“Los enemics de la fe crestiana e de la Glèisa, los erètges, son, doncas, per aquò meteis, los mortals enemics de la crestiantat, coma los pagans, coma los maures. Mai qu’aquò, piéger qu’eles, pr’amor qu’eles son d’enemics extèrnes, del temps que los erètges vivon al mitan del «pòble crestian», d’aitant mai perilhoses que del mai dificilament s’escapa lo lop desguisat d’anhèl, del mai massissament comet de degalhs dins lo tropèl.”
Amb aqueles mots s’adreiçava lo Papa Innocenci III a totes los archevesques, senhors, barons, comtes e al quite rei de França. E n’exprimissiá lo sieu malèsser pel movement que poblava las tèrras d’Occitània: lo catarisme, considerat coma una eretgia per la Glèisa Catolica, e que s’èra estendut e installat en aquelas tèrras , en obtenent de sostens non solament dels ciutadans, mas tanben de qualques senhors e nòbles poderoses coma Raimon VI, comte de Tolosa.
Lo Papa Innocènci III, qualque temps abans, en vesent que lo conflicte li escapava, ensagèt de conténer la situacion amb una purga eclesiastica dins la zòna, en destituissent mai d’un prelat que los remplacèt per d’autres de sa fisança. Ça que la, lo catarisme contunhava de créisser e de s’estendre de mai en mai davant l’impoténcia de Roma. Mas un eveniment inesperat cambiariá la situacion: un incident, provocat quand lo legat del pontife Pèire de Castèlnòu, mandat pel Papa per far entendre rason a Raimon VI de Tolosa, es assassinat après la reünion per un dels òmes del comte. Aquela provocacion desencadenariá la fúria d’Innocenci III, que la considerèt casus belli e una rason per començar la Guèrra Santa contra Raimon VI de Tolosa e sos vassals, en aplicant la meteissa legislacion establida contra los infidèls sarrasins. Ela justificava, entre d’autras mesuras, l’expropriacion, la destruccion de fèus e lor asserviment.
Es aital que, lo 9 de març de 1208, Innocènci III convòca la crosada contra los catars. La promesa de s’apoderar d’aquelas tèrras fertilas e lo perdon dels pecats, foguèron dos factors decisius per obténer un grand sosten. Pasmens, lo rei Felip II August de França declinèt d’i participar, mas balhèt libertat absoluda a sos subjèctes per que i anèsson liurament.
Aquela sagnosa persecucion contra los catars, dirigida pel nòble Simon IV de Montfòrt e lo legat papal Arnald Amalric, que semenarián la terror sus lor passatge, en rasant e cremant las principalas vilas e en tuant lors abitants, sens distinguir s’èran d’enfants, de femnas, de vièlhs, d’erètges o de catolics, e en los exterminant totes sens pietat, terrorizèt e tresvirèt prigondament l’impotenta societat occitana.
Davant tant de cruseltat e d’espoliacion, lo rei Pèire II d’Aragon interven per jogar un ròtle de mediacion dins l’afar, fins al ponch d’ensajar d’arribar a un acòrdi en prepausant de maridar son filh Jaume Ir (lo futur Jaume Ir lo Conquistaire) amb la filha de Montfòrt.
Ça que la, après concertar lo maridatge, Simon de Montfòrt contunharà sa persecucion implacabla. En finala, dins una temptativa desesperada per protegir lo sieu comtat, Raimon VI de Tolosa jurarà fidelitat a son bèl-fraire Pèire II d’Aragon, e vendrà aital un vassal del rei aragonés. Mas non serviguèt a res aquela mesura, pr’amor que Simon de Montfòrt contunharà de preissar e de secutar de longa las tèrras occitanas, de manièra que lo rei aragonés a pas cap d’autra causida que d’aparar sos vassals. Aital, en 1213, amassa una armada per luchar contra l’ambicion de Montfòrt en l’afrontant a Murèth, ont lo rei aragonés es assassinat en plena batalha.
Ça que la, i a fòrça enigmas a l’entorn de Pèire II tocant aquela batalha e tanben los jorns prèvis, per rapòrt a sas relacions amb lo Papa Innocenci III. E, per comol, foguèt el que li donèt lo subrenom de “lo Catolic” e que l’aviá coronat qualques ans abans a Roma. Mas, en fin finala, finirián que s’afrontarián dins sa darrièra batalha: aqueste còp lo rei aragonés, del costat dels erètges e contra los crosats convocats pel quite Papa.
Après Murèth, aquela polida tèrra plena de trobadors, de musicaires e de poesia quitèt de cantar l’amor, e lo sieu cant venguèt un trist planh. Foguèt alavetz que la bèla e mortinèla Occitània descobriguèt amarament qual èra vertadièrament lo lop desguisat d’anhèl.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa la promocion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Amb aqueles mots s’adreiçava lo Papa Innocenci III a totes los archevesques, senhors, barons, comtes e al quite rei de França. E n’exprimissiá lo sieu malèsser pel movement que poblava las tèrras d’Occitània: lo catarisme, considerat coma una eretgia per la Glèisa Catolica, e que s’èra estendut e installat en aquelas tèrras , en obtenent de sostens non solament dels ciutadans, mas tanben de qualques senhors e nòbles poderoses coma Raimon VI, comte de Tolosa.
Lo Papa Innocènci III, qualque temps abans, en vesent que lo conflicte li escapava, ensagèt de conténer la situacion amb una purga eclesiastica dins la zòna, en destituissent mai d’un prelat que los remplacèt per d’autres de sa fisança. Ça que la, lo catarisme contunhava de créisser e de s’estendre de mai en mai davant l’impoténcia de Roma. Mas un eveniment inesperat cambiariá la situacion: un incident, provocat quand lo legat del pontife Pèire de Castèlnòu, mandat pel Papa per far entendre rason a Raimon VI de Tolosa, es assassinat après la reünion per un dels òmes del comte. Aquela provocacion desencadenariá la fúria d’Innocenci III, que la considerèt casus belli e una rason per començar la Guèrra Santa contra Raimon VI de Tolosa e sos vassals, en aplicant la meteissa legislacion establida contra los infidèls sarrasins. Ela justificava, entre d’autras mesuras, l’expropriacion, la destruccion de fèus e lor asserviment.
Es aital que, lo 9 de març de 1208, Innocènci III convòca la crosada contra los catars. La promesa de s’apoderar d’aquelas tèrras fertilas e lo perdon dels pecats, foguèron dos factors decisius per obténer un grand sosten. Pasmens, lo rei Felip II August de França declinèt d’i participar, mas balhèt libertat absoluda a sos subjèctes per que i anèsson liurament.
Aquela sagnosa persecucion contra los catars, dirigida pel nòble Simon IV de Montfòrt e lo legat papal Arnald Amalric, que semenarián la terror sus lor passatge, en rasant e cremant las principalas vilas e en tuant lors abitants, sens distinguir s’èran d’enfants, de femnas, de vièlhs, d’erètges o de catolics, e en los exterminant totes sens pietat, terrorizèt e tresvirèt prigondament l’impotenta societat occitana.
Davant tant de cruseltat e d’espoliacion, lo rei Pèire II d’Aragon interven per jogar un ròtle de mediacion dins l’afar, fins al ponch d’ensajar d’arribar a un acòrdi en prepausant de maridar son filh Jaume Ir (lo futur Jaume Ir lo Conquistaire) amb la filha de Montfòrt.
Ça que la, après concertar lo maridatge, Simon de Montfòrt contunharà sa persecucion implacabla. En finala, dins una temptativa desesperada per protegir lo sieu comtat, Raimon VI de Tolosa jurarà fidelitat a son bèl-fraire Pèire II d’Aragon, e vendrà aital un vassal del rei aragonés. Mas non serviguèt a res aquela mesura, pr’amor que Simon de Montfòrt contunharà de preissar e de secutar de longa las tèrras occitanas, de manièra que lo rei aragonés a pas cap d’autra causida que d’aparar sos vassals. Aital, en 1213, amassa una armada per luchar contra l’ambicion de Montfòrt en l’afrontant a Murèth, ont lo rei aragonés es assassinat en plena batalha.
Ça que la, i a fòrça enigmas a l’entorn de Pèire II tocant aquela batalha e tanben los jorns prèvis, per rapòrt a sas relacions amb lo Papa Innocenci III. E, per comol, foguèt el que li donèt lo subrenom de “lo Catolic” e que l’aviá coronat qualques ans abans a Roma. Mas, en fin finala, finirián que s’afrontarián dins sa darrièra batalha: aqueste còp lo rei aragonés, del costat dels erètges e contra los crosats convocats pel quite Papa.
Après Murèth, aquela polida tèrra plena de trobadors, de musicaires e de poesia quitèt de cantar l’amor, e lo sieu cant venguèt un trist planh. Foguèt alavetz que la bèla e mortinèla Occitània descobriguèt amarament qual èra vertadièrament lo lop desguisat d’anhèl.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa la promocion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
« Mas, en fin finala, finirián que s’afrontarián dins sa darrièra batalha: aqueste còp lo rei aragonés, del costat dels erètges e contra los crosats convocats pel quite Papa. » Vesi pas las causas atal. Lo rei En Pèire es demorat crestian, fisèl a el meteis e als sieus vassals, mentre que los autres amòris èran de calucs integristas qu'insultavan lo nom del Jèsus en maselant e sagatant en son paure nom… Lo Rie d'Aragon non èra del costat dels erètges. Èra del costat dels Occitans que parlavan la meteissa lenga qu'el, e qu'avián una cultura politica laïca, coma el, daissant a cadun la libertat de sa confession.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari