Après lo massacre de Besièrs, considerat coma un còp de fòrça per instaurar la terror sus la populacion occitana e evitar la resisténcia, totes los fòrts e borgs de Lengadòc capitulèron un après l’autre.
Lo 1r d’agost de 1209, los crosats arribèron a Carcassona, defenduda per Raimon Rogièr Trencavèl, un jove vescomte qu’èra vengut orfanèl fòrça lèu e que, après la mòrt de son paire e per la volontat exprèssa d’el, demorèt jos la tutèla de Bertrand de Saissac, un vassal e cultivat nòble occitan que s'èra convertit a la fe catara e foguèt protagonista de qualque episòdi discutit coma lo que se passèt après la mòrt de l’abat Ponç Amièl (que li succediguèt Bernat de Sant Ferreòl, desfavorable als catars), quand prenguèt per la fòrça l’abadiá, desenterrèt lo cadavre de l’ancian abat e davant el faguèt elegir un autre abat.
Lo 3 d’agost, l’armada crosada lancèt l’assaut sus Carcassona. Après qualques afrontaments durs, en quinze jorns, a causa de la calor e la manca d’aiga comencèron de morir los enfants e los malauts. Aquela situacion, qu’empejorava cada jorn, daissèt pas cap d’autra causida al jove vescomte que la de començar las negociacions amb los crosats. Apelèt a l’intervencion del rei Pèire II d’Aragon, que cavalquèt fins a la vila en sollicitant de condicions de patz acceptablas. Ça que la, Arnaud Amalric impausèt sas condicions e autorizèt pas que Ramon Rogièr e dotze companhs quitèsson la vila. Lo jove vescomte volguèt pas acceptar aquelas condicions e lo sèti tornèt començar.
Mas la situacion venguèt insuportabla e, fin finala, Ramon Rogièr Trencavèl acceptèt las garentias per sortir negociar la reddicion. Dins sa proposicion se trobava que se respectèsse sa vida e que se liberèsse totes los ciutadans en escambi del liurament de Carcassona. Fin finala, los crosats acceptèron aquelas condicions e se decidiguèt lo liurament de la vila.
Pasmens, après aver acceptadas las condicions de la reddicion e liurada la vila, lo legat papal Arnaud Amalric e Simon de Montfòrt compliguèron pas los acòrdis. Après detenir Ramon Rogièr Trencavèl dins lo campament, l’embarrèron posteriorament dins la preson de son pròpri castèl, en lo despolhant de totes sos títols e bens. Puèi, pendent lo mes de novembre, lo jove vescomte moriguèt inesperadament, probablament de disenteria. Pasmens, totes sabián qu’èra estat empoisonat possiblament per òrdre de Simon de Montfòrt, que venguèt lo nòu vescomte de Carcassona.
Refortit dins son cargue de cap dels crosats, e malgrat aver d’òrdres estrictes de Roma d’atemptar pas contra la vida dels abitants de las vilas, Montfòrt entrepren la conquista de Montreal, Preissa, Fanjaus, Montlaur de Danha, Bram que tomban sistematicament sus son passatge. Tocant la darrièra vila, se provòca tornarmai la terror psicologica demest la populacion, quand se fan presonièrs 100 abitants que, après lor trencar lo nas, lor talhan tanben las aurelhas e lo pòt superior. Après, lor arrancan los uèlhs a totes, levat un d’eles, que li daissan pas qu’un uèlh per que pòsca guidar los autres devèrs lo Castèl de Cabaret.
Lo cronicaire francés oficial dels crosats, Vaux de Cernay, ditz textualament: “Lo comte Simon de Montfòrt prenguèt aquela iniciativa, pas pr’amor que foguèsse afogat e li agradèsson aquelas mutilacions, mas pr’amor que sos adversaris avián pres la meteissa iniciativa abans”. Pasmens, las recèrcas dins las documents de l’epòca, quitament de l’Inquisicion, fan pas referéncia qu’a dos cases de mutilacion subits per de crosats.
Sens cap de dobte, s’agís d’un autre dels episòdis lamentables de l’istòria. Mas, segon çò que conta la legenda, lo jove vescomte, en essent dins son donjon, abans morir, aguèt un sòmi: recebiá la vesita d’una misteriosa dòna que li comuniquèt que lo sieu esfòrç èra pas estat inutil e que lo sieu sòmi de libertat, vendriá realitat un jorn, e qu’el seriá remembrat coma un eròi legendari.
Legenda o azard, en quin cas que siá, sembla que coïncidís Ramon Rogièr de Trencavèl amb lo mitic personatge del poèma epic medieval de Parzival, en occitan Parsaval, que son autor es lo trobador alemand Wolfram von Eschenbach e qu’inspirèt lo compositor Richard Wagner per sa celèbra opèra Parsifal. Aquela teoria es estada confirmada tanben per d’autres autors coma es lo cas d’Otto Rahn, dins sa Crosada contra lo Grasal, Peter Berling, dins Los filhs del Grasal, Jean Blum, dins Mistèri e messatge dels catars e Joaquín Javaloys, dins son roman istoric Ieu, Parsifal: lo mitic cavalièr del Grasal. A l’entorn d’aquel sicut se debat tanben dins lo recent e interessant roman Òc.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Lo 1r d’agost de 1209, los crosats arribèron a Carcassona, defenduda per Raimon Rogièr Trencavèl, un jove vescomte qu’èra vengut orfanèl fòrça lèu e que, après la mòrt de son paire e per la volontat exprèssa d’el, demorèt jos la tutèla de Bertrand de Saissac, un vassal e cultivat nòble occitan que s'èra convertit a la fe catara e foguèt protagonista de qualque episòdi discutit coma lo que se passèt après la mòrt de l’abat Ponç Amièl (que li succediguèt Bernat de Sant Ferreòl, desfavorable als catars), quand prenguèt per la fòrça l’abadiá, desenterrèt lo cadavre de l’ancian abat e davant el faguèt elegir un autre abat.
Lo 3 d’agost, l’armada crosada lancèt l’assaut sus Carcassona. Après qualques afrontaments durs, en quinze jorns, a causa de la calor e la manca d’aiga comencèron de morir los enfants e los malauts. Aquela situacion, qu’empejorava cada jorn, daissèt pas cap d’autra causida al jove vescomte que la de començar las negociacions amb los crosats. Apelèt a l’intervencion del rei Pèire II d’Aragon, que cavalquèt fins a la vila en sollicitant de condicions de patz acceptablas. Ça que la, Arnaud Amalric impausèt sas condicions e autorizèt pas que Ramon Rogièr e dotze companhs quitèsson la vila. Lo jove vescomte volguèt pas acceptar aquelas condicions e lo sèti tornèt començar.
Mas la situacion venguèt insuportabla e, fin finala, Ramon Rogièr Trencavèl acceptèt las garentias per sortir negociar la reddicion. Dins sa proposicion se trobava que se respectèsse sa vida e que se liberèsse totes los ciutadans en escambi del liurament de Carcassona. Fin finala, los crosats acceptèron aquelas condicions e se decidiguèt lo liurament de la vila.
Pasmens, après aver acceptadas las condicions de la reddicion e liurada la vila, lo legat papal Arnaud Amalric e Simon de Montfòrt compliguèron pas los acòrdis. Après detenir Ramon Rogièr Trencavèl dins lo campament, l’embarrèron posteriorament dins la preson de son pròpri castèl, en lo despolhant de totes sos títols e bens. Puèi, pendent lo mes de novembre, lo jove vescomte moriguèt inesperadament, probablament de disenteria. Pasmens, totes sabián qu’èra estat empoisonat possiblament per òrdre de Simon de Montfòrt, que venguèt lo nòu vescomte de Carcassona.
Refortit dins son cargue de cap dels crosats, e malgrat aver d’òrdres estrictes de Roma d’atemptar pas contra la vida dels abitants de las vilas, Montfòrt entrepren la conquista de Montreal, Preissa, Fanjaus, Montlaur de Danha, Bram que tomban sistematicament sus son passatge. Tocant la darrièra vila, se provòca tornarmai la terror psicologica demest la populacion, quand se fan presonièrs 100 abitants que, après lor trencar lo nas, lor talhan tanben las aurelhas e lo pòt superior. Après, lor arrancan los uèlhs a totes, levat un d’eles, que li daissan pas qu’un uèlh per que pòsca guidar los autres devèrs lo Castèl de Cabaret.
Lo cronicaire francés oficial dels crosats, Vaux de Cernay, ditz textualament: “Lo comte Simon de Montfòrt prenguèt aquela iniciativa, pas pr’amor que foguèsse afogat e li agradèsson aquelas mutilacions, mas pr’amor que sos adversaris avián pres la meteissa iniciativa abans”. Pasmens, las recèrcas dins las documents de l’epòca, quitament de l’Inquisicion, fan pas referéncia qu’a dos cases de mutilacion subits per de crosats.
Sens cap de dobte, s’agís d’un autre dels episòdis lamentables de l’istòria. Mas, segon çò que conta la legenda, lo jove vescomte, en essent dins son donjon, abans morir, aguèt un sòmi: recebiá la vesita d’una misteriosa dòna que li comuniquèt que lo sieu esfòrç èra pas estat inutil e que lo sieu sòmi de libertat, vendriá realitat un jorn, e qu’el seriá remembrat coma un eròi legendari.
Legenda o azard, en quin cas que siá, sembla que coïncidís Ramon Rogièr de Trencavèl amb lo mitic personatge del poèma epic medieval de Parzival, en occitan Parsaval, que son autor es lo trobador alemand Wolfram von Eschenbach e qu’inspirèt lo compositor Richard Wagner per sa celèbra opèra Parsifal. Aquela teoria es estada confirmada tanben per d’autres autors coma es lo cas d’Otto Rahn, dins sa Crosada contra lo Grasal, Peter Berling, dins Los filhs del Grasal, Jean Blum, dins Mistèri e messatge dels catars e Joaquín Javaloys, dins son roman istoric Ieu, Parsifal: lo mitic cavalièr del Grasal. A l’entorn d’aquel sicut se debat tanben dins lo recent e interessant roman Òc.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc que fa promocion d’Occitània, de sa lenga, de sa cultura e de son istòria pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Torni dire çò qu'escriguèri ja la setmana passada : duscas a sa designacion coma vescomte novèl de Carcassona, Simon de Montfòrt es pas qu'un crosat demets los autres. Es pas el que comanda (lo comte de Nevers ten la primièra plaça). Dire « Arnau Amalric e Simon de Montfòrt compliguèron pas los acòrdis » reverta pas la vertat completa perque èra pas a Montfòrt d'o complir. Çò mème per lo « possible » empoisonament, qu'es aquò qu'autoriza de pensar qu'es un òrdre de Monfòrt ?
Enfin lo fach de venir vescomte de Carcassona disètz qu'aquò lo « refort[ís] dins son cargue de cap dels crosats » ; non, aquò l'instituís dins aquel cargue. Es a partir d'aquí que Montfòrt deven « legalament » lo cap del país e que donc i pòt menar las accions que vòl per obtenir la somission de sos vassals e de la populacion, tanplan coma la caça als eretges.
Sabi plan que Monfòrt venguèt dempuèi lo simbòl del mal e de la crudeltat (i es per quicòm), mas li cal pas balhar aquesta plaça abans que se la conquiste.
Aprèp, las legendas, …
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari