A mesura que lo solelh se colca a Calais, las tancas de fil d’aram se retalhan amb la lutz del calabrun, en fasent una ombra subre lo camp de migrants creissent conegut coma “New Jungle”.

A travèrs de las marridas èrbas espessas de çò qu’abans èra un bordilhièr industrial, s’estendon dins la distància de capas e d’estructuras de tenda. Son los ostals improvisats que prèstan refugi actualament a mai de 3 000 personas. De l’autre costat de la tanca, las autos e los camions fan coa cap a l’Eurotunnel e al pòrt de Calais —que marcan la frontièra nòrd de la Zòna Schengen, l’espaci ont las gents se pòdon mòure liurament a travèrs d’una granda partida d’Euròpa—.

Mentre que lo primièr ministre britanic, David Cameron, exprimís sa “granda simpatia cap als toristas”, lo nombre de mòrts a Calais contunha d’aumentar en silenci. Un migrant moriguèt lo 28 de julhet quand temptava d’arribar al Reialme Unit. Foguèt lo noven que perdèt la vida dins la rota Calais-Dobra entre junh e julhet .

Cameron a promés que lo govèrn del Reialme Unit farà tot çò possible per far front a aquela situacion, mas quand vesètz lo campament de Calais, tot pren una autra dimension e se fa evidenta la portada d’aquela crisi umanitària.

Nosautres avèm fach doas vesitas a Calais per entrevistar los residents del campament amb l’intencion d’explicar las condicions desesperadas que i vivon. E es evident que lo fil d’aram es pas ges una solucion. Après veire çò qu’es a se passar, nonmàs podèm dire que los govèrns britanic e francés tenon una responsabilitat sus la situacion d’aquelas gents que simplament la pòdon pas defugir.

 
La vida a Calais
 
“Quand arribèri per la primièra vegada a «la selva», me demandèri a ieu meteis: «Mas, de bon, es aquò Euròpa?»”. Lo que parla ansin es Ilyas, un migrant sodanés qu’ara viu en aquel camp de Calais, que sa familha foguèt assassinada per la milícia Janjawid.

Parlam amb Ilyas dins la “cosina” rudimentària que fa servir per preparar lo repais —de fach una escarpa poscosa aponchierada amb de brancas, sens solament un luòc per emmagazinar los aliments de manièra segura—.

Coma fòrça autres migrants el aviá fach lo dificil camin cap a Euràpa, a travèrs del desèrt de Sahara —ont tres de sos companhs de viatge moriguèron—. E puèi encara li calguèt far lo viatge en vaissèl , un viatge egalament mortal a travèrs de la Mediterranèa.

Un amic d’Ilyas nos mostrèt un vidèo instable qu’el meteis l’aviá fach amb son telefòn durant la traversada maritima de uèch jorns, aquel còp d’Egipte cap a Itàlia. “Aviam pas ges d’aiga durant tres dias”, çò expliquèt, mentre que fulhetejava son telefòn per nos mostrar tanben qualques imatges pus polits d’amics e de la familha, ailalin al país que se vegèt obligat d’abandonar.

Sos problèmas, pr’aquò, s’acabèron pas quand arribèron en territòri europèu, après despassar Sahara e la Mediterranèa. Fòrça dels migrants que coneguèrem a Calais desbarquèron en Itàlia e foguèron abandonats per las autoritats. Los òmes joves e capables, en particular, s’estavan dins los campaments de refugiats fòrça pauc de jorns. Los abandonavan lèu e fòrça d’eles finissián sens fogal e en patissent la fam per las carrièras d’Itàlia. Una Itàlia que lucha per far front a l’arribada d’una enòrma quantitat de personas. Una Itàlia ont d’unes d’eles nos expliquèron que las autoritats lor recomandavan de manièra explicita de viatjar cap al nòrd, en Alemanha e en Grand Bretanha. D’unes nos expliquèron quitament que lor mostravan de mapas amb la rota que lor caliá far.

Es d’aquel biais qu’una petita minoritat dels 137 000 immigrants que son arribats en Euròpa ongan an finit a Calais, a la boca de l’Eurotunnel. “The New Jungle” —amb una aira de mens d’un quilomètre cairat— es lo luòc ont de milièrs d’immigrants vivon dins de condicions deplorablas que simplament complisson pas los estandards umanitaris minimals.
Las installacions sanitàrias, per exemple, son limitadas. I a doas dotzenas de privats portables e qualque latrina, mas i a pas cap de luòc per se lavar las mans. Los monts d’escobilhas atrason de garris e tota mena de plagas. Sonque i a un accès precari a l’aiga freja, e encara a una cèrta distància del campament. Es pas susprenent donc que fòrça residents sián a patir la febre, las dolors d’estomac e la diarrèa.

Avèm vist de personas que fasián servir de recipients de produches quimics per lo transpòrt d’aiga a lors tendas de campanha —e cada matin, d’òmes, de femnas e d’enfants a partir de las dètz fan coa durant d’oras per una rara oportunitat d’aver accès a una docha—. A l’extrèm nòrd de “New Jungle” i a un enòrme bunquèr que dona d’ombra a las personas que fan coa per aquela docha.

Construch durant la Segonda Guèrra Mondiala per protegir Hitler de l’invasion aliada, lo bunquèr uèi nos recòrda qu’es pas la primièra vegada que Calais es estat a l’avantgàrdia dels esfòrces per manténer a distància de grandas menaças.

E a cada pas, se pòt veire de migrants ferits, coma resultat dels risques creissents que son a prene al moment d’intrar al Reialme Unit. D’unes explican que son estats victimas de la brutalitat policièra e dels galapians locals. Mètges del Mond es a far un excellent trabalh dins lo camp, mas lo nombre de las lesions e malautiás va en aumentant e reclama quicòm mai que l’ajuda d’una ONG.
 

Una crisi globala
 
Çò qu’es a se passar a Calais es, sens dobte, una crisi umanitària. E malgrat aquò, es pas qu’un microcòsmos de la crisi migratòria dins son ensemble. Dins lo Mond de uèi una populacion equivalenta a la d’Itàlia s’es vista obligada d’abandonar sos fogals, aumenta las chifras globalas dels refugiats a un nivèl que s’èra pas vist dempuèi la fin de la Segonda Guèrra Mondiala.

Mas son los païses en desvolopament —e non las nacions europèas—que donan refugi a la majoritat d’eles. Turquia, ela sola, dona refugi a 1,7 milion de fugitius provenent de Siria. E los autres cinc païses qu’albèrgan lo nombre màger de refugiats son Paquistan, Liban, Iran, Etiopia e Jordania. Cap d’eles son pas de partidas de la rica Euròpa.

Davant l’aument de la crisi la ministra de l’interior britanica, Theresa May, a demandat un nòu budget de 7 milions de liuras per refortir çò que nomenan “la fortalesa Calais” amb encara mai de fil d’aram de puas. Per ela, per lo govèrn britanic, lo camp de Calais es una menaça a lor seguretat pròpria. Mas quand passatz un temps amb los residents del campament de Calais las causas se veson d’una manièra diferenta e se fa evident qu’es arribada l’ora d’aturar aquela tragèdia umanitària que sèm a la viure al quite còr d’Euròpa. E pas amb de fil d’aram.
 



Thom Davies, Arshad Isakjee e Surindar Dhesi

---

Font: The Conversation