“Çò que m’a emai estonat es que lo sector financièr es fòrça mai perilhós que pensavi. Fòrça gents dins las bancas m’an dich que l’an 2008, quand la crisi espetèt, telefonèron a lor calinhaire per lor dire de causas coma aquestas: «Crompa tant de manjar coma poiràs, tira tot l’argent de la banca e crompa d’aur; prepara los enfants, partissèm a la campanha». I a quitament d'informacions de banquièrs que crompèron d'armas. Que lor fasiá paur? Que lo provesiment arribèsse pas als supermercats, a las estacions de gasolina ni mai a las farmacias. Ni manjar, ni gasolina, ni medicaments. Èran vertadièrament espaurits que se passèsse una causa aitala. Puèi, de foncionaris de naut rang de l'Union Europèa explican que foguèron fòrça suspreses qu’aquò se passèsse. Plan suspreses. E als Estats Units Paulson, lo ministre de las finanças, parlava per telefòn amb sa femna del temps qu'ela li legissiá la Bíblia. Sabián pas qué far. Avèm creat un sistèma economic que quand se saturarà destruirà tota la societat. En qualques jorns, segur. E per tant los politicians poguèron pas far res mai que dire a las bancas: «Vos inquietetz pas, nosautres prenèm en carga lo vòstre deute»”.
 
“Qual es ara lo grand problèma d'Euròpa? Lo financièr. E los banquièrs i jògan un ròtle clau. Car ne sabèm pas practicament res. Es per aquò qu’ai escrich las istòrias a travèrs dels uèlhs dels banquièrs”
 
“A Londres, i ai rescontrat lo catolicisme sens infèrn. S'ès una banca, tombaràs pas jamai. Es fòrça estranh! Es coma jogar a la roleta russa amb lo cap d'un autre.”
 
“A la City las bancas començan amb un 50% d’òmes e un 50% de femnas. Mas quand las gents an 45 ans, ne demòra pas cap, de femna. Ai ausit d'istòrias de banquièras que parlavan de trabalh per telefòn pendent la jasilha!”