Actualitats
“Clamenç, e tu tanben Felip, traïdors a la paraula donada, vos convòqui a totes dos davant lo tribunal de Dieu!”
Un dels òrdres militars crestians mai poderoses pendent l’Edat mejana foguèt, sens cap de dobte, l’Òrdre del Temple. L’òrdre dels Paures Cavalièrs de Crist e del Temple de Salamon e sos cavalièrs, los templièrs, aguèt una importanta preséncia long de gaireben dos sègles. Sa creissença e expansion territoriala contribuiguèt decisivament a aumentar la siá riquesa, qu’èra fòrça mai granda que totes los reialmes de l’Euròpa occidentala.
Fondat en 1118 per nòu chivalièrs amb Hugues de Payns a lor tèsta, e aprovat en 1129 per la Glèisa catolica, pendent lo concili de Troyes, aviá la mission de protegir los crestians pendent lor peregrinatge a Jerusalem. Mas, cent ans après, èra vengut l’organizacion militara e economica mai granda d’Occident.
Los chivalièrs templièrs foguèron las unitats d’elèit d’alara. E mai se n’i aviá tanben de non combatents e consacrats a gerir l’estructura economica, que foguèt de verai considerabla a l’epòca. Grands constructors de fortificacions, lors tecnicas financièras establiguèron un sistèma sòcioeconomic sens precedents dins l’istòria, que faguèt possible de crear a l’epòca un sistèma naissent de l’actual sistèma bancari. Son espelida foguèt dirèctament restacada a las crosadas. Mas la pèrda de la Tèrra Santa lor faguèt pèrdre de sostens.
Après la desbranda d’Acre, ont luchèron los darrièrs templièrs en Tèrra Santa, eles se desplacèron vèrs l’illa de Chipre, après la li crompar a Ricard Còr de Leon. D’ailà ensajaràn d’intrar tornarmai en Orient Mejan, mas tot foguèt inutil, pr’amor qu’en 1302 se perdèt l’illa d’Arwad, la darrièra possession dels templièrs en Tèrra Santa. Mas los tempses avián cambiat e los reialmes d’Euròpa se mostravan pas gaire interessats a conquistar los Sants Luòcs. Es aital que los templièrs demorèron tot sols e, en vesent lo besonh de sosten, Jacques de Molay anèt en França per sollicitar al rei Felip IV son supòrt per entreprene una nòva crosada.
Totun, lo rei francés, consirós de concentrar lo poder dins l’estat fàcia al de la glèisa, sentissiá una terror immensa del poder dels templièrs que, d’un autre costat, lor deviá una quantitat enòrma d’argent, d’un prèst que l’aviá demandat son grandpaire Loís IX per èsser rescaptat quand foguèt capturat durant la setena Crosada. En aprofiechant una seguida de rumors restacadas a la ceremònia d’iniciacion dels templièrs, Felip IV quicharà lo Papa Clamenç per que dissòlga l’òrdre del Temple.
Davant aquelas circonstàncias, la Glèisa de Roma ensaja de trobar una sortida per l’òrdre del Temple e prepausa a Jacques de Molay un projècte de fusion dels òrdres militars (Projècte Rex Bellator) impulsat per Ramon Llull. Ça que la, lo darrièr mèstre o refusa. Alavetz lo papa Clamenç, sens saber qué far, decidís de convocar tornarmai Jacques de Molay, aquesta vegada a Peitieus, en ensajant per totes los mejans qu’accèpte. Pasmens, es refusat un còp de mai.
D’aquel moment ençà, Felip IV de França entamenèra un secutament constant del Papa Clamenç per qu’aqueste intentèsse un procès contra los templièrs, en se basant sus d’acusacions portadas per un cèrt Esquieu de Floiran. Sembla qu’aqueste èra anat prèviament al près del rei d’Aragon per li explicar qu’un presonièr templièr, qu’aviá partejat la cellulla amb el, li aviá fach una confession. Segon çò qu’afirmava, dins las ceremònias d’iniciacion de l’òrdre, se realizava d’actes sacrilègs: s’escopissiá sus la Crotz, se renegava lo Crist, se practicava de rituals eretics, s’adorava Bafomet e se realizava d’actes de sodomia e d’omosexualitat.
Lo rei d’Aragon, Jacme II, creguèt pas l’istòria e relarguèt Esquieu de Floiran. Alavetz, el decidiguèt de partir vèrs la cort de França e s’amassèt amb Guilhèm de Nogaret, qu’aviá la meteissa volontat que lo rei de França. Es aital que Nogaret, en sabent l’utilitat d’aquela informacion, tardèt pas a la comunicar al rei, en liurant aital al monarca lo pretèxt perfièch per metre fin a l’òrdre del Temple.
Lo rei de França despachèt de corrièrs dins totes los luòcs de son reialme, amb una indicacion exprèssa: los caliá pas dobrir pas fins al dijòus 12 d’octòbre de 1307. Quand òm dobriguèt las envolopas, dedins i aviá l’òrdre explicit de capturar e de requisicionar los bens de totes los templièrs. Aital Jacques de Molay, lo darrièr grand mèstre de l’òrdre del Temple, e cent quaranta templièrs foguèron empresonats e torturats per obténer de confessions dins l’encastre d’una enquista malonèsta que sa tòca e sa procedura foguèron a tot moment mai que dobtosas. En mai d’aquò, se respectava pas la juridiccion dels òrdres militars qu’èran jos la responsabilitat del Papa e, doncas, los Templièrs aurián degut èsser jutjats pel Drech Canonic e non pas per la justícia ordinària.
Fin finala, lo 18 de març de 1314, fàcia a la Catedrala de París, Jacques de Molay foguèt cremat viu, mas abans se retractèt publicament, un còp de mai, de totas las acusacions que s’èra vist obligat d’admetre, en proclamant l’innocéncia de l’Òrdre e, segon çò que ditz la legenda, maldiguèt los colpables de la conspiracion amb los mots seguents:
Azard o malefici, la vertat es que se compliguèt: un mes pus tard, lo 20 d’abril de 1314, moriguèt lo Papa Clamenç V, e aquel meteis an, lo 29 de novembre, pendent una jornada de caça, moriguèt tanben lo rei Felip IV de França.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa la promocion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Fondat en 1118 per nòu chivalièrs amb Hugues de Payns a lor tèsta, e aprovat en 1129 per la Glèisa catolica, pendent lo concili de Troyes, aviá la mission de protegir los crestians pendent lor peregrinatge a Jerusalem. Mas, cent ans après, èra vengut l’organizacion militara e economica mai granda d’Occident.
Los chivalièrs templièrs foguèron las unitats d’elèit d’alara. E mai se n’i aviá tanben de non combatents e consacrats a gerir l’estructura economica, que foguèt de verai considerabla a l’epòca. Grands constructors de fortificacions, lors tecnicas financièras establiguèron un sistèma sòcioeconomic sens precedents dins l’istòria, que faguèt possible de crear a l’epòca un sistèma naissent de l’actual sistèma bancari. Son espelida foguèt dirèctament restacada a las crosadas. Mas la pèrda de la Tèrra Santa lor faguèt pèrdre de sostens.
Après la desbranda d’Acre, ont luchèron los darrièrs templièrs en Tèrra Santa, eles se desplacèron vèrs l’illa de Chipre, après la li crompar a Ricard Còr de Leon. D’ailà ensajaràn d’intrar tornarmai en Orient Mejan, mas tot foguèt inutil, pr’amor qu’en 1302 se perdèt l’illa d’Arwad, la darrièra possession dels templièrs en Tèrra Santa. Mas los tempses avián cambiat e los reialmes d’Euròpa se mostravan pas gaire interessats a conquistar los Sants Luòcs. Es aital que los templièrs demorèron tot sols e, en vesent lo besonh de sosten, Jacques de Molay anèt en França per sollicitar al rei Felip IV son supòrt per entreprene una nòva crosada.
Totun, lo rei francés, consirós de concentrar lo poder dins l’estat fàcia al de la glèisa, sentissiá una terror immensa del poder dels templièrs que, d’un autre costat, lor deviá una quantitat enòrma d’argent, d’un prèst que l’aviá demandat son grandpaire Loís IX per èsser rescaptat quand foguèt capturat durant la setena Crosada. En aprofiechant una seguida de rumors restacadas a la ceremònia d’iniciacion dels templièrs, Felip IV quicharà lo Papa Clamenç per que dissòlga l’òrdre del Temple.
Davant aquelas circonstàncias, la Glèisa de Roma ensaja de trobar una sortida per l’òrdre del Temple e prepausa a Jacques de Molay un projècte de fusion dels òrdres militars (Projècte Rex Bellator) impulsat per Ramon Llull. Ça que la, lo darrièr mèstre o refusa. Alavetz lo papa Clamenç, sens saber qué far, decidís de convocar tornarmai Jacques de Molay, aquesta vegada a Peitieus, en ensajant per totes los mejans qu’accèpte. Pasmens, es refusat un còp de mai.
D’aquel moment ençà, Felip IV de França entamenèra un secutament constant del Papa Clamenç per qu’aqueste intentèsse un procès contra los templièrs, en se basant sus d’acusacions portadas per un cèrt Esquieu de Floiran. Sembla qu’aqueste èra anat prèviament al près del rei d’Aragon per li explicar qu’un presonièr templièr, qu’aviá partejat la cellulla amb el, li aviá fach una confession. Segon çò qu’afirmava, dins las ceremònias d’iniciacion de l’òrdre, se realizava d’actes sacrilègs: s’escopissiá sus la Crotz, se renegava lo Crist, se practicava de rituals eretics, s’adorava Bafomet e se realizava d’actes de sodomia e d’omosexualitat.
Lo rei d’Aragon, Jacme II, creguèt pas l’istòria e relarguèt Esquieu de Floiran. Alavetz, el decidiguèt de partir vèrs la cort de França e s’amassèt amb Guilhèm de Nogaret, qu’aviá la meteissa volontat que lo rei de França. Es aital que Nogaret, en sabent l’utilitat d’aquela informacion, tardèt pas a la comunicar al rei, en liurant aital al monarca lo pretèxt perfièch per metre fin a l’òrdre del Temple.
Lo rei de França despachèt de corrièrs dins totes los luòcs de son reialme, amb una indicacion exprèssa: los caliá pas dobrir pas fins al dijòus 12 d’octòbre de 1307. Quand òm dobriguèt las envolopas, dedins i aviá l’òrdre explicit de capturar e de requisicionar los bens de totes los templièrs. Aital Jacques de Molay, lo darrièr grand mèstre de l’òrdre del Temple, e cent quaranta templièrs foguèron empresonats e torturats per obténer de confessions dins l’encastre d’una enquista malonèsta que sa tòca e sa procedura foguèron a tot moment mai que dobtosas. En mai d’aquò, se respectava pas la juridiccion dels òrdres militars qu’èran jos la responsabilitat del Papa e, doncas, los Templièrs aurián degut èsser jutjats pel Drech Canonic e non pas per la justícia ordinària.
Fin finala, lo 18 de març de 1314, fàcia a la Catedrala de París, Jacques de Molay foguèt cremat viu, mas abans se retractèt publicament, un còp de mai, de totas las acusacions que s’èra vist obligat d’admetre, en proclamant l’innocéncia de l’Òrdre e, segon çò que ditz la legenda, maldiguèt los colpables de la conspiracion amb los mots seguents:
“Dieu sap qual s’engana e a pecat e lo malastre s’abatrà lèu sus aqueles que nos an condemnats sens rason. Dieu venjarà la nòstra mòrt. Sénher, sapiatz que, en vertat, totes aqueles que nos son contraris, per nosautres van sofrir. Clamenç, e tu tanben Felip, traïdors a la paraula donada, vos convòqui a totes dos davant lo Tribunal de Dieu!... A tu, Clamenç, abans quaranta jorns e a tu, Felip, abans un an...”
Azard o malefici, la vertat es que se compliguèt: un mes pus tard, lo 20 d’abril de 1314, moriguèt lo Papa Clamenç V, e aquel meteis an, lo 29 de novembre, pendent una jornada de caça, moriguèt tanben lo rei Felip IV de França.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa la promocion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
« Totun, lo rei francés, consirós de concentrar lo poder dins l’estat fàcia al de la glèisa, sentissiá una terror immensa del poder dels templièrs que, d’un autre costat, lor deviá una quantitat enòrma d’argent, d’un prèst que l’aviá demandat son grandpaire Loís IX per èsser rescaptat quand foguèt capturat durant la setena Crosada. » E es atal que lo deute de l'estat foguèt levat : lo rei faguèt crebar lo cap dels banquièrs ! A bon entendeire, salut…
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari