Lo ciutadan breton Jonathan Le Bris es convocat uèi a 14h30 al tribunal de granda instància de Roazhon (Bretanha), a causa de sa repudiacion de la nacionalitat francesa.
 
Le Bris se bat dempuèi longtemps per que li siá reconegut son “ciutadanatge europèu de nacionalitat bretona”, en tot s’apiejar sus una argumentacion juridica internationala e sus un precedent istoric. Fa mens d’un an, en seguida que lo procuraire de la Republica a An Oriant l'aguèsse desbauçat de sa demanda, Le Bris escriguèt al ministre de l’interior del govèrn francés, Bernard Cazeneuve, per l’assabentar de sa cambada, dins una letra dobèrta amb de còpias al president de la Republica Francesa, al primièr ministre e a la garda dels sagèls (çò es la ministra de la justícia). Tanben presentèt un recors davant lo tribunal administratiu de Roazhon.
 
 
“Acusi França de m’aver privat de ma veritabla nacionalitat arbitràriament”
 
“Acusi França de m’aver arbitràriament privat de ma veritabla nacionalitat”, çò ditz Le Bris, en tot remembrar l’article 15 de la Declaracion universala dels dreches de l’òme de 1948. Segon aquel article, “tot individú a drech a una nacionalitat” e “degun pòt pas èsser arbitràriament privat de sa nacionalitat, ni del drech de cambiar de nacionalitat”.
 
 
Un argumentari juridic
 
En mai d’aquò, el assegura que “la nacionalitat bretona es enonciada dins un procès en drech internacional”, e recòrda la Constitucion francesa que precisa en son sen qu’es pas superiora ni a la Declaracion Universala dels Dreches Umans de 1948 ni als tractats internacionals.
 
Mençona l’existéncia oficiala de la ciutadanetat europèa despuèi lo Tractat de Maastricht de 1992 e la Convencion-Quadre del Conselh d’Euròpa qu’apara las minoritats nacionalas. Cita tanben la Declaracion de las Nacions Unidas suls Dreches dels Pòbles Autoctòns, que reconeis que, d’un biais tant individual coma collectiu, los dreches umans s’aplican a eles, qu’an drech a una nacionalitat e, mai que mai, qu’an drech de pertànher a una comunautat o a una nacion autoctòna. Per totes aqueles motius, denóncia en justícia l’estat francés per “non-aplicacion dels tèxtes e tractats internacionals, non-aplicacion de la Constitution francesa, non-respècte de la Declaracion Universala dels Dreches Umans, non-reconeissença de [las] minoritats nacionalas e [...] non-reconeissença sus [sa] persona de ciutadanetat europèa de nacionalitat bretona”.
 
Tanben critica las contradiccions publicas del cap de l’estat francés, François Hollande, qu’apelèt, per la commemoracion del 100n anniversari del genocidi armèni a “la defensa de totas las minoritats”, mentre que las de l’Exagòn an pas nada reconeissença oficiala. Demièg totas aquelas minoritats, Jonathan Le Bris mençona Occitània, que dessepara totun artificialament de Niça.
 
 
La nacionalitat bretona existís
 
Los arguments de Jonathan Le Bris s’apièjan non solament suls tèxtes juridics mas tanben sus la jurisprudéncia. La ciutadanetat europèa de nacionalitat bretona, la reconeguèron dins los ans 1960. Un breton, defuntat en 2013, Jean-Jacques Manrot-Le Goarnig e sa molhèr volguèron, tre la naissença de lor filha en 1946, bailar als mainatges ―n’aguèron 12―  de prenoms bretons. Ansin i deviá aver Garlonn, Patrig, Katell, Yann, Morgan, Gwendal, Diweza, Sklerijenn, Brann, Adraboran, Garlonn, Gwenn e Maiwenn. Mas los oficièrs d’estat civil refusèron, en nom d’una lei de l’epòca del Consolat, en 1803, qu’admetiá nonmàs los prenoms franceses. Per tant, impausèron a lor primièra filha lo prenom, curiosament d’origina occitana, de Mireille. Pels sos sièis primièrs enfants, lo parelh trobèt una solucion de conciliacion en acceptant un sistèma de dobles prenoms franceses e bretons, amassats amb un jonhent, mas al seten lo rebutèron e exigiguèron lo sol prenom breton. Aquò aguèt de consequéncias juridicas e administrativas importantas: lors mainatges existissián pas oficialament. Jean-Jacques Manrot-Le Goarnig e sa molhèr denoncièron l’afar davant l’ÒNU e la Cort Europèa de Justícia. Los mainatges sens existéncia legala i trobèron una solucion: recebèron de passapòrts de ciutadans europèus de nacionalitat bretona.
 
Lo combat del parelh aguèt doncas una dobla consequéncia: lo cambiament de la lei, en 1964, que permetèt desenant que se donèsse d’autres prenoms que los del calendièr francés, e la reconeissença oficiala de la nacionalitat bretona.
 
Quin que siá lo resultat del combat juridic de Jonathan Le Bris, duèrb lo debat sus la correspondéncia entre ciutadanetat e nacionalitat. Benlèu poiriá inspirar d’autras minoritats nacionalas de l’estat francés, coma l’occitana.