“Adieu a Umberto Eco, l’òme qu’o sabiá tot”, çò entitolava La Reppublica aqueste matin. Es aital qu’apreniam que lo filosòf, escrivan e semiològ es mòrt aquesta nuèch a 84 ans. La premsa italiana a reagit a l’unanimitat amb d’elògis al qu’es estat un dels intellectuals mai influents dels darrièrs decennis en Euròpa.
Umberto Eco foguèt conegut tant per sas òbras de ficcion, que se destacan dins lo domeni dels romans, coma per sos tractats de semiotica. Nascut en 1932 a Alexàndria (Piemont) al sen d’una familha de 13 enfants, estudièt la filosofia e las letras a l’Universitat de Turin, ont venguèt doctor. Foguèt professor dins divèrses centres de prestigi e dempuèi 1971 èra professor de semiotica de l’Universitat de Bolonha.
Eco revolucionèt l’analisi dels mèdias e foguèt mai que mai conegut pel grand public per los sieus romans de succès mondial, qu’entre eles podèm mençonar Lo nom de la Ròsa. Son darrièr roman, Numèro zèro, tractava la crisi del jornalisme.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#6 Seriá estat inculte, çò qu'èra pas, evidentament. Pasmens, l'importància d'una lenga, per eu, se mesurava a sa literatura, coma o pensavan Dante... ò Mistral.
#5 Pasmens son roman istoric "Baudolino" fa pas l'error classic de negar l'importància de la lenga occitana a l'edat metjana.
En tot cas, Umberto Eco èra pas sensible, e mai ostil, a la problematica dei lengas minorizadas, eu lo piemontés, coma o remembra "Cissonet... La perfeccion es pas umana e bensai la diglossia es mai fòrta que lo saber...
#3 "Umberto Eco m'a sovent semblat [d']inspirar Robèrt Lafont " => O benlèu lo contrari. Lafont se faguèt publicar e trobèt la notorietat a la meteissa epòca qu'Eco, e benlèu abans Eco. E coma Eco o sabiá tot, benlèu legissiá Lafont.
#2 Brave Pic de la Mirandòla… O Saber tot exigiriá mantas causas. Per exemple, exigiriá que "tot" siá comptat e enumerat, mes e tièra e mestresat dins un esfòrç d'objectivitat impossible de metre en òbra, estant que nos caldriá poder èsser a l'encòp subjècte e objècte d'unes sabers (ja que fasèm partida del famós tot, e non ne nos poirem pas jamai destriar mercés a un èime uman quin que siá). Mai que mai, "o saber tot" exigiriá que tot se poguèsse saber… Mas "tot", objectivament, qu'es aquò ?
Umberto Eco m'a sovent semblat inspirar Robèrt Lafont dins aquesta volontat d'eclectisme sabent, doblat d'una volontat capuda de desencantar l'entendença del mond. Mas daissam dormir aqueles dos sabents sens los ablacar d'un eiretatge que non es sieu. Volián, plan segur, apréner sempre mai, çò fòrça vertuós. Jamai, çaquelà, non aguèron pas la pretencion bufèca, ni un ni l'autre, d'o saber tot.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari