Los ostals d'edicion de Catalonha an totjorn agut un interès notable a publicar d'òbras occitanas reviradas al catalan. S'agís d'una tradicion plan anciana: Frederic Mistral publiquèt “Mirèlha” l’an 1859 e cinc ans après, l'an 1864, aquel libre era ja publicat en catalan. Mas aquestas darrièras annadas, assistissèm a una cèrta eclosion de las edicions de literatura occitana, fach que demòstra que i a un cèrt interès de la part del public legeire de Catalonha per la literatura facha en Occitània.

L’ostal d'edicion Galerada es lo qu'a publicat recentament mai de libres occitans. La darrièra òbra qu'a publicada es La gitana de Josèp d’Arbaud (La caraco en version originala) e la precedenta, del meteis autor, foguèt La bèstia del Vacarès (en version occitana es La bèstia dau Vacarés). Cal remarcar que Galerada a publicat tanben, en dos volums, lo Verd paradís de Max Roqueta, que comprenon, a la fin, las versions originalas en lenga occitana. Los dos libres son estats revirats magestralament per Jaume Figueras e permeton al public catalan de conéisser un dels grands escrivans occitans. Dins aquel sens, l’escrivan e critic literari rosselhonés Joan Daniel Bezsonoff se felicitèt per la publicacion de la version catalana de Verd paradís dins lo jornal espanhòl El País e afirmava que “ara totes los catalans poiràn percórrer aquel mond perdut, una Mequinensa occitana assassinada pel jacobinisme e l’autoasirança dels quites occitans”.

Segon Joan Maluquer, director de Galerada, “malgrat que i aja una predisposicion naturala dels catalans cap a la lenga e la literatura occitana, la nòstra motivacion es estrictament literària”. Malgrat que l’editor admeta que la responsa del public catalan “es encara modèsta”, es plan convencut que “lo nòstre trabalh donarà fruch a long tèrme perque avèm una bona recepcion de la part de la critica e de legeires fisèls que mercejan los racontes qu'editam”. Es per aquò que Maluquer anóncia que la siá entrepresa a previst de publicar mai d'obratges d’autors occitans, entre d'autres de Bernat Manciet, de Robèrt Lafont, de Joan Bodon e d'Ives Roqueta.

De son costat, lo renovelat ostal d'edicion Club Editor aviá ja publicat, fa qualques decènnis, de libres d’autors occitans. Ara n’a fach qualques redicions qu'an recebut de criticas plan bonas e un cèrt resson comercial. Es lo cas de El garrell de Loís Delluc (intitulat originalment Tibal lo Garrèl) e de Catoia l’enfarinat de Joan Bodon (Lo libre de Catòia en version occitana).

Fin finala, lo pichòt ostal d'edicion Adesiara publiquèt l’an passat los famoses Contes de Provença de Josèp Romanilha (originalment intitulats Li conti provençau), qu'obtenguèron tanben de criticas literàrias reconeissentas dins los mèdias catalans. Aquel recuèlh de contes es estat revirat per Manèl Zabala, e permet de conéisser melhor un autor, considerat poèta per qualques unes, qu'escriguèt tanben una pròsa fòrt interessanta. Pauc de mond sabon, encara al jorn d'uèi, que Romanilha foguèt lo descobreire de Frederic Mistral e la persona que l'encoratgèt a escriure.

Malgrat aquesta produccion notabla, lo traductor Jaume Figueras es prudent e considèra que demest los catalans “la coneissença de la tradicion literària occitana contemporanèa es infima, mai enlà de la difusa nebulosa qu'encara acompanha lo nom de Mistral, e a pena ara s’i començan a associar d’autres noms, coma Joan Bodon o Max Roqueta”. Segons son vejaire, “sèm pas al començament del començament, aquò es vertat, mas cresi pas que siagam passats del primièr pompidor; demòran encara un fum d'estanças per pujar”.