Aquel obratge remosa las comunicacions fachas al moment del collòqui entitolat Lo País de Cocanha, son istòria, sas legendas, que se debanèt a Puèglaurenç los 5 e 6 de març de 2005. Fa ja un decenni, mas tanplan los ensenhaments tirats d’una reflexion collectiva pòdon demorar d’actualitat per mai de temps. Es lo cas presentament. Los amators d’istòria occitana se’n deurián regalar.
Pòt arribar que certans recuèlhs d’actes de collòqui sián rebeluts per mancar d’omogeneïtat dins lor ampla totalitat. Tanplan, e mai per un tèma gaire ponchut, certans intervenents son capables de se pèrdre dins los virolets de lors peregrinacions intellectualas o, s’aquò ne vira, de prene de libertats que los pòdon emportar plan luènh del sicut estudiat. Es pas lo cas amb aqueste recuèlh de tèxtes que cada comunicacion i demòra dins los ralhs del sicut prèviament definit, valent a dire lo País de Cocanha, son istòria e sas legendas.
Lo capelet d’aquestes actes comença naturalament per una subrevolada dessús la Preïstòria. Es l’escasença pels intervenents de notar que lo País de Cocanha foguèt estatjat pas que per passas. Foguèt quitament mai que mai un endrech de passatge. Las furgas arqueologicas daissan pensar que cap de populacion se siá pas establida longtemps dins lo país. Los cercaires fan remarcar quitament que lo frejal de Sant Ferriòl, de marrida qualitat, a pas permés la mendre indústria dins los tempses mai ancians de l’istòria coneguda de l’umanitat.
L’epòca visigòta, e subretot l’influéncia dels visigòts sul país qu’èra pas encara “de Cocanha”, es estada, segon l’especialista Jòrdi Laboissa, importanta dins la mesura que se’n trapa encara las marcas dins la toponimia. E lo cercaire tolosan mençona totes aqueles noms de proprietats d’origina latina mas germanizats pels Visigòts que nos son sempre familiars: Brens, Girossens, Botens, Semalens, Maurens, Marzens, e plan mantes en País de Cocanha.
Tocant lo periòde medieval se parla fòrça, plan solide, del catarisme e de la guèrra d’invasion menada pel Reialme de França jol pretèxt religiós e amb la benvolenta benediccion papista. Çò que se sap bravament mens es que lo bogomilisme-catarisme foguèt largament practicat dins los Balcans fins en 1481, data de l’acabament de la conquista musulmana. Sarajevo, actuala capitala de Bòsnia, foguèt pendent mantes sègles la capitala d’un estat que sa religion majoritària n’èra lo bogomilisme. Atal n’es que jos la denominacion de catarisme, la meteissa religion de tolerància e de non-violéncia foguèt eradicada chaple aprèp chaple per las armadas francopapistas en Occitània, mentre qu’èra eradicada en Bòsnia, jos nom de bogomilisme, per l’armada turca.
La màger part de las intervencions saberudas viran mai que mai subre aquela denominacion de “País de Cocanha”. D’efièch, partent del mot occitan “còca” per designar la “cocanha” qu’es en forma de pastisson, e per extrapolacion fins a remontar cap a tot çò que se manja de bon, son mantes cercaires a s’èsser entrevats qu’aquela denominacion seriá anteriora a la cultura del pastèl dins lo país. N’i a quitament un que la fariá remontar a l’epòca ellenica e al mot κυκεών, que designava una mescladissa d’aiga amb de grans d’òrdi a la quala s’ajustava una fuèlha de menta.
E mai per anar cavar una piscina dins la sabla del desèrt o s’anar pèrdre dins los bestorns de la recèrca onomastica, perqué ne demorar pas a l’evidéncia de l’origina occitana dels mots còca e cocanha? Òc ben, una bòla de pastèl s’es apelada “còca” tot simplament per çò que semblava, per la forma e pel volum, una còca. Lo fach qu’un país ric se podiá permetre de manjar de còcas sovent e que las “còcas” de pastèl rendián lo país ric, pro ne bastèt per dire lo país de còca-cocanha. La diferéncia entre la còca e la cocanha es que la còca es una golardesa facha de farina, de sucre e autres ingredients delicioses, mentre que la cocanha es pas qu’una bòla pastada de pastèl. M’estona que degun se siá pas mainat que lo sufixe -anha es un chic pejoratiu en lenga nòstra, la cocanha essent la còca que se pòt pas manjar.
Malgrat los descopatges artificials en departaments, d’un biais general se pòt dire que lo País de Cocanha es un país geograficament plan identificat a Lauragués. Adoncas seriá logic qu’aquestas parts remosadas de Nauta Garona, d’Aude e de Tarn, tornèsson trapar lor identitat pròpria de comarca dins una estructura administrativa e politica jos la forma de comunautat de comunas. Pauc a cha pauc una estructura politica que deuriá destronar lo departament que malaürosament demòra encara la pèira angulara de l’edifici jacobin. En Occitània nos cal esperar lo refortiment del partits politics nacionals per qu’enfin lo “País de Cocanha” participe objectivament a aquesta lucha per la reconquista de l’identitat nòstra.
Pasmens aquesta denominacion de “País de Cacanha” pausa problèma dins la mesura que, coma o avèm escrich pus naut, se confond completament amb la comarca de Lauragués. Alavetz, dos noms per un meteis país? Dins l’obratge que n’es aicí question, degun sembla pas d’aver relevat aquel doble emplec. Se nos èra permés de prepausar una sugestion diriam que l’apelacion “Lauragués” poiriá èsser servada coma lo nom civil e politic del país, mentre que l’apelacion “País de Cocanha” poriá èsser reservada als domenis literaris e mitologics.
Sèrgi Viaule
Collectiu, jos la direccion de Jacques FIJALKOW, 2006, Pays de Cocagne: son histoire, ses légendes, edicions de l’Institut d’Estudis Occitans, 295 paginas
Pòt arribar que certans recuèlhs d’actes de collòqui sián rebeluts per mancar d’omogeneïtat dins lor ampla totalitat. Tanplan, e mai per un tèma gaire ponchut, certans intervenents son capables de se pèrdre dins los virolets de lors peregrinacions intellectualas o, s’aquò ne vira, de prene de libertats que los pòdon emportar plan luènh del sicut estudiat. Es pas lo cas amb aqueste recuèlh de tèxtes que cada comunicacion i demòra dins los ralhs del sicut prèviament definit, valent a dire lo País de Cocanha, son istòria e sas legendas.
Lo capelet d’aquestes actes comença naturalament per una subrevolada dessús la Preïstòria. Es l’escasença pels intervenents de notar que lo País de Cocanha foguèt estatjat pas que per passas. Foguèt quitament mai que mai un endrech de passatge. Las furgas arqueologicas daissan pensar que cap de populacion se siá pas establida longtemps dins lo país. Los cercaires fan remarcar quitament que lo frejal de Sant Ferriòl, de marrida qualitat, a pas permés la mendre indústria dins los tempses mai ancians de l’istòria coneguda de l’umanitat.
L’epòca visigòta, e subretot l’influéncia dels visigòts sul país qu’èra pas encara “de Cocanha”, es estada, segon l’especialista Jòrdi Laboissa, importanta dins la mesura que se’n trapa encara las marcas dins la toponimia. E lo cercaire tolosan mençona totes aqueles noms de proprietats d’origina latina mas germanizats pels Visigòts que nos son sempre familiars: Brens, Girossens, Botens, Semalens, Maurens, Marzens, e plan mantes en País de Cocanha.
Tocant lo periòde medieval se parla fòrça, plan solide, del catarisme e de la guèrra d’invasion menada pel Reialme de França jol pretèxt religiós e amb la benvolenta benediccion papista. Çò que se sap bravament mens es que lo bogomilisme-catarisme foguèt largament practicat dins los Balcans fins en 1481, data de l’acabament de la conquista musulmana. Sarajevo, actuala capitala de Bòsnia, foguèt pendent mantes sègles la capitala d’un estat que sa religion majoritària n’èra lo bogomilisme. Atal n’es que jos la denominacion de catarisme, la meteissa religion de tolerància e de non-violéncia foguèt eradicada chaple aprèp chaple per las armadas francopapistas en Occitània, mentre qu’èra eradicada en Bòsnia, jos nom de bogomilisme, per l’armada turca.
La màger part de las intervencions saberudas viran mai que mai subre aquela denominacion de “País de Cocanha”. D’efièch, partent del mot occitan “còca” per designar la “cocanha” qu’es en forma de pastisson, e per extrapolacion fins a remontar cap a tot çò que se manja de bon, son mantes cercaires a s’èsser entrevats qu’aquela denominacion seriá anteriora a la cultura del pastèl dins lo país. N’i a quitament un que la fariá remontar a l’epòca ellenica e al mot κυκεών, que designava una mescladissa d’aiga amb de grans d’òrdi a la quala s’ajustava una fuèlha de menta.
E mai per anar cavar una piscina dins la sabla del desèrt o s’anar pèrdre dins los bestorns de la recèrca onomastica, perqué ne demorar pas a l’evidéncia de l’origina occitana dels mots còca e cocanha? Òc ben, una bòla de pastèl s’es apelada “còca” tot simplament per çò que semblava, per la forma e pel volum, una còca. Lo fach qu’un país ric se podiá permetre de manjar de còcas sovent e que las “còcas” de pastèl rendián lo país ric, pro ne bastèt per dire lo país de còca-cocanha. La diferéncia entre la còca e la cocanha es que la còca es una golardesa facha de farina, de sucre e autres ingredients delicioses, mentre que la cocanha es pas qu’una bòla pastada de pastèl. M’estona que degun se siá pas mainat que lo sufixe -anha es un chic pejoratiu en lenga nòstra, la cocanha essent la còca que se pòt pas manjar.
Malgrat los descopatges artificials en departaments, d’un biais general se pòt dire que lo País de Cocanha es un país geograficament plan identificat a Lauragués. Adoncas seriá logic qu’aquestas parts remosadas de Nauta Garona, d’Aude e de Tarn, tornèsson trapar lor identitat pròpria de comarca dins una estructura administrativa e politica jos la forma de comunautat de comunas. Pauc a cha pauc una estructura politica que deuriá destronar lo departament que malaürosament demòra encara la pèira angulara de l’edifici jacobin. En Occitània nos cal esperar lo refortiment del partits politics nacionals per qu’enfin lo “País de Cocanha” participe objectivament a aquesta lucha per la reconquista de l’identitat nòstra.
Pasmens aquesta denominacion de “País de Cacanha” pausa problèma dins la mesura que, coma o avèm escrich pus naut, se confond completament amb la comarca de Lauragués. Alavetz, dos noms per un meteis país? Dins l’obratge que n’es aicí question, degun sembla pas d’aver relevat aquel doble emplec. Se nos èra permés de prepausar una sugestion diriam que l’apelacion “Lauragués” poiriá èsser servada coma lo nom civil e politic del país, mentre que l’apelacion “País de Cocanha” poriá èsser reservada als domenis literaris e mitologics.
Sèrgi Viaule
Collectiu, jos la direccion de Jacques FIJALKOW, 2006, Pays de Cocagne: son histoire, ses légendes, edicions de l’Institut d’Estudis Occitans, 295 paginas
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari