D’un pas solemne, una dròlla de 14 ans camina vèrs l’interior d’una fortalesa per se liurar dins lo matrimòni. Son futur marit aviá degut esperar 13 ans per l’esposar. Entre sas mans, la princessa pòrta pas un ramelet de flors mas un sceptre reial e, sus son cap, i a pas de vel mas una corona reiala. Èra lo mes d’agost de l’an 1150, dins la fa gaire conquistada ciutat de Lhèida.
Lo paire de la princessa èra estat monge abans d’èsser rei, e sa maire èra arribada d’Aquitània solament per la concebre. En aquel moment, un reialme aviá de besonh d’un eiretièr. Mas, quand nasquèt, sa preséncia foguèt una decepcion per totòm car s’esperava un dròlle. Quand la princessa aguèt complida sa primièra annada, son paire pachèt son maridatge amb un comte de 24 ans mai vièlh qu’ela. Après celebrar las acordalhas, son paire tornèt dins son ancian convente e sa maire dins son país d’origina.
Ansin, e encara dins los pedaces, aquela princessa balhada a una noiriça entreprenguèt un long viatge vèrs lo palais de son futur marit, ont demorèt fins al jorn de son maridatge. Durant son enfança, la princessa foguèt educada luènh de son fogal per de mèstres templièrs e per un lòrd anglés. Aquestes l’instruguèron, de mai, dins l’art de la guèrra e tanben dins los de las letras e de la musica. La jove nòbla saupèt aprofitar aqueles ensenhaments gràcias a son extraordinària sensibilitat, e a la prudéncia e la serenitat de son caractèr. Devenguèt, ansin, una de las paucas princessas instruidas en aquela epòca.
Lo jorn de sas nòças, la princessa sabiá que cadun dels passes que fasiá l’anavan menar de manièra inexorabla a complir los desirs de son paire morent, que li aviá delegada la responsabilitat d’èsser la maire del primièr monarca de la Corona d’Aragon. D’annadas abans, lo paire de la jove princessa, Ramir IId d’Aragon, aviá acceptat lo vassalatge de son futur filhat, lo comte de Barcelona Ramon Berenguièr IV, en dissolvent d’aquel biais l’ostal de Barcelona e en donant naissença a la Corona d’Aragon. Lo comte èra estat aculhit per son futur sògre coma un filh. Totun, lo rei li aviá fach jurar obesissença e respècte, e aguèt d’acceptar la condicion que jamai non regnariá sus aquel reialme, car o fariá lo primièr filh qu’auriá del matrimòni amb sa filha.
Lo jorn de las nòças, del temps que la princessa avança per contractar lo matrimòni, se sent satisfacha d’aver respectada la volontat de son paire. Mas tanben es conscienta que las conspiracions seràn a l’espèra a partir d’aquel moment. Sap, en mai d’aquò, qu’un còp celebrada la ceremònia, devendrà reina per drech pròpri, mas tanben es conscienta que son marit pòt conspirar contra ela. Coma o aviá decidit son paire, son marit se poiriá proclamar rei solament s’ela moriguèsse sens descendéncia. Pasmens, contunhèt de caminar, sens trantalhar.
Alara, quand foguèt fàcia a son marit, la princessa, en l’agachant fixament dins los uèlhs, li diguèt: “En vertut de l’engatjament que mon paire, lo rei Ramir IId, signèt l’11 d’agost de 1137 a Barbastre, ieu, Peironèla, me liuri a tu dins lo matrimòni per complir lo mandat del rei citat e te recòrdi qu’ieu soi la reina, tant que serai viventa, e que tu ès mon prince”.
Sota lo regard estabosit de totes los presents, Peironèla aviá manifestat clarament sa revendicacion coma femna e sa ferma decision d’èsser pas a la mercé de la volontat d’un òme. Jamai non sauprem se las paraulas prononciadas per la jove princessa tustèron pro los qu’avián pensat a la possibilitat de la manipular. Mas s’encapèt qu’aquel acte foguèt d’un natural extraordinari per una revendicacion coma femna en de moments de l’istòria ont lo ròtle de la femna èra segondari o nul.
E se passèt çò meteis après sa maternitat, quand decidiguèt de daissar los afars d’estat a las mans de son expèrt marit e de se consagrar exclusivament a l’educacion de sos mainatges, que lor transmetèt l’amor de la poesia e la lenga d’òc, la meteissa en la quala son pepin mairal, Guilhèm de Peitieus, conegut coma lo primièr trobador, escriviá sos vèrses. D’annadas mai tard, se compliriá lo desir de son paire, e son filh devendriá lo primièr rei de la Corona d’Aragon sota lo nom d’Anfós IId (lo Trobador).
Per aquela rason, ma cara e admirada Peironèla, quand lo dimècres venent serai presenta sus lo puèg de la catedrala de la Seu Vella a Lhèida per contunhar de contar l’istòria d’aqueles jorns, ont tos descendents son los protagonistas, abans d’intrar, m’assetarai dins las bèlas clastras, plenas d’alquerques, que bensai auràs conegudas. Puèi clucarai los uèlhs e atendrai,que l’alquimia del temps permeta d’ausir tornarmai lo velotat timbre de ta votz.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Lo paire de la princessa èra estat monge abans d’èsser rei, e sa maire èra arribada d’Aquitània solament per la concebre. En aquel moment, un reialme aviá de besonh d’un eiretièr. Mas, quand nasquèt, sa preséncia foguèt una decepcion per totòm car s’esperava un dròlle. Quand la princessa aguèt complida sa primièra annada, son paire pachèt son maridatge amb un comte de 24 ans mai vièlh qu’ela. Après celebrar las acordalhas, son paire tornèt dins son ancian convente e sa maire dins son país d’origina.
Ansin, e encara dins los pedaces, aquela princessa balhada a una noiriça entreprenguèt un long viatge vèrs lo palais de son futur marit, ont demorèt fins al jorn de son maridatge. Durant son enfança, la princessa foguèt educada luènh de son fogal per de mèstres templièrs e per un lòrd anglés. Aquestes l’instruguèron, de mai, dins l’art de la guèrra e tanben dins los de las letras e de la musica. La jove nòbla saupèt aprofitar aqueles ensenhaments gràcias a son extraordinària sensibilitat, e a la prudéncia e la serenitat de son caractèr. Devenguèt, ansin, una de las paucas princessas instruidas en aquela epòca.
Lo jorn de sas nòças, la princessa sabiá que cadun dels passes que fasiá l’anavan menar de manièra inexorabla a complir los desirs de son paire morent, que li aviá delegada la responsabilitat d’èsser la maire del primièr monarca de la Corona d’Aragon. D’annadas abans, lo paire de la jove princessa, Ramir IId d’Aragon, aviá acceptat lo vassalatge de son futur filhat, lo comte de Barcelona Ramon Berenguièr IV, en dissolvent d’aquel biais l’ostal de Barcelona e en donant naissença a la Corona d’Aragon. Lo comte èra estat aculhit per son futur sògre coma un filh. Totun, lo rei li aviá fach jurar obesissença e respècte, e aguèt d’acceptar la condicion que jamai non regnariá sus aquel reialme, car o fariá lo primièr filh qu’auriá del matrimòni amb sa filha.
Lo jorn de las nòças, del temps que la princessa avança per contractar lo matrimòni, se sent satisfacha d’aver respectada la volontat de son paire. Mas tanben es conscienta que las conspiracions seràn a l’espèra a partir d’aquel moment. Sap, en mai d’aquò, qu’un còp celebrada la ceremònia, devendrà reina per drech pròpri, mas tanben es conscienta que son marit pòt conspirar contra ela. Coma o aviá decidit son paire, son marit se poiriá proclamar rei solament s’ela moriguèsse sens descendéncia. Pasmens, contunhèt de caminar, sens trantalhar.
Alara, quand foguèt fàcia a son marit, la princessa, en l’agachant fixament dins los uèlhs, li diguèt: “En vertut de l’engatjament que mon paire, lo rei Ramir IId, signèt l’11 d’agost de 1137 a Barbastre, ieu, Peironèla, me liuri a tu dins lo matrimòni per complir lo mandat del rei citat e te recòrdi qu’ieu soi la reina, tant que serai viventa, e que tu ès mon prince”.
Sota lo regard estabosit de totes los presents, Peironèla aviá manifestat clarament sa revendicacion coma femna e sa ferma decision d’èsser pas a la mercé de la volontat d’un òme. Jamai non sauprem se las paraulas prononciadas per la jove princessa tustèron pro los qu’avián pensat a la possibilitat de la manipular. Mas s’encapèt qu’aquel acte foguèt d’un natural extraordinari per una revendicacion coma femna en de moments de l’istòria ont lo ròtle de la femna èra segondari o nul.
E se passèt çò meteis après sa maternitat, quand decidiguèt de daissar los afars d’estat a las mans de son expèrt marit e de se consagrar exclusivament a l’educacion de sos mainatges, que lor transmetèt l’amor de la poesia e la lenga d’òc, la meteissa en la quala son pepin mairal, Guilhèm de Peitieus, conegut coma lo primièr trobador, escriviá sos vèrses. D’annadas mai tard, se compliriá lo desir de son paire, e son filh devendriá lo primièr rei de la Corona d’Aragon sota lo nom d’Anfós IId (lo Trobador).
Per aquela rason, ma cara e admirada Peironèla, quand lo dimècres venent serai presenta sus lo puèg de la catedrala de la Seu Vella a Lhèida per contunhar de contar l’istòria d’aqueles jorns, ont tos descendents son los protagonistas, abans d’intrar, m’assetarai dins las bèlas clastras, plenas d’alquerques, que bensai auràs conegudas. Puèi clucarai los uèlhs e atendrai,que l’alquimia del temps permeta d’ausir tornarmai lo velotat timbre de ta votz.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Una polida istòria per una femna valenta que la Peironèla! Que m'agradariai de la legir .
Mas que m'agradi pas de crompar lo libre ambe Paypal ( que serià una istòria longanha d'una engana ).
Ont lo trobar sus Tolosa?
Mercé.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari