Lo 31 de julhet passat, l’Acadèmia Occitana-Consistòri del Gai Saber nomenèt president d’onor Pèire Bèc, eminent romanista especializat en lingüistica e literatura occitanas.

“Pèire Bèc a comprés l’interès de çò que fasèm, acceptèt de se presentar a l’Acadèmia e a acceptat d’èsser president d’onor”, çò diguèt a Jornalet Joan Penent, president de l’organizacion. Penent refutèt que s’agiguèsse d’una estrategia per legitimar l’Acadèmia mas puslèu d’una reconeissença per tota l’òbra facha per Bèc.

Amb 90 ans d’edat, Pèire Bèc es professor titular de l’Universitat de Peitieus e director adjonch del Centre d’Estudis Superiors de Civilizacion Medievala, tanben de Peitieus. Es considerat coma un dels principals especialistas de la lingüistica d’òc e de la literatura occitana medievala. La siá activitat es totjorn l’accion occitanista, la recèrca filologica e la creacion literària. A collaborat en fòrça publicacions coma Cahiers de Civilisation Médiévale, Revue de Linguistique Romane, Estudis Romànics, Òc, etc.

En 1982 faguèt partida de la Comission de Normalizacion Lingüistica de l’Aranés (CNLA), amb Jacme Taupiac e Miquèu Grosclaude, que precisèron per l’occitan de la Val d’Aran sa nòrma ortografica, oficializada en 1983, e que seguissiá las indicacions de l’IEO en çò que tanh al gascon. A partir de 1996-1997, Pèire Bèc foguèt un dels sòcis fondadors del Conselh de la Lenga Occitana (CLO), qu’a estabilizat e precisat la nòrma de la lenga d’òc. Lo 25 d’octòbre de 2010, recebèt lo Prèmi Robèrt Lafont, instituit per la Generalitat de Catalonha aquel meteis an, per “la defensa, projeccion e promocion de la lenga occitana”. Bèc foguèt tanben un dels fondadors de l’Institut d’Estudis Occitans, que ne foguèt president de 1962 a 1980.

L’Acadèmia Occitana-Consistòri del Gai Saber se definís coma un grop d’òmes e de femnas liures que trabalhan sus un projècte de lenga estandard per l’occitan. S’aluènhan del Congrès Permanent de la Lenga Occitana perque aqueles “an causit de trabalhar dempuèi las institucions”, çò diguèt Penent a Jornalet en fasent referéncia a la reconeissença de las regions, del temps qu’afirmava que l’Acadèmia ne vòl èsser al marge per manténer la siá libertat d’accion.