Actualitats
Omenatge a Montsegur, 774 ans après
Lo 16 de març de 1244, l’armada francesa cremèt 210 personas dins un grand lenhièr après conquistar lo darrièr sit de resisténcia
Lo 16 de març de 1244, uèi fa 774 ans, que l’armada francesa cremèt 210 personas dins un grand lenhièr a Montsegur, lo darrièr sit de resisténcia de la guèrra de 1209-1244, quand l’armada francesa, amb lo sosten del Vatican, envasiguèt una partida d’Occitània jol pretèxt de combatre una eretgia religiosa. Uèi, al Prat dels Cremats, i a una estèla commemorativa dedicada a aquelas victimas: “Als catars, als martirs del pur amor crestian”.
Per commemorar aquel trist eveniment, uèi a 11 oras se debana una ceremònia davant aquela estèla. L'acte de remembre es organizat pel Cercle Occitan de Montsegur e Convergéncia Occitana, e vòl ramentar las victimas d'aquela guèrra.
Puèi, a 14h30, la sala de las fèstas de Montsegur aculhís un concèrt de Christian Almerge, del grop Test.
Nòu meses de resisténcia
Lo castèl de Montsegur resistiguèt al sètge de l’armada francesa pendent nòu meses, del mes de mai de 1243 enlà.
Montsegur devenguèt refugi de la glèisa catara e de fòrça autres lengadocians faidits e resistents a la crosada francesa. De fach, al començament del sègle XIII, la comunautat catara de Lengadòc aviá ja demandat a Ramon de Perelha, senhor de Montsegur, de preparar lo castèl per defendre los “bons òmes”, s’aquela guèrra anava mal. E foguèt lo cas.
La Crosada Albigesa
En 1208, près d’Arle, foguèt assassinat Pèire de Castèlnòu, lo legat del papa Innocenci III, çò qu’inicièt la Crosada Albigesa, fach que l’armada francesa aprofechèt puèi per dirigir e aital envasir aquela partida del territòri occitan. Amb lo masèl de Besièrs, ont l’armada dels crosats tuèt 20 000 personas, comencèt una seguida de tragics eveniments que devastèron Lengadòc pendent mai de 30 ans.
Lo sètge de Montsegur
La nuèch del 28 de mai de 1242, un grop de faidits venguts de Montsegur tuèron a Avinhonet (Lauragués) onze inquisitors. Es alavetz que la colèra del papa obliguèt lo rei de França de començar lo sètge d’aquel castèl, qu’èra ja lo darrièr reduch de resisténcia.
Lo sètge comencèt en mai de 1243 e dètz meses puèi comencèron las negociacions que menèron a la reddicion de Montsegur. Las condicions de l’armada francesa èran claras: lo qu’abjurariá pas lo catarisme moririá sul lenhièr. Demest los mai de 200 catars que moriguèron cremats, i aviá Esclarmonda, la femna del senhor del castèl Raimon de Perelha, e tanben sa filha.
Segon la legenda, dins los quinze jorns de trèva entre la reddicion del castèl e l’execucion dels darrièrs 200 catars occitans, s’amaguèt lo tresaur de Montsegur, qu’es pas jamai estat trobat.
Après aquela desfacha, Montsegur devenguèt proprietat de Guy de Lévis, ancian companh de Simon de Montfòrt, lo nòble francés cap de la Crosada, responsable del chaple de Besièrs, venceire de la Batalha de Murèth. Montfòrt menèt a l’ocupacion per la noblesa francesa d’una partida bèla d’Occitània, e foguèt lo protagonista principal e mai lo menaire d’aquela guèrra caracterizada per una granda cruseltat. Moriguèt durant lo sètge de Tolosa en 1218.
En 2016, la glèisa catolica locala demandèt perdon
Lo 16 d'octòbre de 2016 l'evesque de Pàmias, Coserans e Mirapeis, Jean-Marc Eychenne, demandèt perdon per la Crosada contra los catars. O faguèt dins l'encastre d'una ceremònia religiosa dins la petita glèisa de Montsegur qu'èra tota plena. A l'exterior, un capitèl installat davant lo pòrge, la plaça e d'autres endreches de la vila aculhissiá la molonada que seguissiá l'eveniment de l'exterior estant. Lo mond portavan de bandièras d'Occitània.
La celebracion èra pas una messa mas una liturgia amb de presas de paraula. Es aquí que Jean-Marc Eychenne reconeguèt publicament que los bons òmes occitans “foguèron percaçats e condemnats a de penas duras qu’anavan de l’empresonament a la mesa a mòrt pel fuòc, del temps de lenhièrs terribles coma aicí, a Montsegur”. E mai precisèt: “En aqueste an 2016 volgut pel Papa Francés coma annada de la misericòrdia, nosautres, cresents catolics en Arièja, podèm pas que las plànher e las condemnar”. Encara dins un autre discors, lo preire alonguèt sa demanda de perdon : “Primièr a Nòstre Senhor, mas tanben a totes aqueles que de membres de la nòstra Glèisa perseguiguèron alavetz”.
La cantaira Muriel Batbie Castell interpretèt divèrsas cançons en occitan, dont lo Pater Catar, çò que s’es pas jamai fach en de talas circonstàncias.
Puèi, los participants marchèron fins a la Prada dels cremats, l’endrech ont lo 16 de març de 1244 de matin, l’armada francesa cremèt 225 personas dins un grand lenhièr. Aquí, Claudi Martí cantèt sa cançon. E ben, tanben “cinc cents èran a Montsegur, sabent çò que viure vòl dire”.
Cossí èra lo vertadièr sit en 1244
Lo fòrt de Montsegur bastit per aculhir lo darrièr nuclèu de resisténcia contra la crosada anticatara revertava pas gaire lo castèl que se tròba a l’ora d’ara sus la cima del puèg. Après lo masèl del 16 de març de 1244, lo sit venguèt ocupat per un amic de Simon de Montfòrt, lo senhor francés Guy Ir de Lévis. Aqueste lo faguèt destruire completament e i bastiguèt un castèl, que sas rèstas son çò qu’ara podèm vesitar.
De fach, l’armada francesa destruguèt la majoritat dels sits catars, e la majoritat dels castèls diches “catars” foguèron bastits a la faiçon francesa per lors bòias. Es un detalh important qu’explican pas las promocions toristicas que dobrisson plan granda la boca per parlar del “País Catar”.
Dins lo vidèo que seguís, podètz veire cossí èra lo fòrt de Montsegur e la reforma que la patiguèt. Es una restitucion en 3D realizada pel compte del magazine Des Racines et Des Ailes de France 3.
Per commemorar aquel trist eveniment, uèi a 11 oras se debana una ceremònia davant aquela estèla. L'acte de remembre es organizat pel Cercle Occitan de Montsegur e Convergéncia Occitana, e vòl ramentar las victimas d'aquela guèrra.
Puèi, a 14h30, la sala de las fèstas de Montsegur aculhís un concèrt de Christian Almerge, del grop Test.
Nòu meses de resisténcia
Lo castèl de Montsegur resistiguèt al sètge de l’armada francesa pendent nòu meses, del mes de mai de 1243 enlà.
Montsegur devenguèt refugi de la glèisa catara e de fòrça autres lengadocians faidits e resistents a la crosada francesa. De fach, al començament del sègle XIII, la comunautat catara de Lengadòc aviá ja demandat a Ramon de Perelha, senhor de Montsegur, de preparar lo castèl per defendre los “bons òmes”, s’aquela guèrra anava mal. E foguèt lo cas.
La Crosada Albigesa
En 1208, près d’Arle, foguèt assassinat Pèire de Castèlnòu, lo legat del papa Innocenci III, çò qu’inicièt la Crosada Albigesa, fach que l’armada francesa aprofechèt puèi per dirigir e aital envasir aquela partida del territòri occitan. Amb lo masèl de Besièrs, ont l’armada dels crosats tuèt 20 000 personas, comencèt una seguida de tragics eveniments que devastèron Lengadòc pendent mai de 30 ans.
Lo sètge de Montsegur
La nuèch del 28 de mai de 1242, un grop de faidits venguts de Montsegur tuèron a Avinhonet (Lauragués) onze inquisitors. Es alavetz que la colèra del papa obliguèt lo rei de França de començar lo sètge d’aquel castèl, qu’èra ja lo darrièr reduch de resisténcia.
Lo sètge comencèt en mai de 1243 e dètz meses puèi comencèron las negociacions que menèron a la reddicion de Montsegur. Las condicions de l’armada francesa èran claras: lo qu’abjurariá pas lo catarisme moririá sul lenhièr. Demest los mai de 200 catars que moriguèron cremats, i aviá Esclarmonda, la femna del senhor del castèl Raimon de Perelha, e tanben sa filha.
Segon la legenda, dins los quinze jorns de trèva entre la reddicion del castèl e l’execucion dels darrièrs 200 catars occitans, s’amaguèt lo tresaur de Montsegur, qu’es pas jamai estat trobat.
Après aquela desfacha, Montsegur devenguèt proprietat de Guy de Lévis, ancian companh de Simon de Montfòrt, lo nòble francés cap de la Crosada, responsable del chaple de Besièrs, venceire de la Batalha de Murèth. Montfòrt menèt a l’ocupacion per la noblesa francesa d’una partida bèla d’Occitània, e foguèt lo protagonista principal e mai lo menaire d’aquela guèrra caracterizada per una granda cruseltat. Moriguèt durant lo sètge de Tolosa en 1218.
En 2016, la glèisa catolica locala demandèt perdon
Lo 16 d'octòbre de 2016 l'evesque de Pàmias, Coserans e Mirapeis, Jean-Marc Eychenne, demandèt perdon per la Crosada contra los catars. O faguèt dins l'encastre d'una ceremònia religiosa dins la petita glèisa de Montsegur qu'èra tota plena. A l'exterior, un capitèl installat davant lo pòrge, la plaça e d'autres endreches de la vila aculhissiá la molonada que seguissiá l'eveniment de l'exterior estant. Lo mond portavan de bandièras d'Occitània.
La celebracion èra pas una messa mas una liturgia amb de presas de paraula. Es aquí que Jean-Marc Eychenne reconeguèt publicament que los bons òmes occitans “foguèron percaçats e condemnats a de penas duras qu’anavan de l’empresonament a la mesa a mòrt pel fuòc, del temps de lenhièrs terribles coma aicí, a Montsegur”. E mai precisèt: “En aqueste an 2016 volgut pel Papa Francés coma annada de la misericòrdia, nosautres, cresents catolics en Arièja, podèm pas que las plànher e las condemnar”. Encara dins un autre discors, lo preire alonguèt sa demanda de perdon : “Primièr a Nòstre Senhor, mas tanben a totes aqueles que de membres de la nòstra Glèisa perseguiguèron alavetz”.
La cantaira Muriel Batbie Castell interpretèt divèrsas cançons en occitan, dont lo Pater Catar, çò que s’es pas jamai fach en de talas circonstàncias.
Puèi, los participants marchèron fins a la Prada dels cremats, l’endrech ont lo 16 de març de 1244 de matin, l’armada francesa cremèt 225 personas dins un grand lenhièr. Aquí, Claudi Martí cantèt sa cançon. E ben, tanben “cinc cents èran a Montsegur, sabent çò que viure vòl dire”.
Cossí èra lo vertadièr sit en 1244
Lo fòrt de Montsegur bastit per aculhir lo darrièr nuclèu de resisténcia contra la crosada anticatara revertava pas gaire lo castèl que se tròba a l’ora d’ara sus la cima del puèg. Après lo masèl del 16 de març de 1244, lo sit venguèt ocupat per un amic de Simon de Montfòrt, lo senhor francés Guy Ir de Lévis. Aqueste lo faguèt destruire completament e i bastiguèt un castèl, que sas rèstas son çò qu’ara podèm vesitar.
De fach, l’armada francesa destruguèt la majoritat dels sits catars, e la majoritat dels castèls diches “catars” foguèron bastits a la faiçon francesa per lors bòias. Es un detalh important qu’explican pas las promocions toristicas que dobrisson plan granda la boca per parlar del “País Catar”.
Dins lo vidèo que seguís, podètz veire cossí èra lo fòrt de Montsegur e la reforma que la patiguèt. Es una restitucion en 3D realizada pel compte del magazine Des Racines et Des Ailes de France 3.
| fffff | fffff | |
| Montsegur, 16 de març de 1244 Sus la montanha sagrada los rais de solelh de matin banhan los aucèls, que per lors aimadas cantan e suls verds prats las acompanhan. Jos tos flancs dormis dins de tutas e de laberints, tresaurejat pendent de sègles lo secret melhor gardat. Inexpugnable e nòble puèg que protegisses los pus purs, los secutats sens fins ni pausa, capturats dedins tos murs. Entre de cants d'amor a Dieu ploras uèi impotent per ta dolor ausissent lo lenhièr coma crepita sus las armas liuradas sens rancòr. La beutat se n’anèt amb la blanca colomba en guidant las armas puras cap al cèl E subre ton prat cremat non i a que cendre e posca. Griselda Lozano | ||
| fffff | fffff | |
| Montsegur 1944 Lo grop bigordan, Vox Bigerri, festegèt en 2015 son desen anniversari amb un desenat de vidèos. Un dels mai esmovents es lo de la cançon Montsegur 1944, enregistrat en aquel castèl. “Los imatges de l’amic Bedel son plan beròis e hèits despuish un dròne; i cantèm en live, en presa dirècta e sens montatge. Èra un moment esmovent”, çò diguèt a Jornalet Pascau Caumont, cantador de Vox Bigerri e compositor de la cançon basada sus un poèma de Renat Nelli, que s’interprèta dins lo clip. | ||
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Ara i sempre, fins la Victòria.
Un record per a tots ells, i els que després ho han defensat i ens han donat la vida per la causa Occitàna.
Visca la Terra...Lliure!
L'Ernest, "El Tàrrega".
#19 Bon, al delà del debat teologic, i a de certituds que degun bota pas en question, non ?
1- Podèm dire qu'al minimum la màger part de la populacion se fotiá (coma ara) d'aqueles guirguilhs teologics, vist que dins las quite familhas i aviá de bons crestians e de bons catolics, e que lo plan crestian Pèire d'Aragon venguèt al secors del comte de Tolosa aparaire d'erètges. Al maximum podèm dire, coma d'unes occitanistas, que la civilizacion occitana èra lo som de la tolerància (e doblidarem Folquet de Marselha).
2- La crosada foguèt causada mai que mai per l'assassinat de l'occitan Pèire de Castelnau.
3- La crosada a dos pans : un religiós e un politic, que mena a l'anexion del comtat de Tolosa (comte que foguèt totjorn bon catolic). Es aquí l'eretgia màger : ligar religion e politica quand lo Jèsus asegurava « mon reialme es pas d'aqueste monde » e « tornatz çò de Cesar a Cesar e a Dieu çò sieu » o encara « aquel que regna per l'espasa morirà per l'espasa ».
Bona jornada, en esperant que la boca de Guilhabèrt de Castras tròbe lo meteis camin que son mèstre cap al Paradís de l'Altisme.
#18 Car Emmanuèl (autre nom donat al Crist, dins lo testament ancian, se non m'engani), Pegg, lo plan nommat, preten que non i auriá pas agut de glèisa dels bons crestians, opausada, en qualitat de contra-glèisa, a la glèisa de Roma. Los testimoniatge de l'epòca confirman lo contrari. Pegg decidís sense probar res qu'aqueles testimoniatges seriá falses. Mas plan segur, o pròba pas. Simplament, aquò l'adoba per confortar sas tèsis per çò mendre asardosas, se que non clarament falsas. Intellectualament, lo problèma m'es mens de saber se los catars an agut on non una glèisa constituïda que de denonciar aquela trichariá metodologica, anti-scientifica.
Ara, per çò que n'es de las vòstras questions…
1) Vos sembla que la tèsa de Pegg s'afronta mai a una vision que presenta lo "catarisme" coma una Glèisa organizada, vertadièr contra-poder de la Glèisa, una mena de contra societat que seriá estat sostenguda per la majoritat de la populacion. Las pròbas qu'o foguèt, Pegg non las vòl veire de decidís que son de messorgas, sense o probar, jamai, de ges de biais. Reten son que, dins lo fons documentari, que çò que sembla li donar rason. PRactica donc de sillogismes a la cadena : lo peis sap nadar, Platon sap nadar, donc, Platon es un peis. Atal, cossí auriá pogut far lo filosòfe ?
2) Avètz agut legit que los bons crestians cresián pas a las trevas, contràriament als crestians catolics de farlabicas. Lo melhor d'aquelas cresenças ninòias a çò dels catolics es lo cas de l'armièr Arnaut Gèlis de Pàmias, que, al començament del sègle XIV, pretendiá — segon las depausicions de l'interessat e d'autres testimònis dins los registres inquisitorials de J. Fornièr — comunicar amb las anmas trevairas que reclamavan messas, messas que se pagavan, plan segur !
3) Efectivament, per los bons crestians, lo Jutjament Darrièr d'un Dieu que vos auriá fait capable de pecar, puèi que vos seriá, a la seguida, vengut reprochar d'aver pecat, èra inversemblable, nèci e riducul. Un Dieu BON non condamna pas a patir eternament ! Un Dieu BON, crestian, ama e perdona. Res mai. Ne dedusissián logicament qu'anavem a Dieu après la mòrt, se i èrem dispausats per recepcion del fòc del Sant Esperit recebut pels apòstols a la Pentacòsta, puèi transmés a la seguida de crestian atal consolat a crestian desconsolat per impausicion de las mans (e pregària adaptada, assumida e compresa dins una lenga plan entenduda — question de sinceritat). Aquò èra lo melhor dels cases. Dins lo pièger, lo mai ordinari, desconsoladas e exiliadas luènh de Dieu, las anmas, incapablas de tornar a Dieu se tornavan incarnar dins tunicas de pèl, de carn, d'oblit e d'exili (segon los prepauses dels fraires Autièr, d'Ais de Sabartés Naut (Ax les Thermes en franchimand administratiu, prepauses reculhit per J. Fornièr. Insistissi plan subre l'oblit. Non solament perdiá lo remembre de son origina divina (caliá donc una anamnèsia catecumentica) mas tanben, sense l'ombra pus mendra de dobte, lo quite remembre de la persona umana qu'èran estada abans. I aviá pas cap mena de cresença indoïsta, plan segur, prentendent que pagariám sabi pas qué d'una vida anterioa dins una vida presenta. Èrem tot simplament coma de peisses tirats de l'aiga, dins un mitan reguèrgue e estrangièr que cercarián pertot l'ocean de sas originas que i èran fait per viure dedins… Lo Crist (e el son que) seriá, pel sieu exemple d'art de viure, estat lo pescaire que lo sieu tramalh nos seriá vengut recampar per nos tornar a la mar originala.
4) La cresença ninòia segon laquala las anmas umanas s'aurián pogut incarnar dins d'animals fa partida d'unas cresenças plan tardièras, popularas, veïculadas per lo plan original, epicurian e fantasiós Guilhèm dit "Ben li basta", darrièr consolat conegut, eissit d'una catequèsi malsegura, fugidissa e, probablament, mal informat, per d'evidentas rasons circonstencialas. Aquel folclòr es conegut pels documents tardièrs de J. Fornièr. A la granda epòca e dins las escripturas ditas "cataras", jamai non se parlèt de cuasas atal.
5) Tot aquelas questions per saber d'ont vos parli ? Del Paradís ? Vos dobtatz plan que non. Per parlar, cal una boca, e una boca aparten a una tunica d'exili… Pòrti lo nom d'un qu'i dèu èsser, al paradís, coma una larma de bon crestian tornada dins la mar de las originas divinas.
6) Quina es ma fé ? Soi per sempre desconsolat. Mercés a la santa puta d'inquisicion catolica, degun, jamai me poirà pas consolar. Es clar. Cresi que Dieu a pas fait lo mond. Cresi que Dieu es pas tot poderós (lo tot poderós es lo diable, o lo capitalisme, o lo totalitarisme en general). Cresi que lo mal (es a dire la volontat de se satisfar se-meteis al mesprètz mai o mens total del ben dels autres) domina lo mond e que dins aquel mond i a pas res d'esperar, ni per se, ni sense se. Cresi que i a pas cap de sens als devenirs de las nòstras existéncias umanas. E, simplament, per me consolar ieu-meteis un pauquet, m'agrada de còps d'imaginar que seriam quicòm mai que las pauras causas malastrugadas, sempre luchantas e sempre patissent la dolor o l'enuèg que totes nos devèm trigossar dins aquela val de lagrema. Tanpauc cresi pas la liure-arbitri, qu'es una invencion indemonstrabla scientificament. Lo Dieu qu'i seriái benlèu capable de creire non pòt res per nosautres, factualament, dins las nòstras existéncias espacio-temporalas, qu'es pas enlòc, e que nos espèra, benlèu, benlèu pas, mas sabi pas ont (fòra l'espaci), ni mai sabi pas coma (fòra lo temps). Magristèla consolacion per un bon crestian per sempre desconsolat. Mas coma o disán los westerns italians de la granda epòca, entre milanta autras causas, i a una diferéncia essenciala entre Dieu e ieu : Dieu perdona… ieu, non. Tot lo pes aquí de la tunica d'exili !
#16 Car Guilhabèrt,
coma istorian soi plan content d'aver l'escasença de parlar amb un òme del sègle XIII, vòstre vejaire m'es preciós. Cresi que me soi pas plan fach comprendre. Vesi pas a qué fasètz referéncia quand criticatz mon punt 5. Personalament ai pas cap de version a defendre sus la vision del catarisme. S'ai plan tot comprés dins aquesta polemica (mas cresi que de causas m'escapan) la « novèla » vision de çò qu'apelam catarisme remet pas en causa la realitat de cresenças diferentas ? Me sembla, mas m'engani benlèu, que la tèsa de Pegg s'afronta mai a una vision que presenta lo catarisme coma una Glèisa organizada, vertadièr contra-poder de la Glèisa, una mena de contra societat que seriá estat sostenguda per la majoritat de la populacion. S'ai plan comprés la Glèisa tusta sus aquestes « catars » que s'apelavan pas atal, mas pas sus las autras diferéncias « d'entre Ròse e Garona ».
Espèri aver de vòstra part un esclarziment de çò qu'èra/qu'es vertadièrament vòstra fe e vòstre rapòrt a la societat del sègle XIII.
A prepaus de fe, ai agut legit que los catars cresián pas a las trevas, e que las anmas, un còp mòrt lo còrs que lor servís d'ostal, s'anavan viure dins un autre còrs d'uman o d'animal, tot aquò en esperant que l'anma se pòsca escapar definitivament d'aquel cicle que l'embarra dins las òrras bostietas de carn creadas pel Mal. Es plan aquò ?
Tot aquelas questions per saber d'ont me parlatz ? Del Paradís ? S'es lo cas ai d'autras questions a vos pausar (plan mai importantas que totes aqueles debats). Mercés.
Amb la tèsi e Pilar Jimenez, s'es tanben parlat non pas d'UN, mas de "LOS catarismes".
http://wodka.over-blog.com/article-34590253.html
En defòra de las remarcas que veni de formular subre lo cinquen punt resumit per Emmanuèl Isopet, ajustarai una demostracion tota simplòta de la flaquesa de l'ipotèsi en question. Vos cal a l'ora d'ara rercampar un brave milierat de catolics (per exemple un bon tèrç que van a messa, e dos bons tèrces que i va pas que pels enterraments e pels maridatges, per retipar mai o mens la populacion). Questionatz los plan precisament subre totes los aspèctes importants de sa profession de fe e de sa teologia. O podètz puèi tornar far amb de protestants, per qué pas. Puèi rendètz compte, en bon antropològ, de la diversitat dels resultats. Ne concluretz plan segurament que i "LOS catolicisimes". E alara ? I a per aitant mai d'una Glèisa Catolica Romana ?
Tot çò que permet de negar una diferéncia entre territòris occitanofòn e francofòn es bon a préner per la propaganda nacionalista francesa…
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari