Actualitats
La santa colèra de Claudi Alranq contra la traïson de l'esquèrra francesa
“Aquela descentralizacion que quand avèm agut lo pè sus l’escala se son servits de la lei per nos enterrar”, çò diguèt l’òme de teatre sus Òc Tele
Lo celèbre òme de teatre Claudi Alranq a mostrat sa colèra contra la traïson de la dicha esquèrra francesa qu’en nom del progrès empachèt tot reviscolament occitan. Dins una entrevista animada per Dàvid Grosclaude sus Òc Tèle, Alranq explica que cinquanta ans après aquel Mai de 68 lo centralisme es totjorn vivent. Aquela “descentralizacion” que l’esquèrra francesa evocava es per el pas mai qu’una “desconcentracion”. “Aquela descentralizacion que quand avèm agut lo pè sus l’escala se son servits de la lei per nos enterrar”, çò precisèt.
“Ma generacion, los qu’avèm fach lo «teatre de la carrièra» seriam pas venguts a l’occitanisme se i aviá pas agut aquela desrevelhada internacionala ont i aviá Vietnam, l’antiapartheid, las primièras idèas de liberacion quala que siague contra l’autoritat, la sexualitat, etc. Tot aquò l’avèm poscut ligar a aquela revendicacion rock and roll, aquela liberacion de las tripas e de la cervèla l’avèm poscut viure unicament perque a un moment donat avèm poscut faire lo pont entre aquela sentida de liberacion anticolonialista, antisexuala, e tot aquò, amb un colonialisme interior qu’avèm pistat dins nòstre país, que sèm estats obligats de fugir per anar crostar en defòra.”
En evocant l’esperit de la cauma dels carbonièrs de la Sala, Alranq contèt l’occitanisme qu’aviá atirat lo mond progressista. “Reconquistarem pas la lenga se reconquistam pas lo país”, çò diguèt en remembrant qu’”es per aquò que Lafont e qualques unes sortiguèron, tot en demorant, de l’IEO e creèron lo COEA perque concebèron aquel concèpte de colonialisme interior”, un concèpte que s’èra pas existit, “pas jamai de [sa] vida [auriá] rescontrat l’occitanisme”.
L’entrevista se debanèt dins l’emission d’abril de 2018 del D’ÒC Show d’Òc Tèle, rodada al CIRDÒC de Besièrs sul tèma de Mai de 68. L’emission foguèt fòrça rica amb las intervencions de Joan-Pèire Laval, Jean Huillet, Joan-Loís Escafit, Mans de Breish, Joan Larzac, Rotland Pecot, Claudi Alranq, Aurélien Bertrand, Lisa Gròs, Patric Roux, Patrici Bacou, Alice Champollion, Maud Seguier.
Dins lo vidèo que seguís, podètz veire un extrach de l’entrevista d’Alrancq. L’emission completa la podètz trobar en linha sul sit d’Òc Tèle.
“Ma generacion, los qu’avèm fach lo «teatre de la carrièra» seriam pas venguts a l’occitanisme se i aviá pas agut aquela desrevelhada internacionala ont i aviá Vietnam, l’antiapartheid, las primièras idèas de liberacion quala que siague contra l’autoritat, la sexualitat, etc. Tot aquò l’avèm poscut ligar a aquela revendicacion rock and roll, aquela liberacion de las tripas e de la cervèla l’avèm poscut viure unicament perque a un moment donat avèm poscut faire lo pont entre aquela sentida de liberacion anticolonialista, antisexuala, e tot aquò, amb un colonialisme interior qu’avèm pistat dins nòstre país, que sèm estats obligats de fugir per anar crostar en defòra.”
En evocant l’esperit de la cauma dels carbonièrs de la Sala, Alranq contèt l’occitanisme qu’aviá atirat lo mond progressista. “Reconquistarem pas la lenga se reconquistam pas lo país”, çò diguèt en remembrant qu’”es per aquò que Lafont e qualques unes sortiguèron, tot en demorant, de l’IEO e creèron lo COEA perque concebèron aquel concèpte de colonialisme interior”, un concèpte que s’èra pas existit, “pas jamai de [sa] vida [auriá] rescontrat l’occitanisme”.
L’entrevista se debanèt dins l’emission d’abril de 2018 del D’ÒC Show d’Òc Tèle, rodada al CIRDÒC de Besièrs sul tèma de Mai de 68. L’emission foguèt fòrça rica amb las intervencions de Joan-Pèire Laval, Jean Huillet, Joan-Loís Escafit, Mans de Breish, Joan Larzac, Rotland Pecot, Claudi Alranq, Aurélien Bertrand, Lisa Gròs, Patric Roux, Patrici Bacou, Alice Champollion, Maud Seguier.
Dins lo vidèo que seguís, podètz veire un extrach de l’entrevista d’Alrancq. L’emission completa la podètz trobar en linha sul sit d’Òc Tèle.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
En un estat totalitari,mani qui mani es un..., sobretot si no renga del centralisme, l'uniformisme, i d'altres formes de totalitarisme.
Son uns...esquerra perquè, per tenir mes vots, per camuflar el totalitarisme de tarannà d'esquerres? Ho sento però no cola.
No seran mai res, només uns aprofitats.
Visca la Terra...Lliure!
L'Ernest, "El Tàrrega".
Es tras que rarissim de veire e d'ausir tan clarament e vigorosament resumits l'estat de mespres e de colonizacion ont França nos aclapa de longa. La ràbia potenta e desesperada dau Claudi Alranq es aquela de totis los occitans. Es la colèra de l'òme traït, enganat, cocufiat .
La colèra dau païsan d'un còp èra, esclauvidat, afamat, sagatat, raubat, amalugat, que pensava que (coma òm li avia ensenhat !!) se de causas tan injustas se passavan èra saique pas la fauta dau rei qu'èra "un òme bon e plen de justicia" , mas la fauta de quauques missants intermediaris que respectavan pas las leis plenas de savièssa dau reiaume e que se lo rei aguèsse estat al corrent de talas injusticias, e ben plan segur qu'aquò se seria pas passat atal !
Fins al jorn qu'aquel païsan tenguèt enfin l'escasènça de s'anar plànher directament a cò d'aquel bon rei brave-tot-plen (quasi d'esquèrra !) que te lo faguèt escampar sul pic en preson al mitan dels rires trufarèls de son aristocracia abans de lo faire penjar per l'endeman matin. Es aqui que nòstre paure païsan realiza en un ulhauç que non solament lo rei èra perfièchament al fial dau fonccionament "inegalitari "de son reiaume mas qu'en pus tot lo poder e la riquèsa reialas repausan sus aquel fonccionament inegalitari.
Ara lo poder e las institucions qu'èran de facto al servici dau rei e de sa cort (la França "utile", vertadièra de l'epoca) son de facto al servici de Paris e de la parisencalha (= lo poder mediatico-politico-economico-cultural de la ciutat parisenca). La França "utile" e vertadièra d'uèi.
Per assegurar e manténer l'egemonia parisenca sus aquel tròç d'Europa que se sona l'Exagon e per evitar que los estatjants "provincials" (non-parisencs, doncas pas vertadièrament franceses, levat s'acceptan de se civilizar en passant jos las forcas caudinas parisianistas ) se trachan un jorn d'aquesta domenacion, Paris fai astuciosament creire als colonizats d'aquel neblós "terrain vague" d'endarrierats qu'a batejat "La" (sic !) "Province", qu'aqueles tanben "en sont". En clar, que participarian, al mens virtualament, a çò meteis que los parisencs (de franceses coma vosautres, macarèl, doncas sètz pas colonizats !) alara que dins los fachs son forabandits d'aquò qu'es en vertat la republica francimanda de Paris.
Lo poder francès, que siague de drècha o d'esquèrra (aquò impòrta gaire!) es abans tot, segon la formula consagrada, al servici de l'interes Superior de la Nacion. Puèi accessoriament, mai o mens al servici de l'interes dels ciutadans (estant que certs son mai importants que d'autres, mas o-cal pas dire...) Segon la propaganda oficiala, la Nacion aquò seria vos, o ieu, o lo vesin, e-c-a... En aparència. Mas i cal furgar de mai prèp : en França, la Nacion aquò's l'Estat. Plan. E l'Estat qui es ? Ben, l'Estat es Paris. Doncas, logicament, l'interes Superior de la Nacion, es l'interes Superior de... Paris !
Tre l'escòla pichona, lo poder parisenc, tras son ensenhament-endoctrinament nos fai encapar que l'iper-centralism seu es la causa la mai normala, la mai perfiècha, la mai naturala, la mai universala que siague. Idem qu'un païs de partit unic apren tre l'escòla pichona a sos estatjants qu'un regim a partit unic es la causa mai normala que siague.
Aquel condicionament qu'explica per exemple lo refus visceral dels franceses de voler comprene la crisi catalana, engendra una auto-censura automatica que vos empachai nstinctivament de formular un pauc tròp conscientament, un pauc tròp clarament aquela evidència dertorbanta : en França l'interes Superior de la Nacion, es l'interes Superior de Paris. Non es vòstre.
Qual a comprès aquela entorlopa pòt far lo descodatge d'eslogans en aparència consensuals tals "La politica culturala de l'Estat es de promoùre la creativitat de la Nacion." E de constatar que çò que ditz aquel eslogan es una sèrpa que se mossèga la coa : vist qu'en França la Nacion es l'Estat, e que l'Estat es Paris, aqueste aganta-colhons se resumis a Paris+Paris= Paris. Mas cinicament, l'Estat ensajarà de longa de vos convencer dau contrari. En despièch de la realitat dels fachs. D'ont la ràbia e la colèra d'Alranq que per d'ans s'es agantat dins lo morre los efièchs de la politica culturala de l'Estat, que la tòca es unencament l'espandiment de la cultura parisenca. Sonada "francèsa", emai "universala", per melhor far passar l'engana. I-a saique de que n'ésser enfadat.
#10
Es aquò que demandi desempuèi un briu 50 arguments de trobar per convencer un(a) jove d'aprene de parlar sa lenga.
Dins lo desgalhament de la lenga cal notar qu'es magèrament que se desgalhet l'occitan, al moment ont sem passat d'una societat paisana ont i avia cap de besonhs de parlar francés a una societat industriala ont calia parlar francés, subretot s'èra causit l'administracion francimanda. Mas lo pòble avia la causida de contunhar de parlar sa lenga, o faguet pas o pas tròp. Son subretot las condicions econòmicas que nos faguèron cambiar de lenga.
Costat arguments sem fèbles de tròp dins totis los domènis e es aquò primièr çò me sembla que cal aumentar e melhora sens relambi.
Contunhar de parlar occitan es pas revolucionari es simplament esser sía meteis.
#9 "Per parlar una lenga, o la tornar parlar es lo pòble que decidís ambe mejans o sens cap de mejans." ? Lo pòble decidís de res. Lo pòble endura. Uèit sègles de dominacion sense partatge de francofonia politica an fait venir complètament especiós l'usatge de tota autra lenga que l'anglés en territòri administrat per França, Occitania o autra. E lo pòble, occitan o pas, va cap a çò necessari, ni res mai. Se l'occitan es pas necessari enlòc, perqué vòles que lo parle, qual que siá a despart d'amoroses de la lenga coma tu o ieu, de romantics passits e somniaires coma lo mond del trabalh n'a pas cap de besonh.
#7
Blos e druc !
Se pòt crida quina !
E tu ambe quantes percentges dels non votants sias jamai estat elegit enlòc E plan segur los qu’an pas votat aurian segurament votat per tu. Desencusa aviai doblidat !
Mas la politica e la politacalha aquò rai, d’aqui estant qu’es pas la politica qu’una que siague que farà parlar lo mond occitan, part dins las dictaturas e enquera es pas ganhat !
La politica pòt te balhar mejans, mas se lo pòble a pas enveja, los mejans serviran a de ren e aqui s’amuisharan los mejans, al fial del temps !
Per parlar una lenga, o la tornar parlar es lo pòble que decidís ambe mejans o sens cap de mejans.
E de tot biais en supausant qu’aguessas los mejans, i a pas pron mond per se ne servir e coma se dimensionant los mejans rapòrt a çò que far mestièr, cal pas tròp desgalhar çaquela, auras pas una tricalada de mejans.
I aguessa una television 24h/24h en Occitan, cal emplenar los programas e ambe qué ? far de doblatges e ambe qual ? los meteis de la setmana passada ? Mai d’aquò cal de mond per agachar los programas.
De per tas posicions extremistas que justifican la violença que destrusís subretot los bens particulars e publics e non pas los bens de qualques multinacionalas sonque, part qualques tustas bustas, non son representatíus del pòble occitan, ta posicion porta un prejudici grand a la lenga occitana e als qu’ensajan de la salvar dins un monde onte n’en damora de mens en mens e que lo pauc que damoran son fransizats entrò las mesolhas e gaireben anglezizats per rasons econòmicas.
Atal de per tas posicions qu’as lo drech d’aver, balhas pas enveja a la majoritat del pòble occitan de tornar trobar sa lenga : posicion contra productiva !
.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari