Situat a solament uèch cents quilomètres del Pòl Nòrd, Longyearbyen es lo principal nuclèu urban de l’archipèla d’Svalbard, en Norvègia. E per aquela rason es tanben la capitala territoriala mai septentrionala de la planeta.
 
Amb de temperaturas jos zèro pendent fòrça meses e de longas sasons sens veire lo Solelh, aquela vila, nascuda al començament del sègle XX per esplechar lo carbon del sossòl, es abitada a l’ora d’ara per dos mila personas, environadas de mar, de montanhas, de nèu… e d’orses polars. Per tant, a Longyearbyen, i a mai de mòtos de nèu que d’abitants. Los abitants, se se vòlon alonhar del vilatge, devon anar armats.
 
Tot aquò s’explica dins lo reportatge vidèo que seguís, publicat dins lo canal Veritasium e filmat amb l’ajuda d’un dròne.
 
Lo reportatge explica, entre d’autras causas, que dins la comuna i a sonque un quinzenat de carrièras carroçablas, çò qu’empedís pas que i aja una botiga de veïculs de Toyota.
 
Dempuèi la barradura de las minas de carbon, esplechadas per de minièrs norvegians, russes e estatsunidencs, las illas Svalvard vivon sustot del torisme creissent (que pòt aumentar amb lo cambiament climatic) e de l’educacion gràcias a un important centre universitari.
 
I a tanben la resèrva mondiala de semenças d’Svalbard, una cambra sosterranha destinada a conservar dins un luòc segurizat de granas de totas las culturas de la planeta e aital de preservar la diversitat genetica.