Divendres 18 de març, es davant un trentenat de personas que se presentèt a l’Ostal d’Occitania de Tolosa la darrièra publicacion del Grèlh Roergàs L’Estar Latina, autobiografia postuma de Maurici Andrieu, qu’el aviá costum de presentar coma un “sol en scèna”.
 
Estar Latina es un libre que nos conta la vida d’aquel gafet, sortit de Tolosa que se perdèt la mama “de la malautiá que perdona pas, la malautiá del sègle” e que partiguèt en çò de la menina pairala dins Roèrgue...

Hmm, non, de fach L’Estar Latina es l’istòria d’aquel gojat qu’encontrèt l’Enric Mouly, sabètz, lo que balhèt a Bodon l’enveja d’escriure, e qu’ensenhèt tanben a aquel gojat... sabètz lo qu’es sortit de Tolosa e que se perdèt la mama de la malautiá del sègle, que la lenga de sa menina era la dels tobadors.
 
A mens que... L’Estar Latina siá lo libre que conta l’istòria d’aquel mètge, especializat en anestesia, que descobriguèt exiliat a Paris del temps dels estudis qu’èra amorós... del teatre.
 
O alara es l’istòria d’aquel actor tornat sus Tolosa, que la Jacmelina i prepausèt de se lançar dins los mèdias e qu’i faguèt carrièra...
 
O benlèu qu’es tot aquò L’Estar Latina e que lo pus simple seriá de vos faire l’idèa vòstra en tot crompant aquel libre sul sit del Centre Cultural Occitan de Roergue.
 
Aquel libre es introdusit per Benaset Ros, un prefaci “que foguèt dificil d’escriure perque Maurici èra qualqu’un qu’èra mai qu’un amic”, çò diguèt l’òme del fenestron amb d’esmoguda dins la votz .“Passa pas una jornada sens que pense a el: de qué diriá Maurici, de qué fariá Maurici?”
 
Presents tanben, de mond de totas las generacions: del Felip Carbona a la jove Priscilia, darrièra intrada a la Comèdia Occitana Tolzana que legiguèron de poèmas del Maurici, d’Ubèrt Servant, societari istòric de la Comèdia, que legiguèt l’introduccion d’aquela “Estar Latina”, a Rafèu Sichel o Lo Davi que faguèron de musica. Totes èrem recampats dins un ambient mesclant jòia e esmoguda, en tot esperant sens o díser, de veire la pòrta se dubrir e ausir lo rire bèl del Maurici ressonar e sa votz nos díser: “Èra una galejada, soi totjorn aquí”.
 
E fin finala, òc, èra plan aquí lo Maurici, gràcias a sos tèxtes, legits per la votz d’amics, gràcias a aquela calor que i aviá dins aquela sala ont recampats, caçàvem lo freg de la mòrt d’un amic en se caufant a la calor de las rebrembanças dels moments passats amb el.
 
E abans de se daissar, lo mond se prometèron de tornar faire non pas un omenatge amb lagremas e regrèts, mas puslèu una serada per partejar, beure, minjar, rire, cantar... Una d’aquela seradas que li auriá agradat al Maurici e que seriá a son imatge: generosa, amistosa e umila.
 
En tot esperant que per aquela fèsta bèla que se sèm promeses de faire, i aurà mai de monde, per se brembar que sense Maurici, seriam un fum d’aver pas tornar trapada la sieuna lenga, per la faire nòstra.
 
 
 
 
Cedric Rousseu/ Cocagne.Media
 
 
<hr align="left" size="1" width="33%" />
ANDRIEU, Maurici. L’Estar Latina. Lo Grelh Roergàs, 2015. 60 paginas