May vendrà desenant la segonda femna primièra ministra del Reialme Unit. Per conéisser lo perfil de la nòva cap britanica, reprodusèm en seguida una adaptacion en occitan de l’analisi qu’a facha lo jornal catalan Vilaweb.

Theresa May es nomenada uèi primièra ministra del Reialme Unit en tot venir la segonda femna que ten aquela carga. Las analogias amb Margaret Thatcher son inevitablas, e mai se son sovent erronèas. D’esperit liberal, mas pas brica una “dama de fèrre”, lo Financial Times la preferís comparar amb Angela Merkel en afirmant qu’es “una politiciana sens ideologia que fa son trabalh”. Sa manca de clarvesença per preveire los eveniments, e de volontat d’acceptar las reformas grandas, es compensada per sa vertut per la gestion, quicòm de necite en plena negociacion del Brexit. “Se lo cèl tomba suls nòstres caps, as la sensacion qu’ela saupriá çò que cal far”, çò escriu lo jornalista de The Guardian Gaby Hinsliff.
 
May èra per lo remain, mas aquò es pas estat un problèma, tot al contrari. Pendent la campanha fugiguèt los mèdias e al Reialme Unit asseguran qu'es precisament aquò çò que l’a menada a Downing Street. Las grandas figuras del referendum —David Cameron, Boris Johnson o Nigel Farange— an desaparegut de la mapa politica. Totun, dimenge, après aprene que serà la nòva cap del partit conservator, ela afirmèt que se fariá manco pas un pas endarrièr: “Pòdi pas èsser mai clara. Brexit vòl dire Brexit”.
 
May es pas solament la capacitat de la gestion, lo sieu perfil politic ten tanben un fòrt compausant de resisténcia. Dempuèi 2010 a tengut la carga de ministra de l’interior, un dels ministèris mai complicats de quin executiu que siá. De fach, abans èsser nomenada, lo ministèri de l’interior èra una maquina de cremar los caps politics: los sieus davancièrs duravan pas mai de tres ans. May a tengut lo portafuèlha de ministra mai de sièis ans, e fin finala a renonciat, mas per venir primièra ministra.
 
La connexion amb los votants es una autra de sas vertuts. En octòbre de 2002, lo partit conservador passava per un moment bas: lo partit trabalhista de Tony Blair, Gordon Brown e la tresena via, èran un rival politic invencible. May, dins una conferéncia, soslinhèt dirèctament los problèmas e las misèrias dels conservators: “I a fòrça causas per far dins lo nòstre partit. Avèm una basa tròp estrecha, e mai a respècte dels simpatizants. Sabètz cossí nos dison fòrça mond? Lo partit repugnant”. L’expression faguèt furor demest sos enemics. Degun li faguèt pas cas e los conservators tornèron pas al govèrn fins a 2010.
 
De tot biais, son curriculum es pas solament tot plen de qualitats. La siá politica anti-immigratòria es una de sas grandas tacas. En 2012 entravèt lo regropament familial dels immigrants legals. Lo temps d’espèra per beneficiar d’aquel drech passèt de dos a cinc ans e los critèris economics s'endurziguèron. D’en primièr, dos ans abans, aviá promés de reduire l'immigracion legala jos las 100 000 personas, promesa que foguèt incapabla de complir. En mai d’aquò, pendent sa gestion al Ministèri de l’Interior aguèron luòc divèrsas deportacions polemicas. Per ne mençonar solament un afar: Jackie Nanyonjo, ciutadana ogandesa, foguèt deportada al sieu país d’origina ont foguèt assassinada per èsser lesbiana.
 
May vendrà aqueste dimècres la nòva primièra ministra del Reialme Unit. Cèrtament a pas la legitimitat d’èsser estada elegida per la carga, çò qu’es pas quicòm de nòu —Gordon Brown arribèt tanben de rebucada a Downing Street—, mas la capacitat del partit conservator per trobar un substitut a David Cameron es estada gaireben instantanèa; mens d’un mes. Mentretant, lo sieu rival, lo partit trabalhista, viu una autentica guèrra intèrna. Lo sieu cap, Jeremy Corbyn, a lo sosten de las basas, mas s’afronta a una mena de còp d’estat de part de l’elèit labour. Lo considèran tròp esquerrista per ganhar d'eleccions.
 
Theresa May es pas una “dama de fèrre”, mas o poiriá semblar s'a pas d’oposicion.