Lo foncionari responsable del pont sul Tibre dins los tempses de l’anciana Roma recebiá lo nom de “Pontifex”. Pasmens, amb lo temps, aquel tèrme s’aplicariá als òmes que fasián partida del conselh religiós de Roma, es a dire del Collègi de Pontifes (Collegium Pontificum), que son autoritat suprèma èra lo “Pontifex maximus”.
En tant que cap religiós de l’Estat Roman, son obligacion principala, entre d’autras, èra èra de velhar sus la Pax deorum —la patz amb los dieus— a travèrs d’una estricta anotacion dels signes divins e tanben de lor interpretacion religiosa dins un libre —los Annales Maximi— que formava una enciclopèdia mistica. En mai de document de referéncia, sa tòca èra de daissar un testimoniatge a las futuras generacions.
Pendent la monarquia romana, aquela carga èra independenta del poder politic e i podián pas accedir que los patricis, çò es los descendents de las trenta cúrias o tribús primitivas. Mas, après lo conflicte entre patricis e plebèus pendent la Republica Romana provocat pels plebèus per aténher l’egalitat politica, provoquèt qu’en l’an 300 abans Crist se promulguèsse la lei nomenada “Lex Ogulni”, que permetiá l’accès dels plebèus a la foncion sacerdotala. Una consequéncia d’aquò foguèt l’aument del nombre de pontifes e l’aparicion de nòvas figuras del sacerdòci, coma es lo cas del RexSacrorum o rei dels rituals sagrats, qu’èra cargat de menar a bon tèrme los rituals e los sacrificis amb los prèires, las verges vestalas, los augures e tanben amb los respectats flamines, eiretièrs de l’anciana mistica e portaires del bufet (flatus), qu’alugava lo fuòc sagrat de l’autar e que son prestigi èra quitament egal al dels pontifes.
Mas i aviá tanben una tièra d’augurs (devins) qu’èran capables de deschifrar de signes que venián dels dieus sens besonh d’èsser consultats prèviament dins los libres. Dins aquel cas, l’augur lo consideravan coma un òme infalhible, e doncas en cap de moment se podiá pas metre en question son autoritat e dins sas mans teniá la facultat d’anullar d’assembladas, de resolucions de magistrats e quitament d’eleccions, sens cap d’autra justificacion qu’aquesta: “Los auspicis èran pas favorables”.
Tanben entre las foncions del pontife suprèm se destacava la de menar a bon tèrme los fasti, es a dire lo calendièr roman. Èra basat sus la Luna, en establissent los idus e las nonas, e s’encargava tanben d’assignar los meses intercalari (per apondre o levar de jorns a l’an). Ça que la, pendent la darrièra estapa de la Republica, aqueles meses s’utilizèron amb de tòcas politicas e se manipulèron per favorir d’amics, d’aliats, etc.. Aquel usatge creissèt fins a venir una practica abituala, de tala sòrta que lo calendièr teniá de retards de fins a quatre meses a respècte de las sasons naturalas de l’an. Fin finala, Juli Cesar decidiguèt de metre fin a aquela absurditat e lo remplacèt pel Calendièr Julian. Dins aquel calendièr s’explica, atanben, los intercalari e los problèmas que produguèt lor manipòla amb de tòcas politicas.
La figura del Pontifex Maximus perdèt de mai en mai son independéncia religiosa pendent la Republica e ganhèt de terren dins l’encastre politic, fins qu’August finiguèsse que l’associèsse amb la figura de l’Emperaire, en justificant aital lo caractèr divin de totas sas accions. Mas la conversion de l’Emperaire Constantin al cristianisme, elevat Religion Oficiala de l’Empèri Roman tre l’Edicte de Milan (313), favoriguèt que, qualques ans pus tard, l’Emperaire Gracian (lo Jove), refusèsse las tradicions paganas e aboliguèsse complètament los privilègis que fins alavetz ne gaudissián los sacerdòts e las preiressas pagans. Après enebir las ceremònias paganas, el refusèt de tenir lo títol de Pontifex Maximus perque lo considerava coma incompatible amb son cristianisme.
Après publicar un decret per lo qual totes los residents devián professar la fe dels evesques de Roma e d’Alexàndria, Gracian reüssiguèt que lo cristianisme foguèsse, pel primièr còp dins l’istòria, la religion dominanta dins tot l’Empèri.
Es aital que Gracian lo Jove venguèt lo darrièr Pontifex Maximus. Desenant, aquela carga la ten lo Pontife Suprèm de la Glèisa Universala, es dire lo Papa, e lo sol signe eiretat dels emperaires romans perdura dins l’emplec de las sabatas rojas.
Ça que la, lo Papa Francés las emplega pas. Es possible que siá a causa de sa conviccion que lo Pontificat deu èsser sens luxe, o es benlèu un simbòl que la Glèisa es dels paures e pels paures, o benlèu correspond simplament a un acte d’umilitat e consideracion cap a son emerit predecessor, Beneset XVI, qu’a l’ora d’ara demòra a Roma.
De tot biais, quita pas d’èsser un gèst positiu d’adaptacion als tempses actuals e d’apròchi dels mai umils. E, en apelant a aquela umilitat amb la volontat d’una sincèra reconciliacion amb l’Occitània istorica, es possible que qualque jorn tanben l’infalhibilitat del Pontife Suprèm de la Glèisa e los bons auguris al Vatican permetan de levar l’excomunicacion del Comte de Tolosa que li arribèt pendent la crosada contra los catars. Mentretant, après rintrar, contunharai de cercar lo veritable sens de las sabatas del Pontife roman delà la vanitat estetica, per aprigondir lo simbolisme pus blos de la fe crestiana, de còps de tan mal comprene per lo comun dels profans.
Griselda Lozano
Aqueste article es adpatat del sit del roman Òc, que fa difusion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
En tant que cap religiós de l’Estat Roman, son obligacion principala, entre d’autras, èra èra de velhar sus la Pax deorum —la patz amb los dieus— a travèrs d’una estricta anotacion dels signes divins e tanben de lor interpretacion religiosa dins un libre —los Annales Maximi— que formava una enciclopèdia mistica. En mai de document de referéncia, sa tòca èra de daissar un testimoniatge a las futuras generacions.
Pendent la monarquia romana, aquela carga èra independenta del poder politic e i podián pas accedir que los patricis, çò es los descendents de las trenta cúrias o tribús primitivas. Mas, après lo conflicte entre patricis e plebèus pendent la Republica Romana provocat pels plebèus per aténher l’egalitat politica, provoquèt qu’en l’an 300 abans Crist se promulguèsse la lei nomenada “Lex Ogulni”, que permetiá l’accès dels plebèus a la foncion sacerdotala. Una consequéncia d’aquò foguèt l’aument del nombre de pontifes e l’aparicion de nòvas figuras del sacerdòci, coma es lo cas del RexSacrorum o rei dels rituals sagrats, qu’èra cargat de menar a bon tèrme los rituals e los sacrificis amb los prèires, las verges vestalas, los augures e tanben amb los respectats flamines, eiretièrs de l’anciana mistica e portaires del bufet (flatus), qu’alugava lo fuòc sagrat de l’autar e que son prestigi èra quitament egal al dels pontifes.
Mas i aviá tanben una tièra d’augurs (devins) qu’èran capables de deschifrar de signes que venián dels dieus sens besonh d’èsser consultats prèviament dins los libres. Dins aquel cas, l’augur lo consideravan coma un òme infalhible, e doncas en cap de moment se podiá pas metre en question son autoritat e dins sas mans teniá la facultat d’anullar d’assembladas, de resolucions de magistrats e quitament d’eleccions, sens cap d’autra justificacion qu’aquesta: “Los auspicis èran pas favorables”.
Tanben entre las foncions del pontife suprèm se destacava la de menar a bon tèrme los fasti, es a dire lo calendièr roman. Èra basat sus la Luna, en establissent los idus e las nonas, e s’encargava tanben d’assignar los meses intercalari (per apondre o levar de jorns a l’an). Ça que la, pendent la darrièra estapa de la Republica, aqueles meses s’utilizèron amb de tòcas politicas e se manipulèron per favorir d’amics, d’aliats, etc.. Aquel usatge creissèt fins a venir una practica abituala, de tala sòrta que lo calendièr teniá de retards de fins a quatre meses a respècte de las sasons naturalas de l’an. Fin finala, Juli Cesar decidiguèt de metre fin a aquela absurditat e lo remplacèt pel Calendièr Julian. Dins aquel calendièr s’explica, atanben, los intercalari e los problèmas que produguèt lor manipòla amb de tòcas politicas.
La figura del Pontifex Maximus perdèt de mai en mai son independéncia religiosa pendent la Republica e ganhèt de terren dins l’encastre politic, fins qu’August finiguèsse que l’associèsse amb la figura de l’Emperaire, en justificant aital lo caractèr divin de totas sas accions. Mas la conversion de l’Emperaire Constantin al cristianisme, elevat Religion Oficiala de l’Empèri Roman tre l’Edicte de Milan (313), favoriguèt que, qualques ans pus tard, l’Emperaire Gracian (lo Jove), refusèsse las tradicions paganas e aboliguèsse complètament los privilègis que fins alavetz ne gaudissián los sacerdòts e las preiressas pagans. Après enebir las ceremònias paganas, el refusèt de tenir lo títol de Pontifex Maximus perque lo considerava coma incompatible amb son cristianisme.
Après publicar un decret per lo qual totes los residents devián professar la fe dels evesques de Roma e d’Alexàndria, Gracian reüssiguèt que lo cristianisme foguèsse, pel primièr còp dins l’istòria, la religion dominanta dins tot l’Empèri.
Es aital que Gracian lo Jove venguèt lo darrièr Pontifex Maximus. Desenant, aquela carga la ten lo Pontife Suprèm de la Glèisa Universala, es dire lo Papa, e lo sol signe eiretat dels emperaires romans perdura dins l’emplec de las sabatas rojas.
Ça que la, lo Papa Francés las emplega pas. Es possible que siá a causa de sa conviccion que lo Pontificat deu èsser sens luxe, o es benlèu un simbòl que la Glèisa es dels paures e pels paures, o benlèu correspond simplament a un acte d’umilitat e consideracion cap a son emerit predecessor, Beneset XVI, qu’a l’ora d’ara demòra a Roma.
De tot biais, quita pas d’èsser un gèst positiu d’adaptacion als tempses actuals e d’apròchi dels mai umils. E, en apelant a aquela umilitat amb la volontat d’una sincèra reconciliacion amb l’Occitània istorica, es possible que qualque jorn tanben l’infalhibilitat del Pontife Suprèm de la Glèisa e los bons auguris al Vatican permetan de levar l’excomunicacion del Comte de Tolosa que li arribèt pendent la crosada contra los catars. Mentretant, après rintrar, contunharai de cercar lo veritable sens de las sabatas del Pontife roman delà la vanitat estetica, per aprigondir lo simbolisme pus blos de la fe crestiana, de còps de tan mal comprene per lo comun dels profans.
Griselda Lozano
Aqueste article es adpatat del sit del roman Òc, que fa difusion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Seria savi que li levassin l'excomunicacion
#1
E encara un chic de demolicionisme dubèrt, pas quitament amb una opinion
e adara un chic de proselitisme aubèrt, pas quitament dens las opinions...
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari