La Batalha de Murèth es un episòdi màger de la Crosada, que l’union de fòrças occitanas, catalanas e aragonesas, menadas pel rei Pèire II d’Aragon e lo comte Ramon VI de Tolosa, i afrontèt los crosats franceses menats per Simon de Montfòrt. Lo rei Pèire II d’Aragon i moriguèt e las armadas de la coalicion occitanocatalana foguèron desfachas.

La batalha, que se debanèt lo 12 de setembre de 1213 a Murèth (Gasconha Tolosana) marquèt una estapa de la dominacion francesa dins certanas zònas centralas dels païses occitans, e mai lo trencament dels ligams occitanocatalans.
 
Amb la tòca de sometre certans territòris occitans e jol pretèxt d’eradicar lo catarisme, una armada crosada francesa operava en Lengadòc, comandada per Simon IV de Montfòrt, amb la benediccion papala. Après lo chaple de Besièrs e la presa de la Ciutat de Carcassona (1209), Simon IV de Montfòrt s’apoderèt de las tèrras dels vescomtats de Ramon Rogièr Trencavèl, abans d’atacar lo Comtat de Tolosa.
 
Aquela crosada venguèt una guèrra de conquista. Lo rei Pèire II d’Aragon, comte de Barcelona e senhor de Montpelhièr, èra sobeiran de maites senhors lengadocians, demest los quals i aviá lo vescomte Trencavèl. Tafurat de la venguda d’aquela crosada dins lo sieu airal d’influéncia, lo rei assagèt de far lo mediator entre las doas parts, e reconeguèt Montfòrt coma vescomte de Carcassona e Besièrs pas que per fòrça. Los sieus interèsses anavan contra la conducha que li impausava lo poder de la glèisa de Roma.
 
Es aital que lo 10 de setembre de 1213, las tropas del rei catalanoaragonés Pèire II s’amassèron amb las tropas dels aligats occitans a Murèth, vila ja presa pels franceses.
 
Dins aquela batalha, lo rei Pèire moriguèt, çò qu’escampèt la panica entre lo rèsta de l’armada catalanoaragonesa, qu’èra completament vencuda. L’armada tolosana, qu’encara aviá pas participat a la batalha, se vesent desbordada per l’avalanca d’aragoneses e catalans que fugissián desordenadament, fugiguèt tanben sens atacar, e foguèt percaçada pels cavalièrs franceses que provoquèron un grand masèl.
 
La desfacha veniá mai ponhenta pels catalans que lo filh de Pèire II, lo futur Jaume I, de sièis ans, èra entre las mans de Simon de Montfòrt. Jaume foguèt liurat als cavalièrs templièrs d’Aragon e Catalonha, e educat pels enemics del sieu paire. Venguèt rei dins sos nòu ans, e pus tard conquistèt las Illas Balearas e lo Reialme de Valéncia. Jamai tornèt pas recuperar los territòris occitans, e lo catarisme foguèt tanplan perseguit en Catalonha.