Dempuèi la nuèch dels tempses, après l’ivèrn, las nèus despareissián e la temperatura cauda revestissiá los arbres amb de fuèlhas verdas, e entapissava lo sòl amb de flors, qu’entre elas fòrça s’utilizavan per far de remèdis medicinals.
Segon la tradicion, lo melhor moment per recollectar lo mèl dels abelhièrs èra la primièra luna plena de junh. Amb aquel mèl preparavan una bevenda magica que servissián dins lo mes seguent pendent los maridatges per favorizar als parelhs l’amor e ne garentir la fegonditat.
Mai que mai, dins las culturas nordicas, èra costuma que los nòvis beguèsson pendent la nòça e la primièra luna “l’idromèl”, en memòria d’Odin, lo paire de totes los dieus nordics. Son consum s’estendèt tanben a d’autras culturas. Aquela benvenda se coneissiá a l’epòca de la Grècia classica amb lo nom de melikraton e los romans la prenián barrejada amb de vin, e la nomenèron aqua mulsum.
Abans l’èra crestiana, pendent la nuèch del 21 de junh, dins l’emisfèri nòrd se celebrava tanben la fèsta de Litha. Pendent aquela nuèch, èra de tradicion d’acampar de flors e de plantas amb la cresença que possedissián de poders de garison. En mai d’aquò, abravan de fuòcs après lo solelh tremont per far fugir los esperits malignes. La fèsta de Litha es precedida per la fèsta de la divessa Beltane, que marca lo solstici d’estiu dins la tradicion cèlta, e es seguida per la fèsta de Lughnasadh, o nòças del dieu Lug, lo 1r d’agost.
Dempuèi, cada an, dins l’emisfèri nòrd, quand lo Solelh passa pel Tropic del Càncer, se produtz lo solstici d’estiu que marca l’inici de la sason estivala. En seguissent aquela tradicion, encara a l’ora d’ara, dins lo meteis emisfèri, lo mes de junh contunha d’èsser lo preferit per las nòças e possiblament lo tèrme conegut coma luna de mèl auriá sas originas dins aquela tradicion.
Segon l’opinion de qualques antropològs, lo solstici e sas celebracions son presents dempuèi los tempses del Neolitic e, a l’ora d’ara, se contunha de lo considerar coma una de las celebracions mai importantas de l’an dins las culturas del nòrd d’Euròpa, o dins qualques vals d’Occitània coma se passa amb la Cremada del Taro dins lo vilatge d’Arties (Val d’Aran), que se celèbra la nuèch del 23 de junh; aquí los jovents sautan sus lo pètge d’un avet cremant e puèi menan lo pètge per carrièras dins un ambient de musica e d’aclamacions. Segon la cresença populara, lo vilatge demòra purificat e los esperits marrits son alonhats de l’endrech.
An après an, en Euròpa, pendent aqueles jorns, se celèbra un fum de tradicions ancestralas. Pasmens, lo darrièr còp que coïncidiguèron la Luna plena e lo solstici d’estiu foguèt en 1948. Per azard, ongan an coïncidit tanben las doas circonstàncias.
Alavetz, mentre que cadun de nosautres espèra l’avenir que los astres li ofrisson per aqueste estiu, pendent aquela magica nuèch, qualques unes, mentre qu’aurem observat la Luna près de Mart e de Saturne, benlèu aurem pas pogut evitar de desligar qualqu’un dels ribans que ligan los remembres a la nòstra pèl; e aurem invocat Litha per que nos concedisca la divina gràcia d’obténer los potons pantaisats amb la sabor del desir e del mèl.
Amb mos melhors desirs… Aürós solstici d’estiu!
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Segon la tradicion, lo melhor moment per recollectar lo mèl dels abelhièrs èra la primièra luna plena de junh. Amb aquel mèl preparavan una bevenda magica que servissián dins lo mes seguent pendent los maridatges per favorizar als parelhs l’amor e ne garentir la fegonditat.
Mai que mai, dins las culturas nordicas, èra costuma que los nòvis beguèsson pendent la nòça e la primièra luna “l’idromèl”, en memòria d’Odin, lo paire de totes los dieus nordics. Son consum s’estendèt tanben a d’autras culturas. Aquela benvenda se coneissiá a l’epòca de la Grècia classica amb lo nom de melikraton e los romans la prenián barrejada amb de vin, e la nomenèron aqua mulsum.
Abans l’èra crestiana, pendent la nuèch del 21 de junh, dins l’emisfèri nòrd se celebrava tanben la fèsta de Litha. Pendent aquela nuèch, èra de tradicion d’acampar de flors e de plantas amb la cresença que possedissián de poders de garison. En mai d’aquò, abravan de fuòcs après lo solelh tremont per far fugir los esperits malignes. La fèsta de Litha es precedida per la fèsta de la divessa Beltane, que marca lo solstici d’estiu dins la tradicion cèlta, e es seguida per la fèsta de Lughnasadh, o nòças del dieu Lug, lo 1r d’agost.
Dempuèi, cada an, dins l’emisfèri nòrd, quand lo Solelh passa pel Tropic del Càncer, se produtz lo solstici d’estiu que marca l’inici de la sason estivala. En seguissent aquela tradicion, encara a l’ora d’ara, dins lo meteis emisfèri, lo mes de junh contunha d’èsser lo preferit per las nòças e possiblament lo tèrme conegut coma luna de mèl auriá sas originas dins aquela tradicion.
Segon l’opinion de qualques antropològs, lo solstici e sas celebracions son presents dempuèi los tempses del Neolitic e, a l’ora d’ara, se contunha de lo considerar coma una de las celebracions mai importantas de l’an dins las culturas del nòrd d’Euròpa, o dins qualques vals d’Occitània coma se passa amb la Cremada del Taro dins lo vilatge d’Arties (Val d’Aran), que se celèbra la nuèch del 23 de junh; aquí los jovents sautan sus lo pètge d’un avet cremant e puèi menan lo pètge per carrièras dins un ambient de musica e d’aclamacions. Segon la cresença populara, lo vilatge demòra purificat e los esperits marrits son alonhats de l’endrech.
An après an, en Euròpa, pendent aqueles jorns, se celèbra un fum de tradicions ancestralas. Pasmens, lo darrièr còp que coïncidiguèron la Luna plena e lo solstici d’estiu foguèt en 1948. Per azard, ongan an coïncidit tanben las doas circonstàncias.
Alavetz, mentre que cadun de nosautres espèra l’avenir que los astres li ofrisson per aqueste estiu, pendent aquela magica nuèch, qualques unes, mentre qu’aurem observat la Luna près de Mart e de Saturne, benlèu aurem pas pogut evitar de desligar qualqu’un dels ribans que ligan los remembres a la nòstra pèl; e aurem invocat Litha per que nos concedisca la divina gràcia d’obténer los potons pantaisats amb la sabor del desir e del mèl.
Amb mos melhors desirs… Aürós solstici d’estiu!
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Enguan an coïncidit eth solstici d'estiu damb lua plea peth prumèr còp es 67 ans
Eth fenomèn non se tornarà a produsir enquiath 2062.
Un plaser tornar mai de legir la Griselda dins son occitan de tria.
Òsca! Ara son las pendulas a l'ora..
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari