Encara que lo procuraire de la Republica a An Oriant, en Bretanha, l’a desbauçat de sa demanda, lo breton Jonathan Le Bris non se descoratja pas. Exigís de l’estat francés la dobla reconeissença de sa ciutadanetat europèa e de sa nacionalitat bretona.
 
Per tant, a escrich al ministre de l’Interior del govèrn francés, Bernard Cazeneuve, per l’assabentar de sa cambada, dins una letra dobèrta amb de còpias al president de la Republica francesa, al primièr ministre e a la garda dels sagèls (çò es la ministra de la justícia). Tanben presenta un recors davant lo tribunal administratiu de Roazhon.
 
Per apiejar sa demanda, Jonathan Le Bris porgís un argumentari juridic. Recòrda la Constitucion francesa que precisa en son sen qu’es pas superiora ni a la Declaracion Universala dels Dreches Umans de 1948 ni als tractats internacionals. Ansin, parla de l’article 15 de la declaracion, qu’afortís que totòm a drech a una nacionalitat e qu’es arbitrari de n’èsser privat. Mençona l’existéncia oficiala de la ciutadanetat europèa despuèi lo Tractat de Maastricht de 1992 e la Convencion-Quadre del Conselh d’Euròpa qu’apara las minoritats nacionalas. Cita tanben la Declaracion de las Nacions Unidas suls Dreches dels Pòbles Autoctòns, que reconeis que, d’un biais tant individual coma collectiu, los dreches umans s’aplican a eles, qu’an drech a una nacionalitat e, mai que mai, qu’an drech de pertànher a una comunautat o a una nacion autoctòna. Per totes aqueles motius, denóncia en justícia l’estat francés per “non-aplicacion dels tèxtes e tractats internacionals, non-aplicacion de la Constitution francesa, non-respècte de la Declaracion Universala dels Dreches Umans, non-reconeissença de [las] minoritats nacionalas e [...] non-reconeissença sus [sa] persona de ciutadanetat europèa de nacionalitat bretona”.
 
Tanben critica las contradiccions publicas del cap de l’estat francés, François Hollande, qu’apelèt, per la commemoracion del 100n anniversari del genocidi armèni a “la defensa de totas las minoritats”, mentre que las de l’Exagòn an pas nada reconeissença oficiala. Demièg totas aquelas minoritats, Jonathan Le Bris mençona Occitània, que dessepara totun artificialament de Niça.
 
 
La nacionalitat bretona existís
 
Los arguments de Jonathan Le Bris s’apièja non solament suls tèxtes juridics mas tanben sus la jurisprudéncia. La ciutadanetat europèa de nacionalitat bretona, la reconeguèron dins los ans 1960. Un breton, defuntat en 2013, Jean-Jacques Manrot-Le Goarnig e sa molhèr volguèron, tre la naissença de lor filha en 1946, bailar als mainatges ―n’aguèron 12―  de prenoms bretons. Ansin i deviá aver Garlonn, Patrig, Katell, Yann, Morgan, Gwendal, Diweza, Sklerijenn, Brann, Adraboran, Garlonn, Gwenn e Maiwenn. Mas los oficièrs d’estat civil refusèron, en nom d’una lei de l’epòca del Consolat, en 1803, qu’admetiá nonmàs los prenoms franceses. Per tant, impausèron a lor primièra filha lo prenom, curiosament d’origina occitana, de Mireille. Pels sos sièis primièrs enfants, lo parelh trobèt una solucion de conciliacion en acceptant un sistèma de dobles prenoms franceses e bretons, amassats amb un jonhent, mas al seten lo rebutèron e exigiguèron lo sol prenom breton. Aquò aguèt de consequéncias juridicas e administrativas importantas: lors mainatges existissián pas oficialament. Jean-Jacques Manrot-Le Goarnig e sa molhèr denoncièron l’afar davant l’ÒNU e la Cort Europèa de Justícia. Los mainatges sens existéncia legala i trobèron una solucion: recebèron de passapòrts de ciutadans europèus de nacionalitat bretona.
 
Lo combat del parelh aguèt doncas una dobla consequéncia: lo cambiament de la lei, en 1964, que permetèt desenant que se donèsse d’autres prenoms que los del calendièr francés, e la reconeissença oficiala de la nacionalitat bretona.
 
Quin que siá lo resultat del combat juridic de Jonathan Le Bris, duèrb lo debat sus la correspondéncia entre ciutadanetat e nacionalitat. Benlèu poiriá inspirar d’autras minoritats nacionalas de l’estat francés, coma l’occitana.