Mentre que recentament, lo poder francés aprofechèt la lei de reforma de l’organizacion territoriala per negar encara mai l’existéncia d’Asàcia en l’inclusent dins una region plurinacionala, me prenguèt de tornar legir qualques libres tocant aquela region alemanda. Region alemanda que lo poder imperialista francés se vòl acaparrar, foguèsse al prètz de doas guèrras mondialas e de milions de mòrts. Es benlèu pas inutil de remembrar qu’i a cent ans d’aquò, lo poder francés mandava al chaple de milions d’occitans per tornar prene e ocupar Alsàcia. Aquel pichon rapèl istoric s’ameritava d’èsser escalcit.
Los que legissián regularament Rot un Wiss, lo jornal de l’Union del Pòble Alsacian o Elsässische Volkunion (ara fusionada dins lo partit Unser Land), coneisson Bernard Wittmann, siá per l’aver vist, siá per l’aver legit. Es un militant fòrça actiu de l’autonomisme alsacian. Escriguèt una multitud d’articles d’actualitat, mas tanben una Istòria d’Alsàcia en tres volums. Una istòria esporgada de totas las messorgas e falsificacions dels istorians patentats pel jacobinisme. “L’istòria, inventada per l’escòla, es lo catequisme d’una religion de França”, escriguèt endacòm Susana Citron. Aquela Istòria d’Alsàcia es un trabalh colossal que prenguèt a Bernard Wittmann un brave tròç de sa vida per n’arribar a cima.
Bernard Wittmann es un òme d’una acuitat politica extraordonària e d’una esperança sens falhida. Cadun de sos obratges —son darrièr ensag paregut en 2011 es entitolat Alsàcia deman—es una vertadièra arma de combat e a l’encòp un acte de fe e d’intelligéncia. L’autonomista alsacian a l’engèni de la concision, de la sintèsi e de l’expression que pòrta estampa dins la comprenèla aquí ont fa mestièr. Lo títol d’aqueste libre, qu’es lo desvirament trufandièr d’un òrre fach divèrs, ne pòrta testimoniatge.
Dins aqueste libre Bernard Wittman constata que França es lo sol país d’Euròpa, e benlèu ben del Mond, ont de cinc parts quatre de la populacion cambièron de lenga dins l’afar d’un centenat d’ans. Aqueles cambiaments se son pas faches amb lo consentament dels pòbles someses, coma ensajan de longa d’o nos far creire los jacobistorians, mas plan jos la constrencha de la lei e de las gents d’armas. E aquí cita l’occitan Claudi Duneton qu’escriguèt dins La mòrt del francés: “Los aparaires del francés se son de longa e d’en pertot dreiçats, justament per çò qu’aquesta lenga aviá nada assisa populara. Atanben, la lor calguèt manténer a subreaiga amb la poncha de l’espasa”.
Dins lo libre es pas tant que se parle d’Alsàcia, mas plan dels crimes de França contra totes los pòbles que ne foguèron sas victimas. Marianne m’a “tuer” es una pèça de mai que Bernard Wittmann pòrta a carga dins lo procès del jacobinisme. E mai l’autor a lo coratge de dire —aürosament es de mens en mens sol sus aquel registre— que l’ideologia jacobina travèrsa totes los corrents socials. Dins l’Una e Indevesibla lo totalitarisme lingüistic es tant d’extrèma drecha coma d’extrèma esquèrra.
Mentre que lo poder legislatiu francés aviá pas encara promulgat obligatòris los benfaches de la colonizacion dins los libres d’istòria —siá dich en passant, una primièra dins un mond ont plan de dictators n’aurián quitament pas gausat somiar—, Bernard Wittmann remembra dins son obratge las rasics verenosas de l’idra racista. Unas d’aquelas funèstas originas es l’afortiment de Jules Ferry que declarèt a la Cambra dels Deputats lo 28 de julhet de 1885: “I a per las raças superioras un drech per çò que i a tanben per elas un dever. An lo dever de civilizar las raças inferioras”. A mai, per èsser escrichas aquestas paraulas, empachan pas los jacobins de totas colors, en França e en Occitània, de batejar sens vergonha d’escòlas del nom d’aqueste racista. L’ideologia de “l’excepcion francesa” se crei de tot temps e per sempre d’aver pas de respondre a degun de son comportament: sens discussion possibla, çò francés es infalhible. Aquò’s ben la morbida patologia d’una alienacion mentala que malaürosament fa pas en garissent.
Se cal pas mai far d’illusion, l’ideologia jacobina es plan lo partit unic de França. Caldrà ben encapar un jorn que, malgrat las nuanças socialas que i pòt aver entre los partits que compausan l’escaquièr politic francés, son totes tricolors. De fach, pensi pas desrasonable d’admetre amb Bernard Wittmann que i aja pas en França qu’un sol partit: lo partit jacobin. Cossí arribar a una autra conclusion? La proposicion mancarà pas de semblar somària e simplista a cèrts occitans qu’an de mal per despopar de l’ideologia dominanta. Malaürosament cèrts democratas son encara dins l’impossibilitat de se mainar que lo lach que chucan es mesclat d’anestesic. Totes los partits de l’Una e-Indevesibla (coma la nomena En Wittmann), que sián negres (anarquistas), roges (comunistas), ròses (socialistas), verds (ecologistas), blaus (Los Republicans) o francament tricolors (lepenistas), n’i a pas un per relevar l’autre quand se tracta del respècte de la libertat e del dreches umans e collectius. “Los jacobins rendèron la libertat impossibla en França e la Revolucion illusòria”, escriguèt dins son temps Pierre-Joseph Proudhon.
Podèm dire amb Bernard Wittmann, de nòstras identitats e civilizacions, que lo sistèma jacobin es a mand de las eradicar definitivament. Son tantes Bodas de Bamian que son salvatjament dinamitats pels talibans parisencs o aparisenquits. Mas ajustam còp sec, sempre amb el, qu’“Un drech, aquò se quista pas, aquò se negòcia pas, aquò se conquerís. Una opression, aquò se combat e una reparacion istorica, aquò s’exigís!”
Marianne m’a “tuer”? Pas encara! Sèm pasmens qualques unes a voler pas bufar lo darrièr ranguilh sens reguitnar. Lo libre de Bernard Wittmann permet de testimoniar del combat valorós que menan los autonomistas alsacians dins de condicions tan malaisidas coma lo que menam nautres en Occitània.
Sèrgi Viaule
WITTMANN, Bernard, 2002, Marianne m’a “tuer”, Nord Alsace, 285 paginas.
Los que legissián regularament Rot un Wiss, lo jornal de l’Union del Pòble Alsacian o Elsässische Volkunion (ara fusionada dins lo partit Unser Land), coneisson Bernard Wittmann, siá per l’aver vist, siá per l’aver legit. Es un militant fòrça actiu de l’autonomisme alsacian. Escriguèt una multitud d’articles d’actualitat, mas tanben una Istòria d’Alsàcia en tres volums. Una istòria esporgada de totas las messorgas e falsificacions dels istorians patentats pel jacobinisme. “L’istòria, inventada per l’escòla, es lo catequisme d’una religion de França”, escriguèt endacòm Susana Citron. Aquela Istòria d’Alsàcia es un trabalh colossal que prenguèt a Bernard Wittmann un brave tròç de sa vida per n’arribar a cima.
Bernard Wittmann es un òme d’una acuitat politica extraordonària e d’una esperança sens falhida. Cadun de sos obratges —son darrièr ensag paregut en 2011 es entitolat Alsàcia deman—es una vertadièra arma de combat e a l’encòp un acte de fe e d’intelligéncia. L’autonomista alsacian a l’engèni de la concision, de la sintèsi e de l’expression que pòrta estampa dins la comprenèla aquí ont fa mestièr. Lo títol d’aqueste libre, qu’es lo desvirament trufandièr d’un òrre fach divèrs, ne pòrta testimoniatge.
Dins aqueste libre Bernard Wittman constata que França es lo sol país d’Euròpa, e benlèu ben del Mond, ont de cinc parts quatre de la populacion cambièron de lenga dins l’afar d’un centenat d’ans. Aqueles cambiaments se son pas faches amb lo consentament dels pòbles someses, coma ensajan de longa d’o nos far creire los jacobistorians, mas plan jos la constrencha de la lei e de las gents d’armas. E aquí cita l’occitan Claudi Duneton qu’escriguèt dins La mòrt del francés: “Los aparaires del francés se son de longa e d’en pertot dreiçats, justament per çò qu’aquesta lenga aviá nada assisa populara. Atanben, la lor calguèt manténer a subreaiga amb la poncha de l’espasa”.
Dins lo libre es pas tant que se parle d’Alsàcia, mas plan dels crimes de França contra totes los pòbles que ne foguèron sas victimas. Marianne m’a “tuer” es una pèça de mai que Bernard Wittmann pòrta a carga dins lo procès del jacobinisme. E mai l’autor a lo coratge de dire —aürosament es de mens en mens sol sus aquel registre— que l’ideologia jacobina travèrsa totes los corrents socials. Dins l’Una e Indevesibla lo totalitarisme lingüistic es tant d’extrèma drecha coma d’extrèma esquèrra.
Mentre que lo poder legislatiu francés aviá pas encara promulgat obligatòris los benfaches de la colonizacion dins los libres d’istòria —siá dich en passant, una primièra dins un mond ont plan de dictators n’aurián quitament pas gausat somiar—, Bernard Wittmann remembra dins son obratge las rasics verenosas de l’idra racista. Unas d’aquelas funèstas originas es l’afortiment de Jules Ferry que declarèt a la Cambra dels Deputats lo 28 de julhet de 1885: “I a per las raças superioras un drech per çò que i a tanben per elas un dever. An lo dever de civilizar las raças inferioras”. A mai, per èsser escrichas aquestas paraulas, empachan pas los jacobins de totas colors, en França e en Occitània, de batejar sens vergonha d’escòlas del nom d’aqueste racista. L’ideologia de “l’excepcion francesa” se crei de tot temps e per sempre d’aver pas de respondre a degun de son comportament: sens discussion possibla, çò francés es infalhible. Aquò’s ben la morbida patologia d’una alienacion mentala que malaürosament fa pas en garissent.
Se cal pas mai far d’illusion, l’ideologia jacobina es plan lo partit unic de França. Caldrà ben encapar un jorn que, malgrat las nuanças socialas que i pòt aver entre los partits que compausan l’escaquièr politic francés, son totes tricolors. De fach, pensi pas desrasonable d’admetre amb Bernard Wittmann que i aja pas en França qu’un sol partit: lo partit jacobin. Cossí arribar a una autra conclusion? La proposicion mancarà pas de semblar somària e simplista a cèrts occitans qu’an de mal per despopar de l’ideologia dominanta. Malaürosament cèrts democratas son encara dins l’impossibilitat de se mainar que lo lach que chucan es mesclat d’anestesic. Totes los partits de l’Una e-Indevesibla (coma la nomena En Wittmann), que sián negres (anarquistas), roges (comunistas), ròses (socialistas), verds (ecologistas), blaus (Los Republicans) o francament tricolors (lepenistas), n’i a pas un per relevar l’autre quand se tracta del respècte de la libertat e del dreches umans e collectius. “Los jacobins rendèron la libertat impossibla en França e la Revolucion illusòria”, escriguèt dins son temps Pierre-Joseph Proudhon.
Podèm dire amb Bernard Wittmann, de nòstras identitats e civilizacions, que lo sistèma jacobin es a mand de las eradicar definitivament. Son tantes Bodas de Bamian que son salvatjament dinamitats pels talibans parisencs o aparisenquits. Mas ajustam còp sec, sempre amb el, qu’“Un drech, aquò se quista pas, aquò se negòcia pas, aquò se conquerís. Una opression, aquò se combat e una reparacion istorica, aquò s’exigís!”
Marianne m’a “tuer”? Pas encara! Sèm pasmens qualques unes a voler pas bufar lo darrièr ranguilh sens reguitnar. Lo libre de Bernard Wittmann permet de testimoniar del combat valorós que menan los autonomistas alsacians dins de condicions tan malaisidas coma lo que menam nautres en Occitània.
Sèrgi Viaule
WITTMANN, Bernard, 2002, Marianne m’a “tuer”, Nord Alsace, 285 paginas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#3 Boèf… e coma es la guèrra de 14 que destabilizèt lo tsar e provoquèt l'arribada al poder de Lenine, podèm dire que la Guèrra Freja es una consequéncia de la volontat de l'imperialisme francés de s'acaparar Alsàcia.
Pichonas informacions per l'amic Isopet:
Entre 1870 e 1914 dins quasi totas las escòlas primàrias de la Republica s'encluscava als mainatges que caliá "recuperat" Alsàcia e Lorrena. Parlem pas de premsa...
Per çò qu'es de la segonda guèrra mondiala totes los istorians serioses o dison, la pujada de l'hitlerisme es la consaquéncia que França sagnèt a blanc Alemanha a la sortida de la primièra guèrra. Quitament d'unes Aligants avián previst tre 1920 lo scenari de l'Hitlerisme en Alemanha se los damatges de guèrra demandats per França èran pas aleugerits.
Òc-ben, las doas guèrras mondialas son la frucha de la folia imperialista francesa.
Òu ! Marius ! Ont vas tant lèu ! Mon Sèrgi se daissèt un pauc anar a la debuta de son article. Article que manca pas d'interès, mas proclamar que « lo poder imperialista francés se vòl acaparrar [Alsàcia], foguèsse al prètz de doas guèrras mondialas e de milions de mòrts » es anar un dins un excès que risca de discreditar la seguida de l'article. M'expliqui :
-per la primièra guèrra, Alsàcia (e Mosèla) foguèt efectivament un pretèxte. Mas solament un pretèxte, pas LA rason de la guèrra. Serviguèt a la preparacion psicologica de la populacion francesa (es eficaç de dire « nos an panat quicòm, o cal recuperar, es legitim, lo drech es de nòstre costat »), mas las rasons de la Granda Guèrra son mai nombrosas e complèxas.
-per la segonda guèrra mondiala, i a pas cap de ligam amb una volontat de conservar Alsàcia. Tot lo monde sap plan que las rasons son endacòm mai. O alara caldriá que se menèsse la pròva qu'en balhar Alsàcia a Hitler i auriá pas agut de segonda guèrra mondiala.
Mercé per totas aquestas precisions sul jacobinisme assassin de libertat. Me vau crompar lo libre.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari