Per qualque unes, l’alquimia es encara una anciana practica que rèsta en procès de consolidacion. Ça que la, aquela disciplina filosofica, que nasquèt amb l’idèa de far possible l’art de la transmutacion a travèrs de la combinason de divèrses elements, tocava pas solament la metallurgia o la farmacologia mas tanben l’astrologia, l’esperitalisme, lo misticisme e quitament l’art.
Los alquimistas basavan lor sciéncia sus un Univèrs compausat de quatre elements: la tèrra, l’aire, lo fuòc e l’aiga. Amb eles èra possible de preparar un cinquen element que possedissiá la poténcia dels quatre, mas dins son expression e equilibri maximals. Segon çò qu’afirmavan, tota substància se compausava de tres partidas: lo mercuri, lo sofre e la sal, que correspondián a l’esperit, a l’arma e al còrs.
A travèrs de diferentas operacions, se separava caduna de las partidas en tenent en compte los aspèctes planetaris. Aital, per exemple, la sal èra purificada amb de fuòc de fusion, e lo mercuri e lo sofre, amb de destillacions. Un còp finalizat lo procès de la separacion, se tornavan jónher per formar tornarmai la substància iniciala. La diferéncia consistissiá en çò que, desenant, la substància possedissiá cèrtas proprietats e, alavetz, aquerissiá tanben cèrts poders.
Practicada en Mesopotamia, l’anciana Egipte, Pèrsia, Índia, China, Grècia, Roma e l’Empèri Islamic, pendent l’Edat Mejana aguèt una preséncia especiala en Occitània. Foguèt acceptada inicialament per la filosofia crestiana, gràcias al monge occitan del sègle X, Gerbèrt d’Orlhac, que pus tard vendriá lo Papa Silvèstre IId.
Puèi, al sègle XII, Adelard de Bath incorporèt d’ensenhaments addicionals, e ne faguèt de teorias en tot afirmar que la matèria podiá pas èsser destrucha. E foguèt tanben dins aquel periòde de temps qu’un benedictin, Ansèlm de Canterbury, diguèt que la fe deviá precedir la rason, en creant aital la basa d’una posteriora explosion filosofica que permetriá a Pèire Abelard de preparar los fondaments per l’acceptacion de la pensada aristotelica. Es a partir d’aquel moment que l’alquimia medievala s’encarguèt d’explorar de concèptes nòus de consciéncia esperitala.
Puèi, Robèrt Grosseteste reprenguèt los metòdes d’analisi de Pèire Abelard, en tot venir un dels pionièrs de la teoria scientifica, amb la ferma intencion de bastir un pont entre la pensada platonica e l’aristotelica. Pus tard, Albèrt lo Grand e Tomàs d’Aquin contunhèron d’estudiar Aristòtel e trabalhèron per la reconciliacion entre la filosofia e lo cristianisme. Mas es Roger Bacon qu’òm considèra l’alquimista per excelléncia de l’Euròpa medievala. Qualques unes considèran qu’el es lo vertadièr autor del Manuscrit de Voynich. Son òbra foguèt per l’alquimia çò que la de Galilèu foguèt per l’astronomia e la fisica.
E mai s’a la fin del sègle XIII l’alquimia èra un sistèma de cresenças pro estructurat e los alquimistas èran plenament convencuts que los procèsses afectant los minerals e d’autras substàncias podián aver un efièch sul còrs e sus l’arma umana, dins l’an 1295, la legislacion dels franciscans enebiguèt d’escriure, de legir e quitament de possedir de libres d’alquimia. Fins a l’an 1317, quand lo papa Joan XXII enebiguèt la practica de l’alquimia a totes los membres de la glèisa.
Totun, aquela enebicion seguissiá una estrategia estrictament politica. Sembla que, dempuèi longtemps, la monarquia francesa utilizava de procèsses d’alquimia per emetre de monedas falsas. De fach, del temps de Felip IV, l’evesque de Pàmias, Bernat Saisset, l’acusèt publicament. Serviguèron pas a res tanpauc los planhs dels senhors d’Occitània. Es aital que, fin finala, eles decidiguèron de far la meteissa causa e comencèron d’utilizar l’alquimia amb la meteissa tòca. Qualque temps puei, Felip V de França, en tot ensajar de contrarotlar la situacion, decidiguèt de s’apelar del Papa, qu’ordenèt un debat en Avinhon sus la veracitat de la sciéncia alquimica.
Lo resultat foguèt la senténcia De crimine falsi, que definiguèt l’alquimia coma una cresença erronèa. Pasmens, se condemnèt pas l’alquimia e se la metèt pas tanpauc a disposicion dels tribunals de l’Inquisicion. Mas aquela senténcia significava que, a partir d’aquel moment, lo rei de França aviá lo contraròtle absolut de l’emission de la moneda dins lo territòri occitan.
Mas l’alquimia contunhèt fins al començament de la Renaissença amb Paracèls, que li saupèt donar un apròchi sul còrs uman, convencut qu’èra del besonh manténer cèrts equilibris entre los minerals e l’eventuala garison de qualques malautiás a travèrs de l’alquimia. Es aital que venguèt lo pionièr per utilizar de compausats quimics e minerals en medecina.
Ça que la, pendent los sègles posteriors, l’alquimia perdèt de mai en mai son importància. Exclusa dels estudis universitaris, los scientifics quitèron de recercar e se comencèt de la considerar coma un simbòl de charlatanariá e de supersticion. La meteissa causa se passèt dins lo domeni esperital, ont sonque qualques unes avián contunhat la recèrca amb rigor, coma es lo cas del psiquiatre e fondador de l’escòla de la psicologia analitica, Gustav Jung, qu’afirmèt al sègle XX que l’alquimia, en realitat, es lo pont entre lo passat e lo nòstre subconscient.
Totun, l’alquimia foguèt una de las principalas precursoras de las sciéncias modèrnas, e fòrça substàncias, instruments e metòdes contunhan de s’utilizar a l’ora d’ara en de procèsses quimics e metallurgics. Tocant lo camp esperital, l’afar es fòrça mai controvertit, amb tot plen d’opcions diferentas. Pasmens, ara, coma alavetz, per un ben o per un mal, contunha d’èsser l’energia de las nòstras emocions, la sola capabla de transformar l’arma e de fargar, jorn per jorn, lo nòstre pròpri destin.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Los alquimistas basavan lor sciéncia sus un Univèrs compausat de quatre elements: la tèrra, l’aire, lo fuòc e l’aiga. Amb eles èra possible de preparar un cinquen element que possedissiá la poténcia dels quatre, mas dins son expression e equilibri maximals. Segon çò qu’afirmavan, tota substància se compausava de tres partidas: lo mercuri, lo sofre e la sal, que correspondián a l’esperit, a l’arma e al còrs.
A travèrs de diferentas operacions, se separava caduna de las partidas en tenent en compte los aspèctes planetaris. Aital, per exemple, la sal èra purificada amb de fuòc de fusion, e lo mercuri e lo sofre, amb de destillacions. Un còp finalizat lo procès de la separacion, se tornavan jónher per formar tornarmai la substància iniciala. La diferéncia consistissiá en çò que, desenant, la substància possedissiá cèrtas proprietats e, alavetz, aquerissiá tanben cèrts poders.
Practicada en Mesopotamia, l’anciana Egipte, Pèrsia, Índia, China, Grècia, Roma e l’Empèri Islamic, pendent l’Edat Mejana aguèt una preséncia especiala en Occitània. Foguèt acceptada inicialament per la filosofia crestiana, gràcias al monge occitan del sègle X, Gerbèrt d’Orlhac, que pus tard vendriá lo Papa Silvèstre IId.
Puèi, al sègle XII, Adelard de Bath incorporèt d’ensenhaments addicionals, e ne faguèt de teorias en tot afirmar que la matèria podiá pas èsser destrucha. E foguèt tanben dins aquel periòde de temps qu’un benedictin, Ansèlm de Canterbury, diguèt que la fe deviá precedir la rason, en creant aital la basa d’una posteriora explosion filosofica que permetriá a Pèire Abelard de preparar los fondaments per l’acceptacion de la pensada aristotelica. Es a partir d’aquel moment que l’alquimia medievala s’encarguèt d’explorar de concèptes nòus de consciéncia esperitala.
Puèi, Robèrt Grosseteste reprenguèt los metòdes d’analisi de Pèire Abelard, en tot venir un dels pionièrs de la teoria scientifica, amb la ferma intencion de bastir un pont entre la pensada platonica e l’aristotelica. Pus tard, Albèrt lo Grand e Tomàs d’Aquin contunhèron d’estudiar Aristòtel e trabalhèron per la reconciliacion entre la filosofia e lo cristianisme. Mas es Roger Bacon qu’òm considèra l’alquimista per excelléncia de l’Euròpa medievala. Qualques unes considèran qu’el es lo vertadièr autor del Manuscrit de Voynich. Son òbra foguèt per l’alquimia çò que la de Galilèu foguèt per l’astronomia e la fisica.
E mai s’a la fin del sègle XIII l’alquimia èra un sistèma de cresenças pro estructurat e los alquimistas èran plenament convencuts que los procèsses afectant los minerals e d’autras substàncias podián aver un efièch sul còrs e sus l’arma umana, dins l’an 1295, la legislacion dels franciscans enebiguèt d’escriure, de legir e quitament de possedir de libres d’alquimia. Fins a l’an 1317, quand lo papa Joan XXII enebiguèt la practica de l’alquimia a totes los membres de la glèisa.
Totun, aquela enebicion seguissiá una estrategia estrictament politica. Sembla que, dempuèi longtemps, la monarquia francesa utilizava de procèsses d’alquimia per emetre de monedas falsas. De fach, del temps de Felip IV, l’evesque de Pàmias, Bernat Saisset, l’acusèt publicament. Serviguèron pas a res tanpauc los planhs dels senhors d’Occitània. Es aital que, fin finala, eles decidiguèron de far la meteissa causa e comencèron d’utilizar l’alquimia amb la meteissa tòca. Qualque temps puei, Felip V de França, en tot ensajar de contrarotlar la situacion, decidiguèt de s’apelar del Papa, qu’ordenèt un debat en Avinhon sus la veracitat de la sciéncia alquimica.
Lo resultat foguèt la senténcia De crimine falsi, que definiguèt l’alquimia coma una cresença erronèa. Pasmens, se condemnèt pas l’alquimia e se la metèt pas tanpauc a disposicion dels tribunals de l’Inquisicion. Mas aquela senténcia significava que, a partir d’aquel moment, lo rei de França aviá lo contraròtle absolut de l’emission de la moneda dins lo territòri occitan.
Mas l’alquimia contunhèt fins al començament de la Renaissença amb Paracèls, que li saupèt donar un apròchi sul còrs uman, convencut qu’èra del besonh manténer cèrts equilibris entre los minerals e l’eventuala garison de qualques malautiás a travèrs de l’alquimia. Es aital que venguèt lo pionièr per utilizar de compausats quimics e minerals en medecina.
Ça que la, pendent los sègles posteriors, l’alquimia perdèt de mai en mai son importància. Exclusa dels estudis universitaris, los scientifics quitèron de recercar e se comencèt de la considerar coma un simbòl de charlatanariá e de supersticion. La meteissa causa se passèt dins lo domeni esperital, ont sonque qualques unes avián contunhat la recèrca amb rigor, coma es lo cas del psiquiatre e fondador de l’escòla de la psicologia analitica, Gustav Jung, qu’afirmèt al sègle XX que l’alquimia, en realitat, es lo pont entre lo passat e lo nòstre subconscient.
Totun, l’alquimia foguèt una de las principalas precursoras de las sciéncias modèrnas, e fòrça substàncias, instruments e metòdes contunhan de s’utilizar a l’ora d’ara en de procèsses quimics e metallurgics. Tocant lo camp esperital, l’afar es fòrça mai controvertit, amb tot plen d’opcions diferentas. Pasmens, ara, coma alavetz, per un ben o per un mal, contunha d’èsser l’energia de las nòstras emocions, la sola capabla de transformar l’arma e de fargar, jorn per jorn, lo nòstre pròpri destin.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
L'alquimia tòrna emben Jacques Grimault que trobaretz sur internet en tapan son nom o ben sur Nuréa TV.
Mas chas ilh l'occitania exista pas ni la Franca dau sud e l'istòria de Franca commença emben los trovaires qu'aurian ensenhats los trobadors.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari