Fa qualque temps, escriguèri un article sus un de las principalas del roman Òc, Alienòr d’Aquitània, femna sens cap de dobte  excepcionala, e una icòna non solament per las femnas de l’Edat Mejana, mas tanben de totes los tempses.

Mas, per comprene aquela  femna extraordinària, cal comprene Occitània. Una societat que volguèt èsser liura e que son esséncia  penetrèt dintre Alienòr, fargant en ela un caractèr rebèl despuèi  sa mai tendra enfança,  e, coma bona occitana, servèt aquel esperit liure fins al darrièr jorn de sa vida.

Benlèu vos demandatz en nombre çò qu’es Occitània. E ben, vos dirai que son istòria s’ensenha pas dins los libres escolars. Bensai perque Occitània existís pas, coma unitat politica. D’efièch, uèi lo jorn fa partida de França (“Midi” francés), d’Espanha (Val d’Aran, en Catalonha) e d’Itàlia (qualques valadas alpencas de Piemont), ansin coma lo Principat de Mónegue.

Mas i aguèt un temps ont Occitània foguèt pionièra de l’art e de la cultura. Dins sos scriptoriums se traduguèt los tèxtes classics, e dins la societat civila, proliferavan l’art, la literatura e la musica. Tolerants amb las autras ideologias, acceptèron dins lor societat de nòvas manièras de comprene la Fe, que faguèron tremolar las fondamentas de Roma. La Glèisa, de paur de pèrdre son influéncia, se botèt a panicar e desencadenèt la crosada albigesa sus aquelas tèrras.

Totun, Occitània, de mentalitat dobèrta e toleranta, en luòga de s’espaurir, tenguèt tèsta a Roma. Permetèt pas que, per aver una autra idèa sus la religion, aquelas gents deguèsson meritar la mòrt. Per aquel motiu defendèt los “bons òmes”, çò es los pacifics catars, refusant de los liurar per que foguèsson jutjats per los tribunas eclesiatics. E mai se per aquò  anava pagar un prètz fòrça naut. Sas tèrras triguèran pas a èsser devastadas e sas ciutats màgers cremadas, amb lo masèl de la màger part de sa populacion, sens distincion de sèxe, d’edat ni de religion.

Una societat nòbla d’esperit e avançada per son temps, amb las idèas claras e un caractèr rebèl que los caracterizava. Jamai non volguèron pèrdre lors signes d’identitat, e defendèron lor manièra d’èsser e de pensar amb una ferma volontat, que se met encara en evidéncia uèi, quand 800 ans après lo començament de son ocupacion, Occitània, sens unitat politica, e malgrat totas las dificultats, contunha de parlar la lenga d’òc. Una bèla lenga, eiretada dels ancessors trobadors, que permet de manténer viu lo baticòr d’Occitània.

Aquò es benlèu un dels mai polits exemples de resisténcia pacifica, dins lo Mond bellicós del sègle XXI.



Griselda Lozano
 

---

Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa de promocion d’Occitània pel public ispanofòn.