La seguida del referendum sus l’independéncia de Quebèc de 1995 foguèt complicada. Après la sarrada desfacha dels independentistas qu’obtenguèron lo 49,42% dels vòtes fàcia als unionistas que ne recebèron lo 50,58%, arribèron d’iniciativas legalas e de contestacions dels resultats. D’un costat, l’estat federal canadian aprovèt la Clarity Act (Lei sus la clartat referendària) en junh del 2000 per establir los mecanismes de negociacion per convocar de referendums d’independéncia dins las províncias. D’un autre costat, l’assemblada quebequesa reagiguèt en aprovant en decembre d’aquel meteis an la Lei 99, que regulava lo drech de secession unilaterala de Quebèc e qu’establissiá lo critèri de 50%+1 dels vòtes per validar l'independéncia.
 
La lei quebequesa foguèt combatuda amb fermetat per d’avocats e de partits de defensa dels dreches dels anglofòns. L’avocat Brent Tyler e lo cap del Partit de l'Egalitat, Keith Henderson, faguèron lor denóncia contra la Lei 99 perque consideravan qu'èra inconstitucionala.
 
Setze ans mai tard, Tyler a pas pus de licéncia d’avocat e lo Partit de l'Egalitat existís pas pus. Ça que la, los dos demandants son estats convocats al jutjament sus la Lei 99. Se jutjarà se la lei respècta los limits constitucionals canadians e l’encastre a prepaus de l’autodeterminacion que l'establiguèt la Lei de la Clartat qualques meses abans d'èsser aprovada. Los qu'an fachas las denóncias dison que cal anullar la lei 99, e mai se lo movement independentista reüssís pas, pr’amor que “vivèm sus la cornissa d’un volcan, que sabèm pas jamai quora intrarà en erupcion”.