Ua escritura a l’encòp rica e accessibla, tres istòrias completament diferentas, servidas per un sens de l’observacion, deu detalh que ditz tot. E tanben ua distància salutària sus las causas e los òmis. Las novèlas de Joan-Luc Landi qu’an de qué sedusir lo legidor.

Las edicions Reclams, ligadas a la revista deu medish nom qui es la celèbra e vielha publicacion eretèira de l’Escòla Gaston Fèbus (EGF), gessida a l’origina deu Felibritge bearnés, publican tèxtes d’escrivans contemporanèus. En deceme qu’ei sortit un recuelh de tres novèlas deu bearnés Joan-Luc Landi. Professor dens las classas bilingüas deu costat de Morlans, que mestreja perfèitament l’escritura de la lenga nòsta. Atau, qu’estó premiat dus o tres còps au concors deus Calams Bearnés. Solide, los tèxtes pareishoren dens la revista, mes la lor qualitat qu’a miat las edicions Reclams a publicà’us en un libe vertadèir. La lectura d’aquestes ne decep pas.
 
Lo permèir tèxte, “Volucian Glandàs” —ua istòria de caçadors qui van a ua batuda de pòrcs singlars— muisha que l’autor, qui viu au miei de las tucòlas e galihòrças deu Vic Bilh, entre bòscs, vinhaus, pradèras e camps de milhòc, coneish ben lo son mond, las actituds e costumas deu campèstre pregond.
 
Dab la segonda novèla, “Actes deu collòqui”, Landi lança çò que cau de trufandesas au petit mond de l’occitanisme universitari qui a tendéncia a jogar un chic tròp “entre se”, a har deu gloriós, a “se’n créder” com disen tanben. Sustot quan, a còps (mes qu’es mensh frequent, çò sembla), los poders establits autrejan —just çò de necessari — quauquas recompensas, prebendas o simples plaçons. Ne manca pas tanpauc, justa mesura, de har quauques escarnis a cèrtas associacions “campanobearnistas” aürosas e fièras d’embarrà’s suu lor melic. Que pebratz lo tot de quauqua istòria de cueisha. E qu’atendetz la caduda pr’amor que tot es dens la fin de l’istòria. Qu’i a de qué sorríder (o plorar) en léger aquera novèla inspirada per causas vistas. E demorar shens tròp d’illusions.
 
Despaïsament complet dab lo tresau tèxte. Landi que’ns mia en Islàndia. Qu’es ua brava passejada sus ua partida d’aquera isla volcanica, minerala, escobada shens cès ni pausa per lo vent de bisa, quitament en estiu. Brumas que tomban sobtament suus fiòrds e grana lutz deu solstici balhan ua estranha atmosfèra a Reykjavík e a Keflavík, l’aeropòrt principau. L’autor que hè bèras decripcions, balha enveja de tornar léger Jules Verne e acaba lo son jornau de viatge per ua evocacion susprenenta de l’après-Guèrra Freda. Qu’èm un chic manipulats, d’efèit.
 
 
 
 
 
Joan Jacme Fénié
 
 
 
 

---

LANDI, Joan-Luc, 2015, Manipòlis, colleccion Terra Incognita, edicions Reclams, 109 paginas, 12 èuros

---