Olivièr Mantèl Flahault a reculhit e traduch de l’anglés lo testimoniatge de Janice Fiamengo, professora d’anglés a l’universitat d’Ottawa, que cada setmana presenta una cronica vidèo fòrça critica amb lo feminisme tal coma l’obsèrva en accion dins las universitats canadianas e dins la societat occidentala en general. 

Dempuèi qualques annadas en America del Nòrd, dins las Illas Britanicas e dins los païses de lenga anglesa en general, creis una comunautat Internet virada cap a las preocupacions dels òmes coma òmes: la manosphere. Una partida s’interèssa a desvolopar de competéncias per aver mai de succès amb las femnas e dins la vida en general. Mas existís tanben una version mai politica, qu’ensaja de far conéisser los aspèctes problematics de la condicion masculina, que siá dins los domenis de la santat fisica e mentala, del drech e de la justícia, del mond del trabalh o de las relacions òmes-femnas. Aquel militantisme se manifèsta tanben fòra d’Internet amb de conferéncias o de protestacions per carrièras. Se presenta coma lo Movement dels Dreches dels Òmes o MRM (abreujat de l’anglés Men’s Rights Movement). Segon los militants de l’MRM, lo feminisme, luènh d’ajudar los òmes a combatre lo sexisme quand ne son los perdents, lor fa la vida mai dura.
 
L’MRM se compausa pas unicament d’òmes. De femnas coma Karen Straughan ne son de figuras publicas, e quitament de còps mai mediaticas que los caps masculins.
 
Janice Fiamengo es una d’entre elas. Dins sa joventut, èra feminista; ara es antifeminista. Es professora d’anglés a l’Universitat d’Ottawa e presenta cada setmana The Fiamengo file, una cronica vidèo ont detalha sa percepcion critica del feminisme tal coma l’obsèrva en accion dins las universitats canadianas e dins la societat occidentala en general.
 
Li avèm pausat qualques questions sus son posicionament.
 
 
Quina feminista èretz abans de defendre los dreches dels òmes?
 
Èri una feminista radicala que cresiái que caliá totalament transformar la societat per eradicar la dominacion masculina e la violéncia sexuala, que cresiái endemica. Èri estudianta a l’universitat, a aquel moment. Sabiái pas plan de causas de la vida reala e cresiái que la teoria feminista, que legissiái a l’epòca, èra vertat. Racontava una istòria convençeira: lo feminisme descriu un mond patriarcal fach pels besonhs e desirs egoïstas dels òmes, ont las femnas son somesas per la violéncia, per las menaças de violéncia e per d’autras formas d’opression (galejadas sexistas, condicionament social, discriminacion professionala, etc.). Segon la vision feminista, tota l’istòria de l’umaninat es lo recit del poder masculin abusiu e de sas victimas femeninas. Segon lo feminisme, quand las femnas ne seràn pas pus victimas, i aurà pas pus de guèrras, ni d’inegalitats, ni d’esplecha capitalista, ni de racisme, ni cap de forma de cruseltat e d’indiferéncia umanas.
 
Una idèa fondamentala se basa en granda partida sus la teoria feminista (encara que siá pas totjorn explicitament), qu’es la superioritat morala de las femnas. Las feministas creson que, se las femnas menavan lo mond, totes i viurián melhor.
 
 
Que vos decidiguèt finalament a vos opausar al feminisme?
 
Pensi pas que siá una sola causa que me faguèt cambiar d’idèa. Ça que la, poiriái parlar de la primièra annada qu’ensenhèri a l’universitat, en 1999. Aquela seriá l’annada que l’estructura poirida del feminisme comencèt a s’aclapar.
 
Una experiéncia significativa per ieu, es quand observèri de dedins l’injustícia de las politicas d’embaucha favorablas a las femnas. Prenguèri consciéncia que m’avián presa en partida per çò qu’èri una femna e que mon departament s’èra engatjat a embauchar aitant de femnas coma possible dins los dètz ans que seguissián per aver mai de diversitat de sèxe (e autra) demest los ensenhaires. Se tròba qu’es una politica encoratjada per l’estat, aplicada dins totas las universitats en Canadà. Me capvirèt de veire un recrutament tan moralament injust e mal conduch, que causissiá de professors d’universitat en foncion del sèxe, e dins d’autres cases, de la raça o d’autras caracteristicas biologicas, puslèu que sus las capacitats intellectualas e las realizacions demostradas. Èra pas injust unicament pels òmes que foguèron desavantatjats dins lo recrutament, mas tanben pels estudiants. Transformava en farsejada l’engatjament de l’universitat de provesir un ensenhament del pus naut nivèl.
 
A l’encòp, observavi de mens en mens d’estudiants òmes que venián a l’univesitat (en Canadà, los òmes son ara lo 40% dels estudiants; una situacion que se’n parlariá fòrça dins la premsa se las chifras de las estudiantas coneguèsson una tala reduccion). Me podiái pas empachar de pensar a quin ponch deviá èsser desagradable d’anar dins de classas ont se critican e se denigran constantament las realizacions e la natura masculinas, mentre que se celèbran e se defendon las realizacions e la natura femeninas.
 
Pòdi pas provar que i a un rapòrt de causa a efièch dirècte entre la banalizacion de las teorias feministas dins las universitats (e dins nòstra societat en general) e la reduccion del nombre d’estudiants òmes, mas cresi que i deu aver qualque relacion.
 
 
L’antifeminisme es de drecha? Es reaccionari? Es conservator?
 
Personalament, soi conservatritz, dins lo sens que vòli conservar çò melhor de l’eiretatge de l’Euròpa de l’oèst en tèrmes de libertat individuala, de libertat d’expression, d’egalitat d’oportunitats (e non pas de resultats) e de la tradicion judèocrestiana. Mas l’antifeminisme va mai delà l’espèctre politic. Ai fòrça amics antifeministas que se considèran progressistas o d’esquèrra.
 
Fòrça militants antifeministas se revendican pas brica d’una ideologia; son simplament arribats a veire la natura vindicativa e destructiva de çò que passa per una vertat feminista: insistir sul fach que totes los òmes son privilegiats, que cal totjorn aparar las femnas dels òmes e que las cal totjorn arrengar e lor balhar d’avantatges, e que i a quicòm que truca dins la natura masculina que cal adobar.
 
Çò que reünís totes los antifeministas es de reconéisser que, malgrat son interès declarat per l’egalitat, lo feminisme es plen d’òdi. Es una ideologia de la superioritat femenina que s’es plan enrasigada dins las societats occidentalas.
 
 
De pel mond, qui a la vida mai dura: los òmes o las femnas? Quin sèxe oprimís l’autre?
 
Aquò es una granda question. Pòdi pas parlar pel mond entièr per çò que ne sabi pas pro sus las culturas que son pas occidentalas. Mas tota persona rasonabla que vòl examinar la question de manièra imparciala pòt veire que, tot de long de l’istòria, plan de gents, òmes o femnas, aguèron de vidas miserablas sens cap de seguretat en comparason amb çò que s’obtenguèt pendent lo sègle passat. Aquò es lo progrès occidental, quicòm que se deu gairben entièrament a l’intelligéncia, l’engatjament, la generositat e la determinacion dels òmes —en mai de contribucions notablas de qualques femnas talentosas tanben—.
 
Un simple fach de biologia: las femnas an totjorn agut una granda valor dins la societat, vist qu’èran al centre de sa subrevida. Los òmes foguèron totjorn remplaçables: sacrificats a la guèrra e mandats al dur trabalh de la tèrra, sus las mars, dins las minas de carbon, etc. Pendent la sola Primièra Guèrra Mondiala, de milions d’òmes moriguèron o foguèron artòçament mutilats suls prats batalhièrs pendent que las primièras feministas se tracassavan que las femnas avián pas drech de votar (fòrça òmes que moriguèron dins las trencadas podián pas votar tanpauc; quicòm qu’es gaireben totalament desmembrat per l’actuala generacion de vendeires de grèuges).
 
Per un patriarcat brutal, la societat occidentala arribèt pas brica a oprimir las femnas de manièra plan eficaça! Tot al contrari, las invencions e los vòtes dels òmes liberèron progressivament las femnas dels perilhs de las naissenças e del pes dels prètzfaches domestics. Aquò rendèt possiblas las vidas (relativament) ricas e seguras que ne gaudisson ara la majoritat de las femnas occidentalas. Es una mòstra de la manca de rason e de gratitud femenina que reconescan gaireben pas tot çò que los òmes an fach e contunhan de far per las femnas. En luòc d’aquò, nos parlan de la violéncia masculina e del violament coma s’aquò foguèsse la soma de las solas contribucions masculinas a l’experiéncia umana.
 
 
Que vos preocupa principalament uèi?
 
Çò que me preocupa principalament es que l’insisténcia feminista sul mal masculin e lo besonh de protegir e promòure las femnas a tot prètz mena a demolir la societat.
 
Sèm arribats a un ponch ont es perilhós per un òme de se maridar e d’aver de mainatges, perilhós per un òme d’ajudar una femna per carrièras, perilhós per un òme de trabalhar amb de femnas dins un burèu. De denóncias sens fondament de violéncia o de secutament sexual pòdon menar a la roïna de la vida de familha d’un òme, de sa vida professionala e de sa reputacion. S’una femna a de desirs de venjança, pòt arribar d’empachar un paire de veire sos mainatges (mentre que li caldrà pagar una pension per eles pendent de desenas d’annadas). S’una femna a l’impression que se faguèt “secutar” al trabalh per un compliment non desirat, una invitacion a sopar o una galejada, un òme pòt pèrdre son emplec.
 
Que pòt motivar los òmes a participar a una societat que los tracta coma de ciutadans de segonda zòna qu’an drech pas qu’a la suspicion e al blaime? Se ieu foguèsse un òme, ne voldriái pas. Seriái terriblament amar e cinic. Avèm l’astre que, dinc ara, lo nombre d’òmes qu’apèlan a la cauma generala siá petit. Un jorn pròche, aquel nombre poiriá créisser. Alavetz, serem totes plan desolats per çò que, malgrat tot çò que dison las feministas, nòstras societats pòdon pas marchar sens los òmes.
 
 
 
 
 
Olivièr Mantèl Flahault