Jornalet publicarà cada dimars, fins al 21 de març, la cronica de Gèli Grande qu’auretz pogut escotar cada diluns sus Ràdio Lenga d’Òc.

Lo dissabte 11 de febrièr a Roma a l’estadi olimpic dins l’encastre de la segonda jornada del Torneg de las Sièis Nacions, Itàlia aculhissiá Irlanda.
 
Caliá pas èsser lo devinaire de Cucuron per saber que los irlandeses anavan gasanhar plan aisidament. Contra lo País de Galas, los italians s’èran presa una rosteta, dissabte passèron a un nivèl superior la rostassa.
 
Causa coneguda es qu’un ensag transformat val 7 punts. Los irlandeses ne plantèron 9.
 
La mesclanha verda èra tant talament poderosa qu’a la mitat del temps los irlandeses tranquilòts s’èran assegurats del bònus ofensiu. Dins lo segond temps ajustèron autres trenta cinc punts sens tròp forçar.
 
Stander pels de davant e Gilroy pels tres-quarts faguèron cadun lo hat trick (es d’occitan modèrne), lo còp del capèl que designa aquel que va tres còps en “tèrra santa” dins una partida.
 
Los Totes Negres de Nòva Zelanda se pensan que se sètz los mai fòrts, respectar l’adversari es li marcar totes los punts que podètz. Aqueste principi los irlandeses l’apliquèron dissabte.
 
La paura Itàlia es dins una plan marrida pontannada e n’es redusida a far de figuracion.
 
Quauquas oras apuèi a Caerdydd lo País de Galas acarava Anglatèrra. Lo rescontre foguèt arbitrat de plan per l’occitan Jérôme Garcés.
 
O sabèm totes, dins lo Torneg, per Galas, Escòcia o Irlanda, LO rescontre magèr, es LO contra  Anglatèrra. Quand una d’aquelas tres nacions recep la poténcia coloniala, aqueste jorn las tripas son de sortidas e tot es permés o quasi.
 
Se Galas e Anglatèrra s’aiman pas, totun los dos païses se coneisson e se valon tant al nivèl de la tenguda de la mesclanha coma de la qualitat de l’alinhament. E los jogaires dels dos costats sabon defendre e manejar la palma sens far de fautas de mans al pè de las pagèlas que podrián costar car.
 
Ajustatz a-n-aquò la cultura del passapunts Halfpenny per Gallas o Farrel per Anglatèrra e comprendretz qu’un rescontre entre aquelas doas nacions es pas jamai plegat tant que l’arbitri n’a pas estiflada la fin finala.  
 
Fins a la setanta cinquena minuta de jòc los diables roges cresián qu’avián fach lo mai penós e tot per un còp una relança galesa tombèt pels braces d’un anglés que i cresiá encara e al cap i aguèt un polit ensag que cambièt l’astrada d’aquesta partida de plan naut nivèl tecnic.   
 
L’endoman 12 de febrièr a l’Estadi de França, los occitans de França recebián Escòcia.
 
Apuèi lo polit jòc practicat per Escòcia contra Irlanda e gasardonat per una victòria de las meritadas e apuèi la desfacha dita onorabla dels occitans de França contra Anglatèrra me pensèri que se caliá mesfisar dels òmes de la cardabèla e que los Novesencs se veirián totas las pèiras dels camins per los batre. E un còp de mai aviái rason.
 
Vertat es qu’avèm una bona mesclanha … los escoceses foguèron a tengut sul reculador. Vertat es tanben qu’avèm un bon alinhament … perdèm pas la palma suls lançaments nòstres, mas darrièr cal assegurar los encadenaments de jòc.
 
Un rescontre dura dos còps quaranta minutas e cal aver la paciéncia de far las causas coma cal, aquò fariá gasanhar en assegurança e serenitat per tal de tuar un rescontre çò que dempuèi qualques lunas los occitans de França sabon pas mai far.
 
Contra Escòcia los òmes del Gui Novès foguèron aproximatius que non sai, penables e possius. Laidlaw lo menaire de jòc e passapunts escocés aguèsse pas degut sortir pr’amor d’una macadura, podèm rasonablament pensar qu’una victòria cèlta èra de las possiblas.
 
La sola granda satisfaccion pels occitans de França vèn del passapunts Camille Lopez qu’o enquilhèt o quasiment tot quand calguèt.
 
Tot batut e rebatut, malgrat las qualitats de gavidaire del Gui Novès cal ben admetre que d’aquesta passa lo rugbi occitan a pas una generacion de las excepcionalas e se l’a li cal daissar lo temps de madurar.
 
 
 
 
Gèli Grande
 
 

---

Aquesta cronica se poguèt escotar diluns passat sus Ràdio Lenga d’Òc.