Lo varat es larg. Entre una còla en crisi, pegada en los sieus dobtes, e una autra que pòt encara pretendre s'o ganhar tot. Lo varat es tanben pregond. Arsèr l'OM manquèt de tot: lo nhac faguèt fauta, e autanplan la conviccion, la reussita, l'experiéncia. Los jogadors marselheses, se desmeritèron pas jamai –trapèron pasmens lo biais de far calar una estona l'Allianz Arena, après tres ocasions netas mas mal negociadas pels davantièrs provençals– poguèron pas vertadierament menaçar un Bayern Munic tranquil (e sens Schweinsteigger, Gómez e Robben). Tròp fòrt per eles, com se podiá preveire après la partida d'anar; per contestar l'òrdi de las causas, auriá calgut mai de volontat e de realisme. Steve Mandanda, que tornava après sa suspension, provèt sa granda qualitat, en redusir l'adicion amb d'intervencions espectaclosas e seguras. Mas uèi, n'èra pas pro. L'incapacitat cronica a produsir de jòc e d'accions dangeirosas travèt, un còp de mai, la còla de Deschamps. L'OM daissa la Champions League lo cap baissat, benlèu sens remòrs mès amb un gost desagradiu en boca. La fin de sason serà longa, e las solucions fan mestièr, urgentament ara. 

 

L'avenir es mai clar pels barceloneses. Se maites observators mostravan dobtes quant a la capacitat del Barça de se tirar del trabuc milanés, la còla catalana trantalhèt pas mai qu'un quart d'ora. Après Messi aguèsse dubèrt la marca sus penalti, Nocerini rampelava a la mièja-ora de jòc. L'esper tornava alara pels lombards, esper trencat còp-sec abans la pausa per Messi, sus penalti encara. Demorava pas mei qu'a derolar una segonda tempsada sens esquiç. Se n'anava lo temps d'una demonstracion de jòc barcelonés classic, que daissèt lo Milan sens responsa, aqueth còp. Un tresen gòl fasiá soslevar lo Camp Nòu, e l'afar èra plegat. Ara, lo Barça espera lo sieu adversari (lo vencedor de l'opausicion entre Chelsea e Benfica, deman de ser).