La conferéncia de premsa de Jean-Luc Godard per presentar son darrièr filme Livre d'image (Libre d’imatge) al Festenal de Canas a portat aqueste dissabte de moments particulars, en començant per l'estonament dels jornalistas quand an vist qu'interrogarián lo realizaire per mejan d'una telefonada de Facetime. Assetat en cò sieu, lo realizaire soís d'87 ans recebèt los jornalistas que se plaçavan en fila indiana davant un telefòn mobil portat per un dels organizaires del festenal. Badinèt amb lo cigarro al bòrd dels pòts en daissant de pensadas coma la democracia modèrna contribuís al totalitarisme o Internet servís pas a res.
 
Lo realizaire parlèt de l'imatge plan, en respondent a las observacions dels jornalistas que remarcavan que son filme conten mai que mai d’images d’archius. Godard manifestèt son interès pel montatge sul rodatge, en disent que la pòstproduccion d’images es tan manipulaira que mai que donar lo sens d’un imatge, ne pòt arribar de portar lo significat. E es amb aquela idèa que jòga son Libre d'imatge, en imaginar cossí juxtapausar d'images amb una tòca a l’estil experimentalista del videoart mai alonhat del cinèma de sala, que lo pivelèt en abandonant son estapa mai politica que l’aviá distanciat del public general.
 
“Dins lo futur, mos filmes benlèu atenheràn ni mai las 100 000 entradas, mas aquò èra lo nombre de personas presentas a las funeralhas de Pierre Overney, militant maoïsta francés abatut pel cap del servici de seguretat de l’usina Renault Billancourt en 1972.” A aquel moment de la conferéncia de premsa,evoquèt egalament lo remembre de Gilles Tautin, un autre militant maoïsta mòrt en junh de 1968, negat dins Sèina en ensajant de fugir una carga de gendarmas antisusmautas. “Vaquí çò qu'es Mai de 68”, çò afirmèt, en fasent un parallelisme amb “los zadistas”.
 
Foguèron sas conviccions politicas que faguèron a Jean-Luc Godard , après los eveniments de Mai de 1968, quitar son estapa prolifica que dins los ans 1960 li aviá valgut la reputacion mondiala.  Per la version pus maoïsta de Jean-Luc, aquò se rebatèt dins tota la maquinària de produccion de sos filmes, en implicant qu'un filme de Godard dins lo grop Dziga Vertov abandonèsse la realizacion individuala per que se faguèsse de filmes de biais collectiu. Dins Vents de l’Est se prepausava un nòu lengatge revolucionari del cinèma per l’ideologia revolucionària. Dempuèi aquel moment, sa carrièra divaga en reflexions semioticas que lo menan fins a son cinèma actual. Godard, s’exigís amb son darrièr filme “la separacion del son per rapòrt a l'imatge”, tant coma defend que “lo tèxt es un image”, es mai çò que representa coma icòna que non pas lo messatge textual e literal del tèxt.
 
 
Omenatge a Catalonha
 
Es benlèu aquela darrièra reflexion que nos esmòu quand lo filme Livre d’Image projècta brèvament lo titolet “Hommage à la Catalogne" (Omenatge a Catalonha). Dins la conferéncia de premsa, Godard o explica a una jornalista que li demanda se fasiá referéncia al libre de George Orwell, o als eveniments actuals. Vaicí sa reflexion sus l’art revolucionari:
 
“Pendent lo montatge se son debanats los eveniments en Catalonha, e Orwell… —cal recordar que lo primièr títol de son libre èra 1948, e los editors aguèron tant de paur que l’apelèron 1984—.  Puèi, Orwell escriguèt Omenatge a Catalonha. Òc, pensi que lo cinèma es pròche del cinèma d’Epstein, e de fòrça autres classics”.
 
“Èran preparats, aqueles anarquistas e radicalistas del POUM”, çò disiá tot en evocant los movements socials de la Catalonha republicana dels ans 1930. “Es çò que podiam far, o remembrar, poiriam metre "Orwell", "Catalonha uèi", e pensi que lo cinèma, tal coma ieu lo concebissi, es una pichona Catalonha qu'a de mal a existir”.
 
Als tempses d’Orwell, e ara, la Catalonha revolucionària contunha d'èsser una inspiracion pel cineasta soís.
 
 
 

Zep Armentano



 

fffff		fffff
	Ongan, Jornalet serà present al Festenal de Canas, d’ont vos raportarem, sus plaça, lo festenal de cinèma pus important d’Occitània e d’Euròpa.