S'es fòrça escrich sul nombre 13, un nombre aparentament normal coma quin autre que siá. Se passa qu'aquel nombre aguèt lo malastre d'èsser plaçat justament après lo perfièch nombre 12, çò qu'es a l’origina d’una tièra de supersticions long de l'istòria que, coma podèm constatar, son arribadas fins als nòstres jorns.

 

Tot comença dins l'anciana Mesopotamia —que l'excluguèt del còde d'Hammurabi— e dins l’Antiquitat, quand Esiòde avertís de las fatalitats de semenar durant los jorns 13. La meteissa causa arriba amb las legendas nordicas que comptan 13 esperits marrits, o dins lo cristianisme, puèi que lo capítol 13 de l'Apocalipsi correspond a l'Anticrist. En mai d'aquò, 13 es lo nombre de taulejaires de la Cena, e la crucifixion de Jèsus-Crist a luòc un divendres 13.

 

Mas es tanben verai qu'una seguida d'eveniments istorics an contribuit mai encara a sa marrida reputacion. Tal es lo cas de l'istòria plan coneguda escasuda lo divendres 13 d'octòbre de 1307, quand lo papa Clamenç V e lo rei de França Felip IV ordenan l’arrestacion de Jacques de Molay, darrièr grand mèstre de l'Òrdre del Temple e de totes los cavalièrs templièrs, jos l'acusacion de sacrilègi contra la Santa Crotz, simonia, eretgia e idolatria envèrs Bafomet e Lucifèr.

 

Jacques De Molay e los cavalièrs templièrs foguèron encarcerats e someses a de torturas barbaras e inumanas fins que la majoritat dels acusats se declarèsson colpables. Ça que la, Jacques de Molay se retractèt pus tard e, per ansin, lo 18 de març de 1314 foguèt cremat viu davant la catedrala de Nòstra Dòna de París. Aquí, abans d'èsser executat, maldiguèt los colpables d'aquela conspiracion amb los mots seguents: "Clamenç, e tu tanben Felip, traïdors a la paraula donada, vos convòqui a totes dos davant lo Tribunal de Dieu!... Tu, Clamenç, abans quaranta jorns, e tu, Felip, abans un an...”

 

Azard o malefici? Lo papa Clamenç moriguèt lo 20 d'abril, abans 40 jorns, e Felip IV de França defuntèt lo 29 de novembre, abans que se compliguèsse un an. Tre alavetz, lo divendres 13 es considerat definitivament coma una data de malastre dins lo Mond occidental fins al ponch que maitas ostalariás e carrièras eludisson aquela chifra e passan dirèctament del 12 al 14.

 

Ça que la, lo nombre 13 a un autre caire mens conegut e justament de bon astre: a son origina, aquel nombre foguèt considerat coma lo de la Divessa Maire universala que representava la coneissença secreta e la sexualitat sagrada. Aital, dins las istòrias ancianas se tròba en sa forma originala e es lo nombre sagrat de tot l'Univèrs.

 

En Orient, dins qualques cultes, se considèra coma un nombre mistic e la chifra perfiècha per aténher la transcendéncia. De fach, los ancians egipcians pensavan que lo 13 èra lo nombre de la nòva existéncia dins lo mitan dels dieus. Aital èra tanben considerat dins la mitologia grèga e romana. Per tant, l'Olimp èra format de 12 dieus e un paire suprèm (Zèus), çò es de 13 divinitats. Foguèt tanben la chifra d'Ulisses, que poguèt escapar viu de la Guèrra de Tròia e tornar san e salve après las innombrablas peripècias que l’imcombiguèron. Egalament dins los mites del rei Artús que, al costat de sos cavalièrs, èran 13 a l'entorn de sa taula redona. Segon la legenda, 13 èran los tresaurs de la Grand Bretanha que servava Merlin, 13 las doctrinas dels bardes, e tanben èran 13 los segments dels acòrdis sagrats dels druidas. Mas, s'aquò èra pas pro, la pus bèla de las divessas nordicas, Freia, divessa de l'amor, de la maternitat e de la poesia lirica, que possedissiá la facultat de se transformar en un gat negre, portava justament lo nombre 13.

 

Per aquela rason, dins la numerologia basada suls estudis de Pitagòras, lo 13 es la chifra de la creissença e de l'evolucion. La meteissa causa se produtz dins la Cabala, ont lo nombre 13 es la clau mèstra que dobrís las pòrtas de la coneissença.

 

En tot cas, e mai se las supersticions son pas mai que de cresenças sens cap de pròva scientifica, es possible tanben que la sciéncia pòsca pas explicar dins sa totalitat lo concèpte e fondament d'aquelas cresenças ancestralas basadas sus la pensada magica qu'acompanha tradicionalament l'èsser uman dempuèi la nuèch dels tempses.

 

 

 

 

Griselda Lozano