’ora cava per l’emocion dels mots.
Aver de vam de promòure las letras occitanas e far viure Occitània, ieu ne coneissi un que n’es pas desprovesit. Aquò’s l’Alan Roch. Aquí ne un que res lo farà pas desencrancar del mast que supòrta la bandièra occitana. Dempuèi totjorn, fa, entre mantas occupacions, mestièr d’editor. Es a el que devèm aqueste recuèlh de Miquèl Decòr qu’es una coedicion Vendémias e Messatges.
Lo Pastre de las Estelas es un quatre-quarts, se pòdi gausar l’allusion culinària. Vòli dire per aquí qu’es la soma de quatre registres mai o mens diferents. “A boca de nuèit”, que dobrís lo talh, es a mon vejaire la pèça pus fòrta dins la densitat poetica. Los tèxtes en pròsa que clau deslargan una flaira espessa e autentica. Aquí ben una escritura poetica originala dins son biais de rajar e carrejar l’essencial de la sensibilitat umana. Teni aquela mena d’arcolan pertocant coma quicòm de novèl dins las letras occitanas.
“Colhon de la luna” n’es la pèça segonda. Aquò’s completament desparièr de la primièra part. E mai la diferéncia es tan marcada que lo legeire ne pòt èsser un momenton estabosit. De fach, “Colhon de la luna” son de peçòtas leugièras ont los jòcs de mots se disputan l’espaci amb de rimas ninòias e mai ninoietas. Aqueles poèmas an de veire amb çò que soi acostumat d’apelar los “poèmas minuta”. Pr’aquò aquestes son particularament ben capitats e mai se d’unes son qualques còps estonants dins lor contengut. Aquò’s lor curiositat que fa lor embelinament e lor fòrça. Son petejants e escarrabilhats.
Amb “Fraire de degun” e “Coma un astre perdut” demoram dins l’intimitat d’un òme en cèrca, non pas d’ideal, mas d’aplants sus imatge:
“Coma un astre perdut
al mitan d’un cèl bas
un airal de rosèlas
dedins un camp de blat.”
al mitan d’un cèl bas
un airal de rosèlas
dedins un camp de blat.”
De gaire cada estròfa semblariá un haiku.
“T’i menarai
dins l’aire
cande
matin d’espèr
al cap de l’an.”
Imatges de sentits e de vidas al plural estant que cadun viu mai d’una vida a l’encòp, foguèsse poèta o pas. Fa gaug de legir al ritme de Miquèl Decòr. Me pensi —mas aquò’s subjectiu— que l’autor a trapat la cadéncia exacta que conven entre la polsada de son èime e la lenga nòstra coma veïcul. Es aquí que residís, çò me sembla, tot l’engèni d’un poèta: trapar a pic la distància e lo ritme entre çò que cal irrepressiblament exprimir e lo mejan emplegat per o exprimir, valent a dire la lenga. Miquèl Decòr i capita, a mon vejaire, plan. E mai semblariá —aquò se sentís d’arrèu— qu’o capitèssa amb aisança.
Un recuèlh que recomandi arderosament. E mai, e a pus fòrta rason, als que son acostumats a far la bèba tanlèu qu’ausisson parlar de poesia.
Sèrgi VIAULE
DECÒR, Miquèl, 1993, Lo Pastre de las Estelas, colleccion Messatges nº 70, Institut d’Estudis Occitans, 60 paginas
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Davali del mast per senhalar la parucion en 2014 d'un recuèlh novèld el Miquèl decòr : Soldedre.
Mercé pel Miquèl per l'article !
E çòq ue gasta aps res, es un bon legeire de son tèxte. De còps, i met musica amb Valsa la lenga..
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari