Lo mond vòlon ben viure en vila, mas a lor plaser, n’aver los avantatges sens los inconvenients Parlam de l’aseptizacion de las vilas, de la gentrificacion, en brèu de la mòrt de l’urbanitat populara La vila es dins una fasa esquizofrenica: vòl far de causas d’un costat, mas de l’autre se reprimís tanben los qu’agisson La repression es clarament pas una responsa adaptada a las problematicas, soslinha sonque l’incompreneson que i a entre l’administracion e la vida nocturna e la cultura Un trabalh se pòt menar en partenariat amb la municipalitat: d’amainatjaments tecnics, tocant l’isolacion fonica, d’encontres entre los vesins e los teneires dels bars per se comprene e viure amassa

Eric Goyenne parla amb Thierry Rieunier, cap de l'estanquet bordalés "Chez le Pépère", de l’aseptizacion de las vilas, de la gentrificacion, en brèu de la mòrt de l’urbanitat populara.

E pòs presentar la toa carrièra vist hèit?

Abans de dobrir l'estanquet, trabalhavi coma discari puèi coma cargat de promocion e de comercializacion per los labèls Sony Jazz e Sony Classical dins tot lo Sud-Oèst.

Aquel mestièr m'agradava pel contacte amb lo mond e la possibilitat de desvolopar e partejar una passion comuna: la musica, presenta ara dins l'estanquet. Aviái enveja de dobrir un estanquet dempuèi longtemps mas pas exactament coma aquò. Lo vin es per ieu un aliment de partatge e d'aquela idèa simpla faguèri un luòc de rescontres, d'escambis, d'aprendissatge per exemple, en organizar de talhièrs de tasta, de cant, de musica. I a encara una plaça per la dança amb un balèti occitan.


L'occitan es hòrt present dens lo ton estanguet

L'occitan, coma cultura e coma lenga, s'impausèt pauc a pauc naturalament dins l'estanquet amb los encontres e desirs de la practica. E ieu, dins tot aquò, foguèri embrigadat per los militants de la lenga nòstra que m'an balhat l'amor d'aquela lenga. Contunhi de prene de corses e ai pres lo labèl Òc qu'es un biais de far conéisser l'estanquet en defòra de Bordèu e de far conéisser Occitània  dintre lo Pépère.


Pòs explicar lo ton chepic dab lo brut e la toa esmenda de 1512 èuros?

Un dijòus de febrièr de 2010, après un concèrt de jazz, la polícia arribèt après lo planh d’un vesin e constatèt la barradura tardièra e lo tapatge de nuèch. Pasmens, los musicaires èran a la cava, coma n’i a maites dins Bordèu, èran sonque doas oras e mièja, la musica s'èra arrestada dempuèi doas oras, e demorava pas una sola practica.

Ai sus lo taulièr doas boitas que dessús i a lo procès verbal e l’explicacion de l'emenda qu’ai aguda. I a tanben lo prètz ja pagat e çò que deviái al començament, es a dire 1512 èuros. Per l’estanquet es fòrça, e son la practica que m’ajudan en botar de moneda dins las boitas. Totjorn, abans de participar, lo mond pausan de questions sus las rasons d’aquela emenda.

Cal dire que se sentisson concernits, implicats, de biais general. Quitament la premsa locala es trucada per aquò e dos còps retransmetèt l’informacion.



Es complicat de har víver un estanguet en Occitània?

En Occitània o dins lo Sud de França, coma dins lo Sud d’Euròpa, ont las costumas son de manjar o sortir tard; e la question de l'ora pausa de chepics.

Es segur qu'en Occitània vivèm fòrça defòra! I a un fossat entre las leis nacionalas, d’alhors interpretadas diferentament d’una vila a l’autra, e las abituds dels estatjants. 


Es lo ton vesin que te denoncièt a la polícia?

Lo vesin que demòra al dessús l’estanquet m’a denonciat, çò qu’es ja un pauc vichista coma biais de far, e èra lo tresen còp qu’arribava. Ça que la, ensagèri d’agradar al vesinatge, davalèri l’activitat musicala a la cava, faguèri d’òbras d’isolacion fonica e prepausèri quitament a aquel vesin de prene l’apartament del dessús amb lo sosten del proprietari. 



Quina es la toa analisi d'aquesta situacion?

Es lo miralh de la societat actuala, fòrça egoïsta: lo mond vòlon ben viure en vila, mas a lor plaser, n’aver los avantatges sens los inconvenients. Tostemps la vila foguèt facha de vida, doncas forçadament de bruch! A aquò cal apondre evidentament las leis que cada an venon mai liberticidas: interdiccion de tubar (e mai de titubar) dedins, de beure defòra, de parlar fòrt, de servir los menors. Las restriccions s’ajustan pels estanquets mas i a pas qu’a eles que demandan d’esfòrces: lo prètz de l’immobilièr en vila puèja, mas degun fa los amainatjaments necessaris en tèrmes d’isolacion. Per aquelas rasons, d’unes supòrtan pas la pression, e los estanquets tampan los unes après los autres, çò que, de còps, planhon los meteisses que condemnavan lo bruch e l’espandida de la fèsta suls trepadors. Plan de practicas son sensiblas (se vei a çò que me daissan dins la boita) a aquela problematica, qu’es mai generala fin finala: parlam de l’aseptizacion de las vilas, de la gentrificacion, en brèu de la mòrt de l’urbanitat populara.

La question dels dreches se pausa, especialament aquel de “l’anterioritat”. Una vila existís pas sens luòcs de vida, e aquò dura dempuèi l’Edat Mejana. Lo Pépère es installat dins çò qu’èra lo quartièr de las “femnas” e dels estanquets. De prostitutas n’i a pas mai, e d’estanquets pas tròp. I a una legitimitat istorica e sociala a tenir un estanquet dins aquel quartièr mas una persona sola (sota de leis duras) pòt pas cambiar la cara de la vila.



Te sentisses solet dens lo quartièr?

Los estatjants de las carrièras a l’entorn, sens distincion de classa e de sensibilitat politica, me sostenon, son aüroses de trobar un luòc (lèu lo darrièr!) per s’amassar, escambiar, participar a las activitas culturalas qu’organizi. Quitament la mairia me seguís! Far de causas sens aver de problèmas es un eslalòm quotidian. La vila es dins una fasa esquizofrenica: vòl far de causas d’un costat, mas de l’autre se reprimís tanben los qu’agisson. Lo resultat d’aquò es un tristum ambient, mai dangierós. 



Dins aquel contèxte, que hèdes tu? 

Davant la repression degun vòl pas mai far res, e, pièger, nos autocensuram sus los oraris de barradura, sus las activitats, sul bruch.

Ne soi a refusar de concèrts, per manca financièra. Lo desvolopament normal del luòc que bailegi ne patís. Tot es ligat: per paur de la polícia e de las emendas, arrèsti los concèrts a mièjanuèch, la practica s’escampa aitanlèu, me causa una manca de ganhar que m’empacha d’organizar tornarmai de causas, de pagar coma cal mos emplegats.

En junh organizarai un galà de sosten per acabar de pagar mon emenda. Es segur que n’aver una autra me seriá fatal! En esperar, daissi traïnar ma boita, que permet de dire al monde, a l'amagat, de pas menar tròp de bruch, de far atencion, çò que me balha l’impression amara de participar malgrat ieu a aquel sistèma repressiu.



Quinas son las toas proposicions?

La repression es clarament pas una responsa adaptada a las problematicas, soslinha sonque l’incompreneson que i a entre l’administracion e la vida nocturna e la cultura. D’amainatjaments, d’oraris per començar, es una primièra idèa: los estanquets aculhisson pas totes la meteissa practica. Segon lo cas, poiriam projectar d’escalas de barradura, segon los problèmas rescontrats per cadun, que sovent, o cal plan dire, venon dels clients. Un bar a costat d’una opèra dins un quartièr borgés a pas brica lo meteis foncionament qu’un bar estudiant, que difusa d’elèctro d'a fons e comença de viure vertadièrament a comptar de mièjanuèch. Parièrament, me daissar la possibilitat de poder demorar obèrt fins a 2 oras lo diluns coma lo dissabte a pas de sens, dins un cas aurai degun e s’acabarà d’ora, e dins l’autre aurai de mond, tardièrament. S’es vist de vilas en Euròpa ont creèron d’amainatjaments, amb una polícia que jogava un ròtle de prevencion mai que de repression òrba, sus de questions essencialas que son l’alcolizacion dels joves, l’ocupacion partejada de l’espaci public. Aquò pòt foncionar.

Parièr, un trabalh se pòt menar en partenariat amb la municipalitat: d’amainatjaments tecnics, tocant l’isolacion fonica, d’encontres entre los vesins e los teneires dels bars per se comprene e viure amassa.