Una de las relíquias mai recercadas e tanben emmanteladas de mistèri pendent los darrièrs dos millenaris es lo recipient qu’empleguèt Jèsus Crist pendent lo Darrièr Sopar e conegut tanben coma lo Sant Grasal.
Eternalament emmantelada d’un encastre enigmatic, aquela relíquia respectada e venerada per la crestiantat, sens cap de dobte es estada, e es totjorn, l’origina de multiplas legendas entrelaçadas que mesclan de mites e de narracions evangelicas en apareissent la majoritat dels còps dins l’encastre literari. La primièra legenda apareis pendent l’Edat mejana, quand Chrétien de Troyes, en s’inspirant de legendas cèltas, bretonas, crestianas e de la poesia trobadoresca d’Occitània, escriu un roman de 9234 vèrses que contenon una conjugason sabenta dels elements inspirators. Son òbra Perceval —tanben nomenada Le Conte du Graal— nos introdutz dins la literatura cavaleresca a travèrs d’una trama situada dins l’encastre mitic del rei Artús e de sos cavalièrs en cèrca del Grasal perque i aviá cauput lo sang de Jèsus Crist crucificat. Ça que la, l’òbra demorarà inacabada, e mai se despuèi alavetz fins a l’ora d’ara, plusors narracions seguiràn aquela linha iniciada al començament del sègle XII.
Mas, en realitat, foguèt Robert de Boron qu’establiguèt la relacion entre lo Grasal, lo Calici e Josèp d’Arimatèa. Segon aquel relat, Jèsus, ja ressuscitat, apareis a Josèp d’Arimatèa per li liurar lo Grasal e li ordena que lo pòrte dins l’illa de Britània. Puèi, Wolfram von Eschenbach, dins lo sègle XIII, dins son òbra Parzival, restaca lo Grasal a una font de poder illimitat dont emanan riquesa e abondància, e ne fa lo ligam amb la perfeccion divina del Paradís.
Mas tanben, dins qualques tèxtes de la Bassa Edat mejana, lo Grasal es transcrich coma “San Gréal” es dire, “sang reial”, en dobrissent atal una seguida d’especulacions de genre mai o mens esoteric que postulan que lo sang contengut dins lo Grasal, en realitat, èra pas lo sang del Crist mas un simbòl que fa referéncia a sos descendents. E, en seguissent aquela tradicion, d’autres autors contan tanben qu’es lo quite Josèp qu’empleguèt lo Calici per culhir lo sang de la ferida del Crist e, despuèi alara, una dinastia de gardians lo manten salve e amagat.
E mai los medievistas ajan pas jamai acceptat aquela teoria, l’ipotèsi es la causa de divèrsas composicions literàrias, musicalas, e quitament cinematograficas mai recentas. Coma es lo cas de l’Enigma sagrada de R. Leigh, M. Baigent e Henry Lincoln, que teoriza que Jèsus de Nazaret e Maria Magdalena aguèron de descendents que fugiguèron en Occitània en venent l’origina de la dinastia merovingiana, e que Dan Brown l’utilizèt coma argument dins son roman Lo Còde Da Vinci, o dins lo roman Òc, (www.oc-book.com) que, en plaçant l’accion en aquela enclava medievala, mòstra una autra ipotèsi interessanta sus l’interpretacion del Grasal.
Mas la legenda del Grasal, al delà, a fascinat dempuèi totjorn de nombroses e discutits personatges de l’istòria, dont l’istorian e medievalista alemand Otto Wilhelm Rahn, qu’après escriure son libre Crosada contra lo Grasal, ont restacava lo Grasal amb lo catarisme, foguèt obligat pels nazis d’intrar dins la societat secreta d’Ahnenerbe, en recebent lo comandament de cercar la localizacion del veritable Grasal jos los òrdres dirèctes d’Heinrich Himmler, personalitat oficiala de la ierarquia suprèma nazi del govèrn d’Adolf Hitler. Otto Rahn realiza la recèrca e, après la conclure en 1939, es trobat mòrt de faiçon misteriosa. La version oficiala dels nazis foguèt que Rhan s’èra suicidat per aver mal capitat dins sa recèrca del Grasal. Pasmens, aquel episòdi istoric, arribat en plen sègle XX, foguèt pas exempte de polemica.
Mas, pauc de temps après la mòrt d’Otto Rhan, lo 23 d’octòbre de 1940, estonantament Heinrich Himmler, lo que foguèt director del Burèu Central de la Seguretat del Reich, e una de las personas mai influentas d’Alemanha, anèt a l’Abadiá de Montserrat acompanhat de sos soldats. Portava amb el, en mai de l’òbra de Rhan, La cort de Lucifèr, la recèrca acabada pauc abans que lo trobèsson mòrt.
La rason de la vesita d’Himmler a Montserrat èra pas qu’una: s’apoderar del Grasal. Ça que la, l’abat nega davant los assistents que mantenga lo Grasal amagat. Après divèrsas menaças, dont la de destruire lo sit, l’abat rèsta ferm e refusa categoricament un còp de mai que lo Grasal siá amagat en aquel luòc. Fin finala, l’abat decidís de téner una convèrsa privada amb lo naut comandament dels SS e puèi, incomprensiblament, Himmler cèssa d’insistir e part de Montserrat amb las mans vuèjas.
Es verai que sabèm pas en realitat en quines tèrmes se desvolopèt aquela convèrsa, mas en tot cas los nazis jamai pus tornèron pas ni tanpauc destruguèron lo monastèri de Montserrat. Mas, del meteis biais que pendent de sègles los cercaires de tresaurs an cercat amb coratge e sens succès lo Sant Grasal a d’endreches estrategics, e tanben de las mans dels templièrs, dels catars…, lo Grasal es pas jamai estat trobat, e òm a degut fin finala se resignar a lo catalogar coma quicòm de subrenatural dins l’espèra que la sciéncia lor done de pròvas del contrari.
Ça que la, es tanben possible que la magia de çò enigmatic s’amague pas en cap d’autre luòc que dins la simpla evidéncia, qu’es invisible per totas las gents desprovesidas de la sensibilitat de besonh per lo poder apreciar. Per aquela rason, aital coma los cèltas cresián que la natura èra divina, e que doncas tot çò natural podiá establir una comunicacion amb çò uman, es fòrça probable tanben que, dins l’espèra d’una nòva consciéncia globala umanizada capabla de far visibla l’evidéncia, contunharà pendent fòrça sègles l’etèrna recèrca del Grasal.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc, que fa difusion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Eternalament emmantelada d’un encastre enigmatic, aquela relíquia respectada e venerada per la crestiantat, sens cap de dobte es estada, e es totjorn, l’origina de multiplas legendas entrelaçadas que mesclan de mites e de narracions evangelicas en apareissent la majoritat dels còps dins l’encastre literari. La primièra legenda apareis pendent l’Edat mejana, quand Chrétien de Troyes, en s’inspirant de legendas cèltas, bretonas, crestianas e de la poesia trobadoresca d’Occitània, escriu un roman de 9234 vèrses que contenon una conjugason sabenta dels elements inspirators. Son òbra Perceval —tanben nomenada Le Conte du Graal— nos introdutz dins la literatura cavaleresca a travèrs d’una trama situada dins l’encastre mitic del rei Artús e de sos cavalièrs en cèrca del Grasal perque i aviá cauput lo sang de Jèsus Crist crucificat. Ça que la, l’òbra demorarà inacabada, e mai se despuèi alavetz fins a l’ora d’ara, plusors narracions seguiràn aquela linha iniciada al començament del sègle XII.
Mas, en realitat, foguèt Robert de Boron qu’establiguèt la relacion entre lo Grasal, lo Calici e Josèp d’Arimatèa. Segon aquel relat, Jèsus, ja ressuscitat, apareis a Josèp d’Arimatèa per li liurar lo Grasal e li ordena que lo pòrte dins l’illa de Britània. Puèi, Wolfram von Eschenbach, dins lo sègle XIII, dins son òbra Parzival, restaca lo Grasal a una font de poder illimitat dont emanan riquesa e abondància, e ne fa lo ligam amb la perfeccion divina del Paradís.
Mas tanben, dins qualques tèxtes de la Bassa Edat mejana, lo Grasal es transcrich coma “San Gréal” es dire, “sang reial”, en dobrissent atal una seguida d’especulacions de genre mai o mens esoteric que postulan que lo sang contengut dins lo Grasal, en realitat, èra pas lo sang del Crist mas un simbòl que fa referéncia a sos descendents. E, en seguissent aquela tradicion, d’autres autors contan tanben qu’es lo quite Josèp qu’empleguèt lo Calici per culhir lo sang de la ferida del Crist e, despuèi alara, una dinastia de gardians lo manten salve e amagat.
E mai los medievistas ajan pas jamai acceptat aquela teoria, l’ipotèsi es la causa de divèrsas composicions literàrias, musicalas, e quitament cinematograficas mai recentas. Coma es lo cas de l’Enigma sagrada de R. Leigh, M. Baigent e Henry Lincoln, que teoriza que Jèsus de Nazaret e Maria Magdalena aguèron de descendents que fugiguèron en Occitània en venent l’origina de la dinastia merovingiana, e que Dan Brown l’utilizèt coma argument dins son roman Lo Còde Da Vinci, o dins lo roman Òc, (www.oc-book.com) que, en plaçant l’accion en aquela enclava medievala, mòstra una autra ipotèsi interessanta sus l’interpretacion del Grasal.
Mas la legenda del Grasal, al delà, a fascinat dempuèi totjorn de nombroses e discutits personatges de l’istòria, dont l’istorian e medievalista alemand Otto Wilhelm Rahn, qu’après escriure son libre Crosada contra lo Grasal, ont restacava lo Grasal amb lo catarisme, foguèt obligat pels nazis d’intrar dins la societat secreta d’Ahnenerbe, en recebent lo comandament de cercar la localizacion del veritable Grasal jos los òrdres dirèctes d’Heinrich Himmler, personalitat oficiala de la ierarquia suprèma nazi del govèrn d’Adolf Hitler. Otto Rahn realiza la recèrca e, après la conclure en 1939, es trobat mòrt de faiçon misteriosa. La version oficiala dels nazis foguèt que Rhan s’èra suicidat per aver mal capitat dins sa recèrca del Grasal. Pasmens, aquel episòdi istoric, arribat en plen sègle XX, foguèt pas exempte de polemica.
Mas, pauc de temps après la mòrt d’Otto Rhan, lo 23 d’octòbre de 1940, estonantament Heinrich Himmler, lo que foguèt director del Burèu Central de la Seguretat del Reich, e una de las personas mai influentas d’Alemanha, anèt a l’Abadiá de Montserrat acompanhat de sos soldats. Portava amb el, en mai de l’òbra de Rhan, La cort de Lucifèr, la recèrca acabada pauc abans que lo trobèsson mòrt.
La rason de la vesita d’Himmler a Montserrat èra pas qu’una: s’apoderar del Grasal. Ça que la, l’abat nega davant los assistents que mantenga lo Grasal amagat. Après divèrsas menaças, dont la de destruire lo sit, l’abat rèsta ferm e refusa categoricament un còp de mai que lo Grasal siá amagat en aquel luòc. Fin finala, l’abat decidís de téner una convèrsa privada amb lo naut comandament dels SS e puèi, incomprensiblament, Himmler cèssa d’insistir e part de Montserrat amb las mans vuèjas.
Es verai que sabèm pas en realitat en quines tèrmes se desvolopèt aquela convèrsa, mas en tot cas los nazis jamai pus tornèron pas ni tanpauc destruguèron lo monastèri de Montserrat. Mas, del meteis biais que pendent de sègles los cercaires de tresaurs an cercat amb coratge e sens succès lo Sant Grasal a d’endreches estrategics, e tanben de las mans dels templièrs, dels catars…, lo Grasal es pas jamai estat trobat, e òm a degut fin finala se resignar a lo catalogar coma quicòm de subrenatural dins l’espèra que la sciéncia lor done de pròvas del contrari.
Ça que la, es tanben possible que la magia de çò enigmatic s’amague pas en cap d’autre luòc que dins la simpla evidéncia, qu’es invisible per totas las gents desprovesidas de la sensibilitat de besonh per lo poder apreciar. Per aquela rason, aital coma los cèltas cresián que la natura èra divina, e que doncas tot çò natural podiá establir una comunicacion amb çò uman, es fòrça probable tanben que, dins l’espèra d’una nòva consciéncia globala umanizada capabla de far visibla l’evidéncia, contunharà pendent fòrça sègles l’etèrna recèrca del Grasal.
Griselda Lozano
Aqueste article es adaptat del sit del roman Òc, que fa difusion d’Occitània e de l’occitan pel public ispanofòn.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
La polida e sabenta Dòna Lozano nos indica "La primièra legenda apareis pendent l’Edat mejana, quand Chrétien de Troyes, en s’inspirant de legendas cèltas, bretonas, crestianas e de la poesia trobadoresca d’Occitània, escriu un roman de 9234 vèrses que contenon una conjugason sabenta dels elements inspirators." Se la definicion de "legenda" es plan quicòm de pensat per èsser "legit", a rason. Mas lo mite es mai ancian que l'escrit del Francés Chrétien de Troyes. Las representacions mai ancianas de la dòna del Sant Grasal son perfaitament vesiblas, per exemple, al Museu Nacional d'Art de Catalunya, (Fresca c. 1123) dins la seccion d'art romanic pictural, originari de la Vall de Boi.
Per ne saber mai subre l'invencion de la Dòna del Sant Grasal pels artistas catalans e occitans dels Pirenèus, vos recomandi la lectura scientifica (e non pas bufèca) de "The Virgin and the Grail. Origins of a Legend" de Joseph Goering, publicat en 2005 per Yale University. Una traduccion en francés es tanben disponibla, editada per "Les Belles Lettres" a Paris en 2010. Las creacions artisiticas catalanas e occitanas son plan anterioras al raconte versificat de l'autor francés, coma o son los tèmas narratius celtics de Bretanha e la cortesiá occitana de sos personatges.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari