Las annadas que Canal+ senhorejava al PSG son a l'origina d'aqueste classic, e de son importància simbolica dins lo fotbòl de l'Estat francés. Per conflar l'audiéncia, per ne far la partida referéncia de la sason, la cadena criptada decidiguèt autanlèu sa creacion de quichar sus l'encontre. En fàcia, Bernard Tapie (alara president del club marselhés) trobèt dins aquela opausicion un biais de motivar sa còla, e de federar la ciutat a l'entorn del club. Ne resultèron de partidas aspras, rufas, semenadas de fautas lajas, de tacles al genolh e de còps de coide. Maites còps, la lucha se perseguiguèt dins las tribunas (en 1989 ja, lo public parisenc se vesiá enebit de desplaçament a Marselha).

 

Mas lo miti, se troba sa font dins la volontat comerciala d'una cadena o dins la politica de comunicacion d'un president, se fortifiquèt solet, pasmens. Sovent amb de partidas a sens unic: lo 4-0 de Marselha a casa, en 1986; lo 3-1 de 1993, après tres dias de fèsta consecutius a la victòria en Copa dels Clubs Campions; mas tanben amb la vinguda triomfala del PSG de Ronaldinho (0-3 al Velodròm, en 2003). Dempuèi 2010 l'OM a tornat prene la man, après longas annadas sens victòria. A la fasa d'anar, al mes de novembre, los marselhés l'emportèron 3-0 (gòls de Remi, Amalfitano e Ayew).

 

Sustot, e encara que los mèdias franceses o presentèssen pas sovent d'aquel biais, lo classic constituís una representacion clara de l'antagonisme Occitània-França. Antagonisme evocat dins la nòstra societat, que mai s'estima d'amagar las culturas e los vejaires en una uniformitat sens legitimitat istorica ni sociologica.  Marselha, capitala simbolica d'una bona part d'Occitània (dins la paraula colectiva francesa, l'accent occitan es nomenat accent marselhés, e tots los trets fantasmats dels occitans s'incarnan en la figura sovent balhada del marselhés, fenhant, brut e messorguièr), s'opausa dimenge al París SG, que pòrta en son quite fanion lo breç de St-Germain, simbòl de la ciutat mairala de Lois XIV. Aquel mateis Rei que dintrèt, en 1660, dins una Marselha en susmauta, per impausar la fòrça reiala sus la volontat d'independéncia dels marselheses. D'aquela istòria, e de la portada culturala del classic, pauc es dit. Mas s'i cal pas enganar pasmens: quand dintran sul terrenh las doas còlas son portadas, sens aquò foguèsse exprimit clarament, per dos païses diferents. Del mateis biais que lo Barça representa Catalonha quand dintra sul camp frent al Real Madrid. 

 

Dimenge, darrièr los jogadors – malurosament pauc conscients d'aquela dimension politica– dos pòbles s'identificaràn a una còla, un pauc mai encara que de costum, segon la vision del monde qu'an, e l'accent occitanizat o non de la lor paraula.