Lo jornal catalan Vilaweb a publicat un document de la professora Heaven Crawley qu’explica perqué a aumentat ongan exponencialament lo nombre de mòrts per rapòrt al meteis periòde d’arunan. Jornalet vos prepausa una version occitana d’aquel article.

700 personas se neguèron quand un vaissèl qu’èra partit del nòrd d’Africa s’enfonzèt vèrs la còsta de Libia. La setmana precedenta i aguèt una tragèdia similara e moriguèron 400 personas.
 
En octòbre de 2013, mai de 360 personas —la majoritat venent d’Eritrèa— se neguèron quand lo batèl ont anavan s’incendièt e s’enfonzèt davant las còstas de l’illa italiana de la Lampedosa. En setembre del 2014 mai de 500 migrants foguèron assassinats deliberadament dins la mar. L’atac sembla que se debanèt quand los migrants volguèron pas montar dins un vaissèl mai pichon en mar dobèrta e los trafegants los tuèron en risent. Segon de testimònis, i aviá a bòrd un centenat d’enfants.
 
En abséncia de registres oficials, o de còrses umans recuperats, es de mal dire exactament quantas personas son mòrtas dins l’ensag de traversar la Mediterranèa. L’Organizacion Internacionala per las Migracions (OIM) publiquèt un rapòrt a fin de setembre de 2014 que parlava de 3072, çò qu’equival al 75% de las mòrts de migrants del Mond entièr. Mas amb tantes còrses jos l’aiga la credibilitat de la chifra es flaca.
 
 
Un afar riscat
 
S’avètz escotat qualques mèdias podètz pensar que l’aument de la migracion en Euròpa d’aquesta setmana es pr’amor que “lo temps es bèl” e non pas per l’instabilitat governamentala e la violéncia. Las motivacions e aspiracions dels migrants, jamai las explican pas.
 
Los migrants i son presentats coma de victimas “illegalas” e coma un objècte que cal contrarotlar. E la “solucion” del problèma es tecnica, burocratica e depend de la gestion de la migracion. S’es pas gaire ensajat d’explicar perqué de milièrs d’òmes, de femnas e d’enfants riscan la vida per ensajar de traversar una mar perilhosa dins un batèl subrecargat, ni quinas esperanças e aspiracions an.
 
La migracion se vei fòrça desparièra quand se contempla dempuèi la perspectiva dels migrants. E la primièra causa que cal soslinhar es que, e mai se los “migrants” son representats coma un grop omogenèu, en realitat i a de diferéncias significativas dins las motivacions, experiéncias e aspiracions dels que viatjan vèrs Euròpa.
 
Pels migrants economics, la decision de sortir es generalament una causida conscienta adoptada per d’individús e de familhas relativament amonedadas; vòlon melhorar lors mejans de vida. La majoritat son pas pas los mai paures dels paures. Se cal avisar que las despensas del viatge clandestin son normalament d’entre cinc mila e trenta mila èuros. Entre eles n’i a fòrça que son de pichons entrepreneires qu’an vendut lors entrepresas o lors proprietats per pagar lo viatge.
 
Mas al costat i a tanben un nombre creissent de migrants qu’an per motivacion principala la recèrca de la seguretat e la proteccion. Coma o a soslinhat l’agéncia internacionala encargada de la proteccion dels refugiats, lo NACNUR, los eveniments de Siria, Iraq, Centreafrica, Sud-Sodan e d’autres païses, combinats amb la degradacion de la situacion dins los païses ont residisson los refugiats, obligan un nombre creissent de personas de se desplaçar.
 
A l’encòp, los govèrns europèus an finançat l’agéncia de las frontièras de l’Union Europèa, Frontèx, per aplicar de mesuras que dificultan de mai en mai l’intrada en Euròpa. E pr’amor que i a de mens en mens d’oportunitats d’intrar legalament en Euròpa, de mai en mai de personas, menaçadas per la persecucion e per las grèvas violacions dels dreches umans, prenon de rotas maritimas de mai en mai complicadas e perilhosas.
 
Las rotas de tota la Mediterranèa occidentala, per Gibartar, son blocadas e aquò es la causa principala qu’a fach créisser lo nombre de personas que vòlon passar a travèrs de la rota de la Mediterranèa centrala; e que donc, sovent, lor cal traversar Libia, ont i a pas contraròtles frontalièrs eficaces e ont los contrabandièrs e trafegants opèran gaireben amb impunitat.
 
Aqueles viatges son los mai longs e los que presentan mai de risques. Ma recèrca
a demostrat que los que las emplegan s’endeutan de mai en mai a causa de l’accion dels trafegants e contrabandièrs dont las motivacions son luènh d’èsser altruistas. La majoritat dels migrants son conscients del risc, mas decidisson de contunhar lo viatge perque an pas cap d’alternativa.
 
L’istòria de la migracion en Euròpa dempuèi los païses del nòrd e de l’oèst d’Africa a capturat l’imaginacion de la populacion e dels politicians dempuèi la fin de 1990, quand Euròpa comencèt de refortir los contraròtles de las frontièras exterioras. Es una istòria dominada pels imatges dels petits vaissèls plens de refugiats e immigrants qu’ensajan d’arribar a las còstas d’Euròpa, pels joves africans qu’escalan la barrièra a Melilla e pels cadavres apareguts sus las plajas europèas. Dins lo contèxt de la creissenta preocupacion publica dins fòrça païses sus l’aument de la migracion, aqueles imatges son emplegats de còps per legitimar implacablement l’aument dels contraròtles frontalièrs.
 
Morisson pas totes quand ensajan de traversar la Mediterranèa. Los mai astrucs arriban a las illas de la Lampedosa, de Malta o de Sicília o ben son reculhits per l’armada o los gardacòstas italians. Près de 10 000 immigrants son estats salvats de vaissèls que viatjavan a travèrs de la Mediterranèa vèrs Itàlia aquesta setmana passada.
 
Fins a fa pauc de temps, s’encargavan de la recèrca e del salvament los de Mare Nostrum, una mission de recèrca e salvament establida après lo naufragi a la Lampedosa d’octòbre de 2013. Èra una mission finançada per la Comission Europèa amb aperaquí trenta milions d’èuros. Mas l’immensitat del trabalh de recèrca e salvament s’es reducha de manièra significativa dempuèi novembre de 2014, quand Mare Nostrum foguèt remplaçat per un nòu esquèma, “Triton”, ara coordenat per Frontèx.
 
Aquel esquèma se limita a susvelhar una zòna de trenta milas a l’entorn de las aigas litoralas d’Itàlia, possedís mens de capacitat maritima que lo precedent e se centra principalament sus protegir las frontièras e sus la prevencion de l’intrada illegala, en luòc de prene en carga la recèrca e lo salvament dels migrants. Amnestia Internacionala a condemnat la decision d’eliminar lo programa Mare Nostrum, en disent qu’aquò equival a “metre en situacion de risc la vida de milièrs d’immigrants e refugiats qu’ensajan d’arribar en Euròpa”.
 
Que se passa, exactament? Segon lo NACNUR, la taxa de mortalitat a fòrtament aumentat de cinquanta còps dempuèi lo desmantelament de Mare Nostrum: ja i a agut près de 900 mòrts ongan, que contrastan amb los 17 del meteis periòde d’arunan.
 
 
Far lo sord
 
La decision de metre fin a la mission de recèrca e salvament en la Mediterranèa sembla pas que siá solament de caractèr financièr. Perque, de fach, lo budget de 2015 de Frontèx a crescut del 16%, de 97 milions a 114 milions —e la màger part del finançament addicional es anat vèrs d’operacions conjonchas en mar.
 
Puslèu la decision rebat lo cambiament de la politica d’immigracion en Euròpa, qu’ara se centra sul contraròtle de las frontièras e la gestion de la migracion, en abandonant conscientament la preocupacion per comprene çò que se passa e perqué i a aquela avalanca de migrants.
 
Lo govèrn del Reialme Unit, per exemple, a pas volgut sosténer las operacions de recèrca e salvament en argumentant que, de los salvar, es encoratjar lo mond a far lo viatge. Lo govèrn crei que lo salvament dels que se nègan crèa un “efièch de crida non intencional” e que los esfòrces se deurián concentrar a evitar que las gents embarquèsson.
 
L’expectativa que suggerisson, çò sembla, es que la paur futura de se negar pese mai que la paur immediata de violéncia o persecucion. E per fòrça, aiçò a pas brica de sens. Los emigrants contunharàn d’o ensajar. Qual pòt pensar que siá pas aital?
 
Quand s’anoncièt la decision d’eliminar l’operatiu Mare Nostrum, la marina italiana diguèt que contunhariá de far la foncion de recèrca e salvament —malgrat las pressions politicas que recep per o far pas—. Es ora que la rèsta d’Euròpa faga un pas endavant e que diga çò que vòl.
 
 
 
 
Heaven Crawley
Universitat de Coventry